چندی پیش در جریان برنامه گفت‌وگو محور «شیوه»، مباحثه‌ای میان دو چهره دانشگاهی شناخته‌شده شکل گرفت که اشتباه لفظی یکی از شرکت‌کنندگان، یعنی جناب دکتر اردشیر(علی) انتظاری، عضو هیئت علمی و دانشیار گروه جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی(ره)، منجر به موج‌سازی رسانه‌های تندرو و عزل شتاب‌زده ایشان از ریاست دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی(ره) شد.
ما معتقدیم این حرکت در آستانه سال جدید تحصیلی، ضربه‌ای مهلک بر پیکرۀ آزادی بیان اصحاب دانشگاه و نیز بر اعتبار برنامه‌های گفت‌وگو محور رسانۀ ملی است. روشن است که این‌گونه برخوردها موجب می‌شود که صاحب‌نظران و کارشناسان از شرکت در چنین برنامه‌هایی خودداری کنند. به ویژه آنکه شاهدیم عزل آقای دکتر انتظاری بعد از آن صورت گرفته که ایشان در صفحۀ شخصی‌شان در فضای مجازی، روشنگری و تصریح کرده‌اند که در مقام بیان روایت دیگران از درگذشت مرحومه امینی بوده‌اند و از سوءتفاهم صورت‌گرفته نیز عذرخواهی کرده‌اند.آقای رئیس‌جمهور! آیا این سنخ برخورد با اصحاب دانشگاه در تقابل با شعارهای دولت وفاق نیست؟ آیا برکناریِ غوغاسالارانه استادی که در برنامۀ یادشده، در مقام حامی جمهوری اسلامی اظهارنظر کرده است، با روح وفاق هم‌خوانی دارد؟ آیا پیام چنین رفتاری به دانشگاهیان انقلابی، چیزی به‌جز تسویه‌حساب فراگیر حزبی است؟ آیا اظهارات شما در باب لزوم رواداری با اصحاب دانشگاه و حتی بازگشت ساختارشکنان به محیط دانشگاه، با این شیوۀ برخورد با نیروهای گفتمان انقلاب اسلامی سازگاری دارد؟
در پایان لازم می‌دانیم با توجه به اجحاف صورت‌گرفته در حق جامعه‌شناس انقلابی و متواضع، جناب دکتر انتظاری، انتقاد صریح خود را از ریاست محترم دانشگاه علامه طباطبایی بابت تسلیم شدن در مقابل فشارهای سیاسی بیرون از دانشگاه، و همچنین از وزیر محترم علوم به دلیل انفعال و برخورد شتاب‌زده و دون شأن با اصحاب علم و فرهنگ، اظهار کنیم. چنین برخوردی، بی‌انصافی محض در حق جامعه‌شناسی متعهد است که سال‌هاست در تکاپوی تربیت نیروهای متخصص و متعهد به کشور، عمر و جوانی خویش را در طبق اخلاص تقدیم کرده است. این رفتار، ناامیدی جامعۀ دانشگاهی از دولت چهاردهم را در پی خواهد داشت.
از جنابعالی که علاوه‌بر ریاست قوۀ مجریه، از اعضای محترم جامعۀ دانشگاهی هستید، درخواست می‌کنیم ضمن دلجویی از جناب دکتر انتظاری، از وزیر محترم علوم مطالبه کنید که به‌منظور حفظ پویایی و استقلال جامعه علمی کشور، فضای دانشگاه‌ها را در راستای تسهیل نظریه‌پردازی و نقد سالم، بی‌غرض و دلسوزانه، مهیا کنند.»