ایجاد این گذرگاه چه پیامدهایی دارد؟
**حذف ایران از مسیر اتصال ترکیه به آسیای مرکزی**کاهش نفوذ ایران و روسیه در قفقاز
**تقویت حضور ناتو در شمال ایران
**کاهش درآمدهای ترانزیتی ایران
**محدودکردن دسترسی ایران به بازارها و همسایگان
تهدیدات جدی علیه منافع ملی جمهوری اسلامی ایران
رجانیوز نیز در گزارشی نوشت: در حالی که یک جریان داخلی با ساده‌اندیشی باورنکردنی، تهدیدهای حیاتی امنیت ملی ایران را به «مسائل جزئی» تقلیل می‌دهد، دشمن خارجی در حال تکمیل پازل خطرناک خود برای محاصره ژئوپلیتیک ایران است.
شب گذشته، دونالد ترامپ با فراخواندن نخست‌وزیر ارمنستان و رئیس‌جمهور آذربایجان، رسماً از طرح شوم خود برای راه‌اندازی کریدور زنگزور پرده برداشت؛ پروژه‌ای که آن را «جاده ترامپ» (TRIPP) نامیده‌اند و در عمل، یک خنجر راهبردی در پهلوی جغرافیای سیاسی ایران است.
این فاجعه ژئوپلیتیک در حالی رخ می‌دهد که تنها ده روز پیش، مسعود پزشکیان در اظهارنظری عجیب و تأمل‌برانگیز گفته بود: «نیاز نیست نگران برخی مسایل جزئی‌تر از جمله در موضوع گذرگاه‌های مرزی شمال غرب کشور باشیم»! امروز مشخص شد آن «مسئله جزئی» که از نگاه ایشان اهمیتی نداشت، پروژه‌ای است که بر اساس آن، جغرافیای کریدور زنگزور به بهانه ایجاد زیرساخت، برای ۹۹ سال به آمریکا واگذار می‌شود تا جای پای نظامی-اطلاعاتی شیطان بزرگ در بیخ گوش ایران تثبیت گردد.
عمق این تهدید موضوع جدیدی نیست و بارها توسط دلسوزان و کارشناسان حوزه امنیت ملی هشدار داده شده بود. حتی موسسه پیش‌بینی‌های راهبردی استراتفور آمریکا در سال ۱۳۹۱ (بیش از یک دهه پیش) صراحتاً اعلام کرده بود: «هر دولتی که بتواند کریدور زنگزور را کنترل کند، می‌تواند قدرت خود را به حوزه نفوذ ترکیه در آناتولی، حوزه نفوذ روسیه در قفقاز جنوبی و مستقیماً به قلب قلمرو فرهنگی ایران تسری دهد.»
اکنون، با کلید خوردن رسمی این پروژه، تهدیدهای حیاتی زیر، موجودیت و منافع ملی جمهوری اسلامی ایران را مستقیماً هدف قرار داده است:
۱. خفگی ژئوپلیتیک ایران و حذف از شاهرگ ترانزیتی: فعال شدن کریدور زنگزور، به معنای حذف کامل ایران از مسیر سنتی اتصال آذربایجان به نخجوان است. این یعنی کاهش مرگبار اهمیت ترانزیتی ایران برای کل منطقه قفقاز و آسیای مرکزی و واگذاری این شاهرگ حیاتی به محور آنکارا-باکو.۲. ایجاد پایگاه نظامی-اطلاعاتی آمریکا در مرزهای شمالی: واگذاری ۹۹ ساله مدیریت این کریدور به یک کنسرسیوم آمریکایی، پوششی برای حضور بلندمدت نظامی، اطلاعاتی و امنیتی آمریکا در حساس‌ترین نقطه مرزی ایران است. این طرح، عملاً قفقاز جنوبی را به حیات خلوت ناتو تبدیل می‌کند.
۳. تکمیل کریدور پان‌ترکیستی ناتو از استانبول تا آسیای مرکزی: این جاده، ترکیه (عضو ناتو) را مستقیماً به دریای خزر و آسیای مرکزی متصل کرده و ایران را به طور کامل دور می‌زند. این اقدام، نفوذ ترکیه به عنوان بازوی ناتو در منطقه را به شدت افزایش داده و موازنه قوا را به ضرر ایران تغییر می‌دهد.
۴. محاصره اقتصادی و تضعیف ایران در بازار انرژی: یکی از اهداف پنهان کریدور، ایجاد مسیری برای انتقال انرژی خزر به اروپا بدون نیاز به ایران و روسیه است. این امر، قدرت چانه‌زنی و رقابت‌پذیری ایران در بازارهای جهانی انرژی را به شدت تضعیف خواهد کرد.
۵. فعال‌سازی گسل‌های قومی و تهدید امنیت ملی: استقرار آمریکا و تقویت محور پان‌ترکیسم در مرزهای شمال غربی، پتانسیل بالایی برای تحریک گفتمان‌های تجزیه‌طلبانه و ایجاد ناامنی در مناطق آذری‌نشین ایران را به همراه دارد.
۶. قطع شریان حیاتی ایران به اروپا از طریق ارمنستان: کریدور زنگزور، تنها مسیر زمینی باقی‌مانده ایران برای اتصال به ارمنستان و از آنجا به اروپا را در معرض تهدید جدی قرار داده و می‌تواند به قطع کامل آن منجر شود.
طرح TRIPP یا «جاده ترامپ» بیش از یک پروژه اقتصادی، یک جنگ ترکیبی تمام‌عیار علیه امنیت، اقتصاد و تمامیت ارضی ایران است. این اتفاق تلخ بار دیگر نشان داد که خواب غفلت و ساده‌اندیشی جریان غرب‌گرای داخلی در بزنگاه‌های تاریخی، چگونه می‌تواند به قیمت از دست رفتن منافع راهبردی و فرصت‌سوزی‌های جبران‌ناپذیر برای ملت ایران تمام شود. این یک زنگ خطر جدی است برای آنان که هنوز فرق میان «تهدید راهبردی» و «مسائل جزئی» را نمی‌دانند.