تهران: نظر خانواده شهدا و جانبازان فتنه در مورد «رفع حصر»+فیلم

به گزارش حلقه وصل، هشت سال از روزهای پرالتهاب سال 88 می‌گذرد، روزهایی که برخی در فراز و نشیب ایام غبارآلود فتنه به‌کلی زندگی‌شان دگرگون شد و در سایه اغتشاشات غافلین و خیانتکاران یا سلامتی خود را از دست دادند و یا عضوی از خانواده خود را. پنج سال پیش بنیاد شهید و امور ایثارگران برای نخستین بار آماری از شهدای مبارزه با فتنه 88 ارائه داد. این لیست 23نفره شامل شهدای غیرنظامی بودند که تا نهم دی‌ماه سال 88 یعنی طی هشت ماه بعد از انتخابات ریاست جمهوری دهم، قربانی آشوبگران، منافقان و معاندین نظام در تهران شدند، که البته طی هفت سال گذشته تعدادی دیگر به این اسامی اضافه شدند، زیرا برخی از جانبازان این معرکه نیز تا کنون به‌شهادت رسیده‌اند. طبق اعلام بنیاد شهید و امور ایثارگران صورت سانحه نیروی انتظامی از واقعه اغتشاش، گزارش وزارت اطلاعات و گزارش پزشکی قانونی در مورد نحوه فوت و نوع کالیبر سلاح ضارب یا ضاربان نشان‌دهنده قربانی شدن افراد توسط عوامل آشوبگر است.

خانواده این شهدا و مجروحان سال‌های 88 و 89 حالا بعد از گذشت سال‌ها حرف‌های زیادی دارند، از مشکلاتی که با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند گرفته تا نظر واقعی‌شان در مورد مسئله «حصر»... .

اما حصر از کجا آغاز شد؟ در بهمن‌ماه سال 1389 که انقلاب‌ها در برخی کشورهای عربی در اوج خود بود، میرحسین موسوی و حجت الاسلام مهدی کروبی در بیانیه مشترکی، مردم را برای اعلام حمایت از مردم مصر و تونس به تظاهرات در روز 25 بهمن دعوت کردند. در این بیانیه حتی از مردم خواسته شده بود با معارضین و بازداشت‌شدگان سوری که علیه بشار اسد راهپیمایی کرده بودند، اعلام همبستگی کنند. این بیانیه‌ها و دعوت به آشوب و اغتشاش همه امیدها برای بازگرداندن موسوی و کروبی به چارچوب‌های قانونی را ناامید کرد. این اقدامات سبب شد تا شورای عالی امنیت ملی در 25 بهمن 89 تصمیم به حصر آنها بگیرد، حصری که تنها ارتباط با افرادی غیر از خانواده‌ها و اقوام نزدیک را از آنها سلب کرده اما از امکاناتی همچون دکتر خصوصی، ورزش، استخر و مسافرت و ... بهره‌مندند.

چندی پیش نشست خانواده شهدا و جانبازان مقابله با فتنه 88 برگزار شد. شاید برای نخستین بار بود که چنین جمعی کنار هم نشسته و از دردها، دغدغه‌ها و مظلومیت‌های مشترکشان می‌گفتند. تقریباً گلایه مشترک همه این بود که؛ چرا هیچ کسی متقاضی جمع‌آوری خانواده شهدای فتنه و مجروحان سال 88 کنار هم نشده است؟ سؤالی بدون جواب که همیشه در مقابل آن با سکوت دستگاه‌های مختلف کشور مواجه شده‌اند. این خانواده‌ها به ناگفته‌های زیادی از وقایع سال 88 اشاره کردند و به بازگویی آن‌ها پرداختند، از جمله موضوع شکایت از موسوی و کروبی، وعده سفارت کشورهای اروپایی و انتظارشان از مسئولین... .

 آنها می‌گویند: بحث "رفع حصر سران فتنه" قبل از انتخابات به یک کاسبی تبدیل شده بود و بعد از انتخابات نیز مسئولین تمایلی به برطرف کردن رفع حصر نداشتند. اصلاح‌طلبان از این طریق برای خود رأی کسب کردند و از رفع حصر به‌عنوان یک شعار انتخاباتی و یک بازیچه استفاده کردند. کار عدالت، حکمت‌بردار نیست که با آن بتوان مماشات کرد. می‌بایست افراد در حصر مقابل قوه قضائیه حرف‌هایشان را بزنند و بعد قاضی تصمیم بگیرد که چگونه از حقوق مردم و انقلاب دفاع کند. با از بین رفتن حصر و محاکمه آن‌ها عدالت را به هر قیمتی محقق کنیم. در احکام فقهی به‌صراحت گفته شده که اگر کسی علیه نظام جمهوری اسلامی دشمنی کند و یا ظن اقدام علیه نظام جمهوری اسلامی را داشت باید حذف فیزیکی شود، در خصوص فتنه هم همین‌گونه باید عمل شود و اگر سران فتنه توبه هم بکنند باید حکم حق در برابر آن‌ها اجرا شود.

جانباز 70 درصد، رامین رسولی مهربانی؛ مادر و خواهر شهید محمد حسین فیض، پدر شهید امیرحسام ذوالعلی و پدر شهید حسین غلام کبیری در این نشست حضور داشتند.

بسیجی شهید «حسین غلام کبیری» کسی است که لقب اولین شهید فتنه را با خود دارد. او متولد سال 1370 و از بسیجیان فعال شهر ری بود. او 18ساله بود که صبح روز شنبه 23 خرداد 88 آخرین امتحان مدرسه‌اش را داد. 25 خرداد ماه 88 و در اغتشاشات تهران در سعادت‌آباد توسط یک خودروی بی‌پلاک پراید مورد سوءقصد قرار گرفت و به‌شدت مجروح شد و بعد از انتقال به بیمارستان به‌شهادت رسید.

بسیجی شهید «امیرحسام ذوالعلی» متولد 1365 بود. او دانشجوی رشته الهیات دانشگاه آزاد اسلامی بود و در صحنه مبارزه با فتنه 88 و آگاهی‌بخشی به مردم در زمینه اتفاقات این جریان شهره بود. او یکی از بهترین رزمی‌کاران باشگاه رزم‌انتظاران بود. 10 دی‌‌ماه 88 وقتی عازم کلاس درس در دانشگاه بود توسط عده‌ای از آشوبگران مورد ضرب‌وشتم شدید قرار گرفته سرانجام به‌شهادت رسید. ضرب‌وشتم او در خیابان شیخ فضل‌الله نوری، یادگار امام اتفاق افتاد.

بسیجی شهید «محمد حسین فیض» متولد 1362 بود. او کوچک‌ترین فرزند خانواده‌ بود. محمد حسین در سال 1385 ازدواج کرد و‌ صاحب یک فرزند به‌نام پوریا شد. پدر و مادر او در سال 88 در شیروان زندگی می‌کردند و محمد حسین به‌همراه یک برادر دیگرش در کرج ساکن بودند. در روز 23 خرداد سال 88، محمد حسین در حال حرکت از سمت کرج یعنی محل زندگی‌اش به‌سمت محل کارش در تهران بود. چون ترافیک شدید بوده ماشینش را در حوالی ضلع شمال شرقی میدان آزادی پارک کرده آهسته از میان جمعیت عبور کرد، وقتی به نزدیکی پایگاه بسیج 117 نینوا رسید، نسبت به تحرکات فتنه‌گران واکنش نشان داد و در همین حین ناگهان فردی از روبه‌رو به‌سمت وی تیراندازی کرد، همین گلوله او را به فیض شهادت رساند.

بسیجی جانباز «رامین رسولی مهربانی» متولد 1364 و 7 سال است که به‌عنوان یک جانباز 70 درصد مقابله با فتنه 88 با این مجروحیت‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کند. او فارغ التحصیل رشته گرافیک، هم هنرمند بود و هم ورزشکار حرفه‌ای و مربی رشته فول کیک‌بوکسینگ. همزمان کار در بازار آزاد و تولیدات پوشاک را نیز به‌شکل فعالی انجام می‌داد، تا اینکه انتخابات ریاست جمهوری سال 88 فرا رسید. فقط سه روز از انتخابات گذشته بود که به‌واسطه فراخوانی که داده شده بود همراه بسیجی‌ها برای جلوگیری از وخیم شدن اوضاع، در راهپیمایی 25 خرداد حضور پیدا کرد تا اوضاع را برانداز کنند. وسیله محکمی با شدت به صورتش برخورد می‌کند و بعد همه‌جا شلوغ می‌شود. انفجار باعث خونریزی شده و خون در ریه‌هایش جمع شده بود. ترکشی که چشم چپ را کاملاً از بین برده بود و ترکشی که قرار داشتنش روی شبکیه منجر به از دست رفتن 95 درصد بینایی چشم راست شد. شکستگی فک، شکستگی جمجمه، شکستگی کاسه چشم و ترکش‌هایی که مقابل فک و روی عصب‌های صورت قرار گرفتند و خارج کردنشان امکان‌پذیر نبود هنوز اثرات خود را دارند.

در ادامه گزیده‌ای از فیلم نشست قابل مشاهده است