سرویس حاشیهنگاری: صادق فرامرزی از فعالان سابق دانشجویی در حاشیه حضور در مراسم اربعین حسینی، تحلیل جالبی درباره شرایط اجتماعی مردم عراق نوشته و آن را با وضعیت اجتماعی ایرانیان مقایسه کرده است که در ادامه متن کامل این پست اینستاگرامی آمده است:
جلوه بصری زندگی عراقیها چند جهان موازی از تناقض را نشانمان میدهد... عراق پر از ماشینهای مدل بالایی است که آرزوی گاز دادن روی یک آسفالت با حداقل استانداردهای لازم به دلشان میماند، آنها در مناطق روستاییشان آسفالت ندارند اما سوار اتومبیلهایی میشوند که توانایی خریدش غالبا برای طبقه متوسط شهری ساکن در پایتخت ایران هم موجود نیست!
در عراق میتوان دهها روستا را بدون دیدن حتی یک مرکز درمانی پشت سر گذاشت اما در هر روستا حداقل دو آرایشگاه نیمهمجهز مردانه را پیدا کرد... غالب خانههای روستایی عراق با چیزی به نام نمای بیرونی بیگانهاند و اسکلت ساختمان، نمای آنها را شکل میدهد اما به محض ورود به خانهها با کیفیت نسبتا مناسبی در نمای داخلی مواجه میشویم.
در همین عکس هم آنچه به ثبت رسیده غیر از این را نشانمان نمیدهد، یک میز بیلیارد، حجم انبوهی قلیان، نخلستان، جاده، جمعیت عزادار و...همه در یک نقطه به هم متصل شده بودند، مردم روستانشین نه فقر خود را با تظاهر پنهان میکردند و نه از علاقهشان به تفریحات آن هم در میانه موسم عزاداری میگذشتند(بالعکس جامعه ایرانی).
سبک زندگی و الگوی مصرف عراقیها با وضعیت ملیشان کاملا تطابق دارد، یک کشور که نیم قرن درگیر جنگهای قومیتی، دیکتاتوری صدام، جنگ هشت ساله با مهمترین همسایهشان، تصرف نظامی، تروریسم، عدمثبات قدرت مرکزی و...بوده است حالا دوست دارد به گونهای مصرف نماید که جمع تمامی مظاهر باقیمانده از گذشته و آرزوهای محتمل آینده را ممکن بسازد!
برای عراقیها ماشین مدل بالا نمادی از پیشرفتی است که حاصل نشده(آنچنان که نبود آسفالت مناسب در مرکزیترین نقاط شهر هم آن را تایید میکند)...آنها داشتن مد غربی در لباسی عربی را به شکلی واضح به نمایش میگذارند(چیزی مشابه موج مذهبی-لاکچری جامعه پسا ۸۸ ایران)...آنها سعی میکنند تطابق میان ارزشهای جهانی با آیینهای بومی را به شکلی افراطی جلوهگر سازند.
مجموعا آنچه جامعه عراقی را از ایرانی جدا میسازد آن است که دههها ندیدن روی خوش زندگی به عمده آنها آموخته است که آینده مطلوبشان را با زندگی کردن در "همین لحظه" تحقق ببخشند... آنها در حال زندگی میکنند، حتی وقتی تمام سرمایه حاصل از یکسال کارشان را خرج ده روز پذیرایی از زوار میکنند برای همین امروزشان تصمیم میگیرند... جامعه ایرانی که همیشه امروزهایش را برای فردا خنثی میکند، تا آخرین لحظه عمر برای روز مبادا پول پسانداز میکند و از اول ابتدایی برای نتیجه کنکور پیش دانشگاهی فرزندش برنامهریزی میکند نمیتواند در "همین لحظه" زندگی کردن عراقیها را درک کند.