تهران: بابایی: دغدغه های هنرمند و شاعر در شعرش بروز پیدا می کند

به گزارش حلقه وصل، سیزدهمین جلسه  از محفل شعر «قرار» با حضور احمد بابایی، فضه سادات حسینی،پیمان طالبی،نفیسه سادات موسوی،محسن کاویانی  و حسین صیامی در محل باشگاه خبرنگاران تسنیم برگزار شد.

در ادامه گفتگوی فضه سادات حسینی با احمد بابایی را در این محفل باهم می خوانیم:

حسینی: آقای بابایی کمی از خودتان برایمان بگویید چه شد که سراغ شاعری آمدید؟

شعر برای بنده با فضای نوکری برای اهل بیت شروع شد و ماجرا این بود که شکر خدا در خانواده ای بودیم که مرتبط با فضای شعر مذهبی بودند به خصوص با شعر آذری زبانها. از کودکی با فضای شعر آیینی مواجه شدم.

حسینی: کدام شهر بودید؟

ما در تهران بودیم اصالتا آذری هستیم بد نیست گفتن این موضوع که پدربزرگم بی  سواد بود اما همیشه در جیبش خودکار و دفترچه بود و یکی از کار ویژه هایش این بود که هر کسی از شعرای آذری زبان که تهران می آمدند به منزل دعوت می کردند و جدیدترین شعرهایشان را می شنیدند. در این فضاها و فضای هیئت بود که اولین برخورد با شعر برایم اتفاق افتاد.

حسینی: برایمان از اولین روزهای شاعریتان بگویید.

برمی گردد به سال 83  به یک دیدار خیلی ساده با دوستی که بخاطر شاعر بودنم من را به  دیدار شیخ رضا جعفری برد. شیخ رضا جعفری آن روز تصادف کرده ودراز کشیده بود شعرم را که خواندم بلند شد ونشست .همین شد که شاعری ام جدی شد.زمانی که کسی که سخن شناس و در شعر آیینی جریان ساز است شما را تشویق می کندمطمئنا انگیزه ای قوی می شود.

حسینی: سروده هایتان همیشه آیینی بوده است؟

نمی توانیم بگوییم تنها آیینی بوده چرا که شعر ماهیتا زبان اندیشه است ابوالحسن ؟؟ یک تعبیری دارد که  می گوید دل مانند دیگی است و زبان مانند کفیگر است در کفگیر آن برآید که در دل است دغدغه های هنرمند و شاعر در شعرش بروز پیدا می کرد. انواع شعر می گویم اما سبک زندگی خاصی که من درآن بودم این نوع شعر را می طلبید .

حسینی:غیر شعر آیینی منتشر کرده اید؟

خیر البته بیشتر تعمدی این کار را کرده ام.

حسینی: یعنی نمی خواهید شما را به غیر از شاعر آیینی بشناسند؟

اگر از من بپرسید که دوست دارید شما را به چه عنوانی بشناسند قطعا می گویم شاعر هیئت، من شعر را ابزار می دانم و اعتقاد شخصی بنده همین است که اگر قرار باشد که کسی در عالم بنده را به عنوانی بشناسد قطعا شاعرهیئت یک ذره بالاتر شاعر آیینی است.

حسینی: شما به حضرت علی ارادت ویژه ای دارید؟

الحمدالله.

حسینی: ارادت در شعرهای علوی شما مشهود است هر کسی با یکی از ائمه ارتباط دلی و قلبی بیشتری دارد من فکر می کنم ارتباط شما با حضرت امیر (ع)یک ارتباط ویژه ای است و آن شعرهای علویتان ناب است.

اعتقاد شخصی ام – به دور از درست یا غلط بودن - این است که اصولا شعر را در عالم مدیحه و توصیف فضایل امیر می دانم یعنی دریای مضامین و موضوعاتی که در مورد امیرالمومنین هست بی نظیر است. اینقدر ابعاد وجودی شان بی کران است.

حسینی: کسب و کارتان شاعری است؟

نه،کارمند هستم کارمند بی ربط با شعر، شعر جزو تفریحات سالم من است.

حسینی: بیشتر چه زمانهایی شعر می گویید؟

هر زمانی که احساسات شاعرانه ام لبریز شود.ساحت شعر این طور نیست که زمان و مکان محدود و شخصی داشته باشد. برخی اوقات از محل کار مرخصی می گیرم چرا که شعر زمان و مکان نمی شناسد.

حسین منزوی یک غزلی دارد با این مضمون که :«می گذارم تا بیایی و دوباره غزلی بنویسم می گذارم قلم پر شود از شیدایی هر وقت قلم از شیدایی پر شود وقت زایمان است.

حسینی: چه زمانی بیشتر از همیشه شعر خواندن به دلتان چسبیده است و روی عمق جانتان نشسته و حس و حال خوبی داشتید؟

خودتان از همه بهتر می دانید که کجا بوده است . دیدار حضرت آقا واقعا ویژه است و این ویژگی به خاطر رسانه نیست یعنی اگر دوربین ها خاموش شود و خبری منتشر نشود ویژه است بعضی از دوستان از آن دیدار استقبال می کنند به این خاطر این که رسانه ای شدنش ویترین است دیدار با ایشان یعنی کسی که متوجه ادبیات است و جهت گیری را می شناسد و در عین حال هیچ تعارفی با آدم ندارد ایرادی اگر ببیند فوری تذکر می دهند. جذاب ترین مکان قطعا آنجا بوده است ولی اگر بگویم بهترین مخاطبینی که من دیده ام مخاطب هیئت است این را با تمام وجود لمس کردم مخاطب هیئت اصولا از شعر انتظار ویژه ای دارد دنبال مفهوم و موضوعی هستند. و اگر مخاطب بپسندد بهترین جاست. تعارف نداریم شما باید مخاطبی داشته باشید که تو را بفهمد و بپسندد گاهی اوقات آدم احساس خلا می کند یعنی منبع الهام کور شده یا پیدا نمی کند یا یک انگیزه ای می خواهد. هیئت هایی هست که این هیئت ها تو را سر ذوق می آورد که شعری جدید بگویی.

حسینی: بهترین صله ای که در این سالها گرفته اید چه بوده است؟

این را باور کنید هیچ صله ای به اندازه خود اثر هنری که خلق شده لذیذ نبوده یعنی هیچ صله ای هیچ پاداشی به همان اندازه شعری که گفته ام ارزشمند نبوده است .

حسینی: تا چه اندازه مطالعه در شاعری اثر دارد؟

یکی از ساحت های هنر ساحت شعر است که پاک تر از باقی ساحت ها مانده است.بله،مطالعه اثر دارد و بنیه علمی را بالا می برد شاعر موجود عجیب و غریبی است از این جهت باید در همه آبشخورهای فکری قدم گذاشته باشد دستی در هر آتشی برده باشد از فلسفه تا عرفان، از تاریخ تا جامع شناسی تا روانشناسی بعضی از شاعران یک نبوغ محضی را خدا بهشان عنایت کرده که من حداقل در این عصری که زندگی می کنیم ندیده ام قطعا باید بنیه شان را با مطالعه بالا ببرند.

حسینی: یکی از آسیب های شاعری در این دوران چیست؟

شاید سالها من به همین اعتقاد بودم که ساحت شعر از همه علوم بالاتر است ولی این  تنها تفکر من بود اما هر چه جلوتر می روم به این اعتقاد می رسم که من فلاسفه ای دیدم که با منطق و با قدرتمندی حرف می زنند اما جایی می رسد که برای اثبات موضوع که درذهن شان می گذرد هیچ ابزاری بهتر از شعر پیدا نمی کنند شعر ماهیتی بالاتر از تمام علوم دارد و شاعری که این پله ها را بالا نرفته باشد و دست به این آتش ها نبرده باشد متاسفانه شاعر خامی است .هر صنفی زبان حرفه ای دارد. زبان حرفه ای یعنی زبانی که گاهی اوقات بین خودشان صحبت می کنند و راحت متوجه می شوند اما یک اتفاق بدی بین شعرا افتاده و آن این است که زبان حرفه ای شعرا ایجاد شده. به طوری که اگر مردم شعرهای این ها را بشنوند باید با ترجمه و پاورقی بخوانند. یعنی شعرا به یک زبانی رسیده اند که شاید بین خودشان کاملا مفهوم باشد اما برای مردم اینقدر مفهوم نیست . در صورتی که ما به زبان مردم صحبت کردن را باید یاد بگیریم شعر را باید رسانه ببینیم. آنچه اتفاق افتاده جدایی شعرا از مردم است .به زبان مردم حرف زدن یعنی درد مردم را دانستن اگر زبان شعر زبان مردم فهم نباشد شعرت شبیه یک گلدان تزئینی که از زیر خاک در آورده باشند در کتابها و کتابخانه ها می ماند.

محفل شعر «قرار» هر ماه با حضور شاعران و علاقه مندان ادبیات  به همت خبرگزاری تسنیم برگزار می شود.

علاقه مندان می توانند جهت دریافت اطلاعات بیشتر به کانال تلگرامی gharaaar مراجعه کنند.