
به گزارش حلقه وصل، کارگاه شعر طنز یکی از کلاسهای باشگاه طنز و کاریکاتور در اردوی آموزشی "نطنز" بود که عباس احمدی در آن با اشاره به فرمها و شکلهای طنزنویسی گفت: واژه طنز بهندرت در ادبیات کلاسیک ما استفاده میشد و بیشتر بر هزل هجو تأکید میشده است اما از ابتدای دوره مشروطه کلمه طنز وارد ادبیات فارسی شد و دهخدا یکی از نمونههای طنزنویسی بود.
وی افزود: قدمت طنز شفاهی در ایران از طنز مکتوب بیشتر است. برای همین است که نویسنده طنزپرداز که جدی کار کنند کمتر داریم.
احمدی با بیان اینکه در طنز مکتوب سوژه یابی خیلی مؤثر است، گفت: یکی از راههای یافتن سوژه رجوع به روزنامههاست؛ گلآقا و توفیق یک چنین کاری میکردند چراکه جامعه و مردم، بهترین سوژهها را به طنزپرداز میدهند و بهتازگی در فضای مجازی هم سوژههای خوبی برای طنز داریم.
احمدی با اشاره به فرمهای طنزنویسی در مورد شیوههای خلق اثر طنزآمیز گفت: عدم تناسب زبان و محتوا یکی از روشهای خلق یک اثر طنزآمیز است؛ مثلاینکه با زبان و ادبیات کهن، محتوا و دغدغه روز را بیان کنید؛ تذکره المقامات از زرویی نصرآباد یا دیپلمات نامه یوسفعلی میرشکاک ازاینگونه طنزپردازیها است.
وی ادامه داد: ذم شبیه به مدح روش دیگری برای خلق اثر طنزآمیز است مثلاً در مدح برجام یادداشت طنزی مینویسند ولی در حقیقت مذمت آن است؛ نقیضه و نظیره نویسی که باید در لحن، فرم یا محتوا شبیه متن اصلی باشد و همچنین استدلالهای بیربط، خلق بازیهای زبانی در ابیات، تضاد و تناقض، ایهام و ابهام، بازی با کلمات و وارونهگویی از نمونههای دیگر خلق یک اثر طنزآمیز است.
احمدی در ادامه چند کتاب را برای یادگیری و شناخت فضای طنز معرفی کرد که ازجمله آنها عبارتاند از: "اسرار و ابزار طنزنویسی" گردآوریشده محسن سلیمانی، "تاریخچه طنز و شوخطبعی" ازعلی اصغر حلبی، "کبریت کمخطر" از علیرضا لبش و "قهوه قن