به گزارش حلقه وصل، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
محمدجواد ظریف ضمن سخنانی در دانشگاه فرماندهی و ستاد ارتش (دافوس) گفت: معتقدیم کسانی که مذاکرات را می‌کوبند، ما را نمی‌کوبند مردم را می‌کوبند. ما از طرف مردم و به نمایندگی و پشتوانه آنها رفتیم مذاکره کردیم. وظیفه من این است که این قدرت را در میدان جهانی به یک چیز ماندگار تبدیل کنم که می‌تواند یک توافق یا امتیاز باشد.
ظریف افزود: مذاکره به معنای تسلیم و پذیرش خواسته طرف مقابل نیست. آمریکا کشور بدعهدی بود اگر بدعهد نبود که در دو صفحه یا حتی دو خط توافق می‌کردیم؛ ما هسته‌ای انجام نمی‌دهیم تو هم تحریم‌ها را بردار. اینکه ۱۵۰ صفحه با هم توافق کردیم به‌خاطر آن بود که به هم اعتماد نداشتیم. اصلا روابط بین‌الملل بر اساس اعتماد نیست هرکس روابط بین‌الملل را بر اساس اعتماد بنا کند با هر کشوری سرش کلاه می‌رود.
وی همچنین در حاشیه این سخنرانی، درباره راه‌اندازی کانال مالی ایران و سوئیس برای انتقال کالاهای بشردوستانه و این ادعا که این اقدام مثبت و در راستای تنش‌زدایی بوده تصریح کرد: خیر. این کانال کمتر از اجرای دستور دیوان بین‌المللی دادگستری است که به آمریکا دستور داد که حق ندارد از ورود غذا و دارو به ایران ممانعت کند. سیاست آمریکا سیاست محروم کردن مردم از منابع مالی برای پرداخت هزینه‌های غذا و دارو و محدود کردن روش‌های استفاده از منابع مالی است.
وی گفت: این یک قدم بسیار کوچک است دولت سوئیس تلاش کرد ما از تلاش آنها قدردانی می‌کنیم اما این نشانه حسن‌نیت آمریکا نیست و حتی نشانه آن نیست که آمریکا کوچک‌ترین اقدام را در راستای اجرای تعهدش بر مبنای دستور موقتی دیوان دادگستری انجام داده باشد، چه برسد به اینکه بر اساس برجام عمل کرده باشد.
به نظر می‌رسد اظهارات آقای ظریف در حاشیه سخنرانی، پاسخ خود او به اظهاراتش در متن سخنرانی است.
برجام به اینجا ختم شده که حتی طرف مقابل بر سر ورود غذا و دارو به ایران هم کارشکن بود. اروپا هم با سکوت خود، عملا اقدام آمریکا را تایید کرده است. چرا برجام باید به نحوی تنظیم می‌شد که امتیازات دریافتی موردنظر آمریکا و اروپا، نقد و کاملا مشخص (و اغلب برگشت‌ناپذیر) باشد. اما در مقابل، ایران نتواند نه‌تنها از آمریکا بلکه حتی اروپا شکایت کند؟ واقعا به برجام می‌شود گفت «توافق یا امتیاز ماندگار»؟!
ما حتی قبل از برجام هم در وضعیت نفت در برابر غذا قرار نداشتیم چون به دشمن اعتماد نکردیم و همه امید و ابتکار و تدبیرهای خود را در سبد «مذاکره و تعلیق و انتظار و فرصت‌سوزی» نگذاشته بودیم. اما حالا به تصریح آقای ظریف،حتی بر سر ورود غذا و دارو به کشور هم کارشکنی می‌شود.
واقعیت این است که برجام با خوش‌بینی و حسن‌ظن مطلق به دشمن نوشته شده و به همین دلیل هم هیچ ضمانتی اخذ نشده و اجرای تعهدات همزمان و برابر نبوده و مکانیسم شکایت هم که عادلانه و به نفع ایران باشد، پیش‌بینی نشده، بلکه مکانیسم ماشه، صددرصد به نفع غرب است و به همین دلیل، وزارت خارجه نمی‌تواند به‌طور جدی پیگیر شکایت باشد. از یاد نبرده‌ایم معاون آقای ظریف گفت «امضای کری تضمین است».
به عبارت دیگر، برخلاف ادعای آقای ظریف محل بحث و اختلاف و اعتراض، درباره اصل مذاکره و کوبیدن آن نیست، بلکه درباره انحراف آن از هدف به‌خاطر هیجان «توافق به هر قیمت» و «اجرا به هر قیمت آن» است. به‌راستی برجامی که نتواند مانع از تحریم سوخت هواپیمای آقای ظریف یا تحریم سفرهای دیپلماتیک او شود، چه‌قدر ارزش دارد؟! ایشان دیروز در دافوس نگفت که چرا غربی‌ها نگذاشتند و نتوانستند در اجلاس داووس سوئیس شرکت کنند.