سرویس فرهنگ و هنر حلقه وصل – ویژه‌نامه جشنواره فجر ۳۸ - / سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر از ۱۲ بهمن ماه بدون برگزاری آئین افتتاحیه بصورت رسمی کار خود را آغاز کرد و جشن سال جدید سینمای ایران فرا رسید. همانند سال‌های گذشته، حلقه وصل در ایام برگزاری جشنواره، نقدهای مختلف و متنوعی از منتقدان و صاحب‌نظران این حوزه را بر فیلم‌های در حال اکران منتشر خواهد. همچنین برای هر روز اکران، گزارشی با عنوان روزنامچه فجر به مخاطبان ارائه خواهد شد که گزارشی از فیلم‌های اکران شده (در سانس اصحاب رسانه و منتقدان) خواهد بود.
******
بی شک قوت و قدرت هر فیلم، به متنی برمی گردد که بر اساس آن، تهیه کننده و کارگردان دست به کار می شوند تا با کمک دیگر عوامل، ایده و فکرشان را در قالب سکانس ها و پلان ها در مقابل دید مخاطبانشان قراردهند.
این متن، که در اغلب موارد، همان فیلمنامه است، بیش از هر چیزی باید به خوبی بتواند عناصر داستانی اش را سرو سامان دهد. از این رو امسال فیلم های جشنواره را از منظر عناصر داستانی مورد بررسی قرار خواهیم داد تا علاوه بر سینما دوستان، نظر مخاطبان داستانی و ادبی حلقه وصل را نیز جلب کنیم.
نام فیلم: تعارض
نویسنده: محمدرضا لطفی
تهیه کننده / کارگردان: سید امیر سیدزاده / محمدرضا لطفی
اصل ماجرا (خطر لو رفتن داستان): رضا تمدن حیدرآبادی (با بازی رضا بهبودی) خودش را در موقعیت هایی قرار می دهد که با زندگی اصلی اش تعارض دارد.
طرح داستان: سرگشتگی انسان عصر حاضر و پیچیده شدن شناخت روان ها...
درونمایه و مضمون: همیشه از کاستی های روانی زنان حرف به میان می آید و بانوان عادت دارند کمبودهای عاطفی و روحی شان را بیان کنند اما تعارض به وجه دیگر موضوع پرداخته. «چه چیزهایی یک مرد را از داخل فرومی ریزد؟»
پیرنگ: روال منطقی خاصی برای داستان تعارض نمی شود در نظر گرفت. پیچیدگی های این روایت، آن را از فرم طبیعی یک داستان خارج کرده و نمی شود برای آن پیرنگ مشخصی متصور بود.
شخصیت پردازی: رضا تمدن به عنوان شخصیت اصلی داستان به خوبی شناسانده می شود اما تعارض در پرداخت سایر شخصیت هایش به شدت الکن است.
صحنه پردازی: نوع روایت تمارض در فرم سینمایی، اجازه صحنه پردازی و فضا سازی را از متن آن گرفته است. با این همه، آنچه در فضا و صحنه می بینیم، با اصل داستان ناهماهنگ نیست.
دیالوگ (گفتگو): تعارض در دیالوگ هایش موفق است. پرسش و پاسخ ها به خوبی باورپذیرند و رضا تمدن هم از تمام تجربیات موفق تئاتری اش برای بیان آن ها بهره برده است.
فرم سینمایی: دوربین ها در تعارض، نمای دوربین های مداربسته اند و این نحوه فیلمبرداری، تجربه ای تازه در سینمای ایران است. این فرم از فیلمبرداری با ساختار روایی فیلم به خوبی هماهنگی دارد و به رغم سیاه و سفید بودن تصاویر، تماشاگر را خسته نمی کند.
*میثم رشیدی مهرآبادی