از آرمان‌های امام (ره) فاصله گرفتیم/ شرمنده خانواده شهدا هستم

سرویس حاشیه نگاری: ابوالقاسم طالبی، کارگردان ارزشی سینمای ایران گفت: باید بپذیریم که شهدا شمع محفل بشریت هستند و هنگامی که هنرمند باشند بی‌شک، «تفاوت» خواهند کرد بنابراین هر کسی که یاد شهدا باشد بویژه شهدای هنرمند؛ ما را به قرب شهدا نزدکتر می‌کند لذا معتقدم برگزاری کنگره سراسری دو هزار شهید هنرمند، هم لازم است و دیر هنگام، باید زودتر از این برگزار می شد چرا که «شهدا» به جامعه «خون تازه» تزریق می‌کنند و نباید این تزریق منقطع شود.

کارگردان فیلم سینمایی «یتیم خانه ایران» تاکید کرد: ما همیشه باید سایه و ارادت شهدا را بر کشور داشته باشیم و چه بهتر که این شهدا، «شهدای هنرمند» باشند که حتما سهم تاثیرگذاری آنان بیشتر خواهد بود. ضمن اینکه، خیلی از این هنرمندان «ناشناخته» هستند. من خودم هنگامی که «جایزه شهید جان بزرگی» را دریافت کردم اگر چه اطلاعاتی از این شهید بزرگوار داشتم اما آنجا بود که تازه متوجه شدم که این شهید گرانقدر، چه مرد بزرگی بود این درحالی است که ایشان را آن طرف مرزها ، بیشتر می‌شناختند. بنابراین می‌بایست دانشجویان هنری ما، شهید جان بزرگی و دیگر این عزیزان را بشناسند و بدانند که این شهدا، جانشان را برای این مردم و کشور فدا کردند تا امروز هنر به صورت ناب و آزاد و بدون وابستگی به قدرت‌های شیطانی باقی بماند و بدرخشد.

ابوالقاسم طالبی در پاسخ به این سوال که «وضعیت شبه روشنفکری بر فضای فرهنگی ما سیطره دارد. چگونه می‌شود در این اتمسفر از هنرمندان شهید به عنوان الگوهای موثر و جریان‌ساز استفاده کرد؟» یاد آورشد : من بر این باورم که این هنرمندان حتی روشنفکر هم نیستند بلکه «روشنفکر نما» هستند چرا که روشنفکری معنا دارد که حداقل آن این است که غرب را دیده باشد یا در آنجا تحصیل کرده باشد و به چند زبان آشنایی کامل داشته باشد. اما این فیلمسازانی که در داخل هستند و ادای روشنفکری را در می‌آورند شناختی از روشنفکری ندارند و نه تنها این فضا را نمی‌شناسند و ناآگاه هستند بلکه فقط شیفتگی آنان به دنیای غرب، «شیفتگی کور» است و به نوعی آنان، ندیده شیفته شدند! چرا که آنان در غرب زندگی نکردند و معادلات غرب را نمی‌شناسند، اهل مطالعه نیستند و زبان هم نمی‌دانند و اگر بی بی سی فارسی را خاموش کنید هیچی نمی‌دانند!

کارگردان فیلم سینمایی« قلاده‌های طلا» تصریح کرد: متاسفانه، روشنفکری ما مریض به دنیا آمده است. ما در گذشته هم روشنفکرهایی داشتیم که حتی به غرب هم سفر کردند اما در نهایت بازگشت به خویشتن کردند و در واقع روشنفکرهایی بودند که دلشان به حال کشور می‌سوخته است و هیچگاه هویت ایرانی خود را پنهان نمی‌کردند.

این کارگردان سینما و تلویزیون با بیان اینکه غرب‌زدگی «روشنفکری» نیست از جلال آل احمد، میرزاده عشقی و دیگر هنرمندان این کشور به عنوان روشنفکری که غرب‌زده نبودند یاد کرد و اظهار داشت: حتی ما در بین شهدا هم، روشنفکر داشتیم که در غرب زندگی کردند و تحصیلاتشان را در آنجا به اتمام رساندند اما بعد به ایران آمدند و عاشق امام(ره) و انقلاب شدند و آنقدر شیدایی کردند که به جبهه‌ها رفتند و شهید شدند.

وی در پاسخ به این سوال که «آیا با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی ما توانسته‌ایم به اهداف فرهنگی انقلاب نزدیک شویم؟» گفت: اگر چه قدری نزدیک شدیم اما هنوز با آرمانهای امام فاصله داریم چرا که ما امروز توانستیم انقلاب خودمان را صادر کنیم و صدای امام را به مردم دنیا برسانیم. متاسفانه امروز خیلی‌ها که در داخل کشور در کنار حضرت امام(ره) بودند گویا امام را فراموش کردند. این در حالی است که در کشورهایی مثل نیجریه، لبنان، سوریه، عراق و بسیاری از کشورها، انقلاب اسلامی را درک کردند.

کارگردان سریال «به کجا چنین شتابان» گفت: ما چون اهداف و آرمان بسیار بزرگی با تحقق انقلاب اسلامی در سر داریم و باید این آرمان‌ها تا قیام حضرت حجت(عج) ادامه داشته باشد لذا ما باید فعالیت بیشتری می‌کردیم. این در حالی است که طی این سالها، دولتهایی آمدند که دلشان خیلی با این انقلاب نبود و لایه هایی از غرب‌زدگی در آنان وجود داشت. یکی از دردناکترین دردهای ما این است که در یک دوره‌ای، کسی وزیر ارشاد این کشور شد که الان در رادیو بی بی سی و سایت‌های العربی بر علیه انقلاب اسلامی حرف می زند! معلوم است وقتی این آدم‌ها در راس کار قرار می‌گیرند ما رسیدن به اهداف انقلاب را شاهد نخواهیم بود. ولی از سوی دیگر، معتقدم جامعه و مردم در مورد انقلاب خوب کار کردند.

وی در خاتمه و در پاسخ به این پرسش که «به عنوان فیلمساز چه پیام و هدیه‌ای برای خانواده هنرمندان شهید دارید؟» گفت: دستم را بالا می‌گیرم و به عنوان کسی که کاری نتوانستم بکنم شرمنده همه آنان هستم و از همه آنان عذرخواهی می‌کنم و دست همه آنانی که در خط ولایت هستند را می‌بوسم و از آنان پوزش می‌خواهم که نتوانستیم آن رسالتی را که بر دوش ما بوده است را انجام دهیم.