بنیاد مستضعفان یا بنیاد مرفهان؟+ فیلم

سرویس حاشیه نگاری: همه ما وقتی کلمه مستضعف را می شنویم یا فقرا، کارگرانی با حداقل حقوق دریافتی، ایتام و ... می افتیم، و وقتی نام سازمان ها و بنیادهایی مانند، سازمان بهزیستی، کمیته امداد و بنیاد مستضعفان را می شنویم یاد جاهایی می افتیم که قرار است به این افراد و اقشار کمک کنند.

اما روز گذشته کلیپی از سخنان محمد سعیدی کیا، رئیس بنیاد مستضعفان در فضای مجازی منتشر شده که  اعلام کرده که حداکثر حقوق وی و معاونانش ده میلیون و هفتصد هزار تومان در ماه است که البته با احتساب اضافه کاری به عددی بین ۱۷ تا ۱۹ میلیون تومان در ماه می‌رسد.

این سخنان سعیدی کیا در حالی است که این روزها نه تنها قشر مستضعف بلکه اکثر مردم در حال خرد شدن زیر چرخ های اقتصاد لیبرال- برجامی هستند و هر روز با مشکلات جدیدتر و فشار بیشتری مواجه می شوند. از طرفی هم امیدی به دولت برای حل این مشکلات ندارند و این خود باعث ایجاد نا امیدی میان مردم شده است. حالا رئیس بنیادی که به اسم مستضعفان تشکیل شده با صراحت اعلام می دارد که دریافتی ماهانه خود و مدیرانش حدود 18-19 میلیون تومان است. این حقوق یعنی چیزی در حدود 18 برابر حداقل یک کارگر ساده و این سوال در ذهن ایجاد می شود که آن بنیاد، بنیاد مستضعفان است یا بنیاد مرفهان بی درد؟. حالا بماند اینکه بسیار از مردان سرپرست خانوار از برکت سیاست های «علی برکت الله» یا بیکار شده اند یا مانند کارگران هفته تپه ماه هاست حقوقی دریافت نکرده اند اما از آنطرف مسئولین حقوق حقوق های نجومی خود را یا حقشان از سفره انقلاب می دانند یا حقوق چندین برابری خود نسبت به کارگران را نیز کم می دانند.

اما در مقابل چنین مسئولینی، رهبر معظم انقلاب همیشه الگوی ساده زیستی در کشور بوده و بارها ساده زیستی را به مسئولین توصیه کرده اند و آنها را از تجمل گرایی برحذر داشته اند. ایشان سال 1370 در یکی از سخنرانی های خود به موضوع تجمل گرایی مسئولین اشاره کرده و بشدت از آن نهی کرده اند. در ادامه به بازخوانی بخشی از این سخنان می پردازیم.

«...شما چگونه میخواهید محبت و اطمینان مردم را جلب کنید؟ مردم باید به من و شما اعتماد داشته باشند. اگر ما دنبال مسایل خودمان رفتیم، به فکر زندگی شخصی خودمان افتادیم، دنبال تجملات و تشریفاتمان رفتیم، در خرج کردن بیت‌المال هیچ حدی برای خودمان قایل نشدیم - مگر حدی که دردسر قضایی درست بکند! - و هرچه توانستیم خرج کردیم، مگر اعتماد مردم باقی میماند؟ مگر مردم کورند؟ ایرانیان همیشه جزو هوشیارترین ملتها بوده‌اند؛ امروز هم به برکت انقلاب از هوشیارترینهایند؛ از هوشیارها هم هوشیارترند. آقایان! مگر مردم نمیبینند که ما چگونه زندگی میکنیم؟

 آن وقتی که جوان حزب‌اللهی ما به جهاد یا به سپاه یا به فلان وزارتخانه میرفت و به او میگفتند که چه‌قدر حقوق میخواهی، میگفت این حرفها چیست، مگر من برای حقوق آمده‌ام؟ اصرار میکردند که بالاخره زندگی خودت و زن و بچه‌ات باید بگردد؛ یک چیزی بگیر. به نظر شما اینها افسانه است؟ به نظرم اگر شما بروید در دنیا این را نقل کنید، چنانچه کسی وضع چند سال قبل ما را ندیده باشد، خواهد گفت که افسانه است؛ ولی این واقعیت است. این رویداد، در همین ایران و در همین تهران و در همین وزارتخانه‌های ما اتفاق افتاد؛ یکی، دو مورد هم نبود. نماینده‌ی مجلس وقتی اول بار به او حقوق دادند، خجالت کشید حقوق را بگیرد! بعضی از دوستان ما در دوره‌ی اول نمایندگی مجلس، شرمشان آمد و ننگشان کرد که حقوق بگیرند! گفتند ما حقوق بگیریم!؟

 برادران! من و شما داریم از آن ذخیره میخوریم؛ فراموش نکنید، آن را مردم دیدند. نمیشود ما در زندگی مادّی مثل حیوان بچریم و بغلتیم و بخواهیم مردم به ما به شکل یک اسوه نگاه کنند؛ مردمی که خیلیشان از اولیات زندگی محرومند.....

 من و شما همان طلبه یا معلم پیش از انقلابیم. یکی از شماها معلم بود، یکی دانشجو بود، یکی طلبه بود، یکی منبری بود، همه‌مان این‌طور بودیم؛ اما حالا مثل عروسی اشراف عروسی بگیریم، مثل خانه‌ی اشراف خانه درست کنیم، مثل حرکت اشراف در خیابانها حرکت کنیم! اشراف مگر چگونه بودند؟ چون آنها فقط ریششان تراشیده بود، ولی ما ریشمان را گذاشته‌ایم، همین کافی است!؟ نه، ما هم مترفین میشویم. والله در جامعه‌ی اسلامی هم ممکن است مترف به وجود بیاید. از آیه‌ی شریفه‌ی «واذا اردنا ان نهلک قریة امرنا مترفیها ففسقوا فیها» (۱۷) بترسیم. تُرف، فسق هم دنبال خودش می‌آورد.

 اندازه نگهدارید؛ دولت مخارجش زیاد و سنگین است. مخارج سنگین دولت منجر به این میشود که مثلاً در فلان بخش سوبسید را بردارند. این، سیاست درست و متین و منطقی هم است؛ شکی در آن نیست، باید هم انجام بگیرد، چاره‌یی هم نیست، روی مردم هم فشار می‌آید؛ اما این مخارج را منصفانه قرار بدهیم و خودمان به دست خودمان بر مخارج چیزی اضافه نکنیم.

 اگر مبلغی از مخارج دولت، عبارت از تغییر دکوراسیون اتاق مدیر کل و معاون وزیر و وزیر و فلان مسؤول قضایی و فلان مسؤول در بخشهای گوناگون دیگر باشد، این جرم و خطاست. اگر یکی از مخارج دولت این باشد که فلان تعداد ماشین جدید بیاوریم و بین دستگاهها تقسیم بکنیم، ما حق نداریم این را جزو مخارج دولت حساب کنیم و به حساب آن از سوبسید مردم بزنیم. نه، این خلاف است. برای این کارها حد بگذارید. دستگاهها باید بخشنامه کنند و در مورد این تغییر دکوراسیونها و تغییر خانه‌ها و خرجهای اضافی حدی معین بکنند. من نمیگویم مثل بعضی از تندروها باشیم که میگویند در مسجد بنشینیم و وزارت کنیم؛ نه، در مسجد نمیشود. وزارت کردن، یک ساختمان و چهار تا اتاق و تعدادی مسؤول و یکمقدار هم بالاخره امکانات برای زندگی آن آقایی که میخواهد خدمت بکند، میخواهد؛ اما باید در حدی باشد.

 گاهی از جاهایی گزارشهای نومیدکننده‌یی میرسد و در برخی موارد انسان واقعاً عرق شرم بر پیشانیش مینشیند؛ رعایت کنید. سؤال میکنیم که چرا ماشین لوکس و نو و مدل بالا؟ میگویند که اشکال امنیتی داریم! چه اشکال امنیتی!؟ آقایان مسؤول در شورای امنیت کشور یا جاهای دیگر، بنشینند معین کنند و مسأله را در جایی ببُرند؛ من هم اگر باید دخالت کنم، بگویید در جایی دخالت کنم. این چه وضعی است که همین‌طور بیحساب و کتاب جلوی هر وزارتخانه و اداره‌یی، دهها ماشین به رنگهای گوناگون متعلق به مسؤولانِ آن‌جا به چشم میخورد!؟ چه کسی چنین چیزی را گفته است؟

 گزارش آمده که روحانی عقیدتی، سیاسی در یکی از دستگاهها، خودش ماشین دارد، ولی ماشین دولتی سوار میشود! من نوشتم که حق ندارد این کار را بکند. برای من جواب آمد که این کار رویه است و همه میکنند! این آقا خودش یک ماشین دارد، که برای خودش لازم است؛ یکی هم خانمش دارد و نمیشود که خانمش از این ماشین استفاده‌کند! عجب! این چه حرفی است؟

 من الان اعلام میکنم و قبلاً هم نوشتم و این را گفتم که آن وقتی که آقایان امکانات شخصی دارند، حق ندارند از امکانات دولتی استفاده بکنند. اگر ماشین دارید، آن را سوار شوید و به وزارتخانه و محل کارتان بیایید؛ ماشین دولتی یعنی چه؟ والله اگر من از طرف مردم مورد ملامت قرار نمیگرفتم که مرتب ملاحظه‌ی جهات امنیتی را توصیه میکنند، بنده با ماشین پیکان بیرون می‌آمدم.

 به حد ضرورت اکتفا کنید و اندازه نگه دارید؛ اینها ما را از مردم دور میکند، روحانیون را از مردم دور میکند. روحانیون، به تقوا و ورع و بیاعتنایی به دنیا در چشمها شیرین شدند. بدون ورع و بدون دورانداختن دنیا، نمیشود در چشمها شیرین ماند. مردم رودربایستی ندارند؛ خدا هم با کسی رودربایستی ندارد.

 من بارها عرض کرده‌ام که خدای متعال در چند جای قرآن درباره‌ی بنیاسرائیل میگوید: «و فضّلناهم علیالعالمین» (۱۸)؛ ما شما را بر همه‌ی مردم دنیا برتری دادیم. همین بنیاسرائیلند که باز قرآن درباره‌ی آنها میفرماید: «و ضربت علیهم الذّلّة والمسکنة و باؤا بغضب من‌الله» (۱۹). چرا؟ رفتار خود آنها موجب چنین وضعیتی شد. مگر خدا با من و شما قوم و خویشی دارد؟ مگر خدا با جمهوری اسلامی و با این اسم قوم و خویشی دارد؟ من و شما هستیم که باید معین کنیم این جمهوری، اسلامی است، یا اسلامی نیست؛ این هم در رفتار ماست.»

در ادامه کلیپ سخنان محمد سعیدی کیا رئیس بنیاد مستضعفان را خواهید دید.