سرویس حاشیهنگاری: اجرای موسیقی خیابانی در گذشته به علت محدودیتهای فرهنگی و اجتماعی در ایران فقط محدود به اجرای نوازندگان دوره گردی میشد که با نواختن موسیقیهای معروف به کوچه بازاری تکدیگری میکردند.
اما این موضوع در سالهای اخیر رشد چشمگیر داشته است و با عوض شدن چهره فرهنگی جامعه و همچنین تحولات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی، از اجرای یک یا چند فرد ژندهپوش سیار در اتوبوسها و مترو، تبدیل به اجرای گروهی در محلهایی همچون پارکهای پرتردد و سینماهای شلوغ شده است که نمونهی عینی آن را میتوان در پارک لاله تهران و روبروی سینما آزادی دید.
گروههای موسیقی که اعضای آن شناخت نسبتا کاملی به جریان موسیقی روز دنیا دارند و گاهاً سواد آکادمیک این رشته را نیز دارند ولی به خاطر برخی شرایط، کنار خیابانها و در پیادهرو مشغول به اجرای موزیک مورد علاقه خود برای مردم هستند و از این راه نیز امرار معاش میکنند.
فارغ از اینکه بسیاری از این موسیقیها بیشتر متمایل به موسیقیهای غربی هستند ولی مسئلهای که باید به آن توجه کرد این است که اجرای موسیقی خیابانی در این سالها از حالت تکدیگرایانه تبدیل به یک پدیده شیک و باکلاس شده است که گروهی از دختران و پسران جوان با اجرای موسیقی در خیابانهای مختلف شهر کسب درآمد نیز میکنند.
سوالی که در این میان مطرح میشود این است که آیا این پدیده، شیوهی جدید تکدیگری است یا نبود امکانات و شرایط برای بها دادن به فارغالتحصیلان رشتهی موسیقی باعث شده تا آنها محلی بهتر از خیابانها و گوشهی پارکها برای نشان دادن سواد و استعداد موسیقایی خود، پیدا نکنند؟!