
سرویس حاشیهنگاری: زندگی رهبران سیاسی دنیا همیشه و در همه حال برای مردم جذاب بوده است. چرا که مردم همیشه میخواهند در مورد زندگی افراد سرشناش و همچنین رهبرانشان بیشتر بدانند. به همین خاطر در همهجای دنیا مرسوم است که بسیاری از کارگردانان شاخص به سراغ ساخت آثاری در رابطه با زندگی این افراد بروند.
اتفاقی که انتظار وقوع آن در کشور ما کمی دور از ذهن شده است! در واقع بعد از گذشت سی و هفت سال از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز اهالی سینمای ایران به جز یک مورد، به سراغ سوژهای برای ساخت زندگی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران نرفتهاند.
آن یک موردی هم که در بالا ذکر شد، فیلم بسیار ضعیف «فرزند صبح» بود که نه مخاطبان و منتقدان دل خوشی از آن داشتند و نه حتی بهروز افخمی کارگردان آن، اثرش را قابل دفاع میدانست. اثری که پس از اکران آن در جشنواره فیلم فجر، نقدهای بسیار زیادی به فیلم وارد شد و ابراز نارضایتی مخاطبان سینما در سطحی گسترده در رسانههای مختلف منتشر و فیلم به پروژهای شکستخورده تبدیل شد.
نقطه مقابل چنین اثری را باید اثر «لینکلن» دانست. اثری که با تبلیغات گسترده هالیوود ساخته شد و با حمایت آنها توانست نامزد دریافت ۱۲ جایزه اسکار و برنده دو جایزه از این فستیوال شود.
مقام معظم رهبری در مورد این فیلم گفتند: «من فیلم لینکلن را ندیدهام و هرگز نخواهم دید. چون معتقدم لینکلن ضعیفترین رییس جمهور آمریکا بوده و بدون شک در فیلم لینکلن، از او یک قهرمان ساختهاند.» و این سخن یعنی آنها از ضعیفترین رئیسجمهورشان یک قهرمان میسازند و ما از بزرگترین اسطوره تاریخ معاصر کشورمان و بنیانگذار نظام مقدس جمهوری اسلامی حتی یک اثر قابل دفاع هم نداریم.
با این حساب میتوان گفت که سینمای ایران به عنوان یکی از رسانههای مهم و موثر، کار چندانی در زمینه شناساندن چهره امام خمینی(ره) به مخاطبان انجام نداده است.