صدای آمریکا «داشتن حجاب» را مشکل اصلی زنان ایران دانست!

به گزارش حلقه وصل، VOA در گزارش خود آورده است: «امسال، تهران، هشت مارس آرامی را گذراند. بر عکس سالهای میانی دهه هشتاد که زنان ایرانی در این روز تجمع می کردند، خبری از تجمع و اعتراض نبود. در سالهای گذشته، در این روز فعالان حقوق زنان در ایران تجمع هایی برگزار می‌کردند اما برخورد های امنیتی با آنها موجب شد تا در سالهای اخیر تلاشی از سوی آنها صورت نگیرد».

گسترده‌ترین مراسم ۸ مارس در ایران مربوط به روزهای بعد از انقلاب ۱۳۵۷ است. پس از پیروزی انقلاب اسلامی که حکومت جمهوری اسلامی داشتن حجاب اسلامی توسط زنان لازم دانست، در همین خصوص تعدای از زنان که حدود 5هزار نفر بودند، در دانشگاه تهران تجمع کردند و شعار دادند.

بعد از آن، رهبر کبیر انقلاب بطور صریح با اهداف چنین تجمعاتی مخالفت کردند و پس از آن، روز «ولادت حضرت فاطمه (س)» به عنوان روز زن انتخاب گشت و با روی کار آمدن دولت اصلاحات، افراد و فعالانی که دنبال مسائل خاص سیاسی و آزادی غربی زنان بودند، به پیگیری این مسائل پرداختند.

در سال 1377، «کنگره زن، دانشگاه، فردای بهتر» در دانشگاه تهران برگزار شد و در برخی از انجمن ها نیز این روز جشن گرفته شد و اما اولین بار، دوسال بعد از روی کار آمدن «دولت خاتمی» بود که در فرهنگسرایی در تهران، مراسم 8 مارس به طور علنی و رسمی برگزار شد.

در سال ۱۳۷۹ در  مراسم سالگرد 8 مارس در «خانه هنرمندان»، از چهار فعال سیاسی معلوم الحال، به نام‌های «شیرین عبادی»، «مهرانگیز کار»، «سیمین بهبهانی» و «شهلا لاهیجی» تجلیل به عمل آمد. و در سال ۱۳۸۰ در فرهنگسرای «ارسباران» و برخی دانشگاه‌ها مراسم روز جهانی زن  برگزار شد و در سال ۱۳۸۱ نیز تجمعی به مناسبت ۸ مارس در پارک لاله تهران برگزار شد.

این رسانه معارض در ادامه گزارش خود در خصوص مراسم 8 مارس آورده است: «اما حکومت تهران دل خوشی از آن ندارد و تقریبا هیچ توجهی به آن نکرده است. تنها حزب تازه تاسیس «ندای ایرانیان» که به نظر می رسد برای انتخابات آینده برنامه هایی دارد، خبر داده میزگردی برای روز جهانی زنان در تهران برگزار می کند».

گفتنی است، حزب ندا یا حزب ندای ایرانیان، یک تشکل سیاسی اصلاح‌طلب است که در مرداد ۱۳۹۳ از وزارت کشور درخواست مجوز کرد. بیشتر اعضای این حزب سیاسی از اعضای اصلی ستاد ملی جوانان اصلاح‌طلب، شورای مشاورین سید محمد خاتمی و دیپلمات‌های نزدیک به دولت روحانی هستند.

گزارشگر صدای آمریکا ضمن اعتراف به موقعیت خوب زنان در ایران افزود: «زنان ایرانی به نسبت برخی کشورهای دیگر خاورمیانه شرایط بهتری دارند؛ در حالیکه در عربستان سعودی یا کویت بانوان برای کسب حق رای یا حق رانندگی می جنگند، در تهران، زنان این حقوق را دارند اما آنها نگاهی به حقوقی دیگر نیز دارند».

در ادامه گزارش مذکور آمده است: «پروانه وحید منش، روزنامه نگار مقیم ویرجینیای آمریکا می گوید «امنیت»، «قوانین زن ستیز» و «حجاب» سه مقوله مهمی ست که در راس مطالبات زنان قرار می گیرد».

صدای آمریکا افزود: «خانم وحید منش گفت: «اولین مطالبه خیلی از زنان تقاضای امنیت است. از یکسو ماجرا اسیدپاشی که در سطح ملی مطرح شد، هنوز پرونده‌اش بسته نشده است. از سوی دیگر، نیروی انتظامی همچنان با زنان به خشونت برخورد می کند. در کنار این دو مساله، چون تبلیغات مذهبی وجود دارد، خیلی از مردها به خودشان اجازه می دهند که علیه زنان خشونت عریان داشته باشند»».

گزارشگر VOA در ادامه گزارش خود ضمن ادعا به وجود قوانین زیادی علیه زنان در ایران گفت: «به عقیده وحید منش، مطالبه دوم زنان تغییر قوانین تبعیض آمیز است: «قوانین زیادی در جمهوری اسلامی علیه زنان است که در سالهای گذشته زنان خواستار تغییر آن شده اند. با اینکه در سالهای اخیر فشار دولت احمدی نژاد مانع جمع شدن زنان شد، اما هنوز تغییر قوانین تبعیض آمیز، یکی از اصلی‌ترین خواسته های زنان ایرانی است».

وی بحث حجاب را مطالبه سوم زنان ایرانی دانست و گفت: «با گذشت بیش از سه دهه، هنوز حجاب اختیاری یکی دیگر از مطالبات زنان ایرانی است. امسال شاهد کمپینی به عنوان آزادی های یواشکی زنان در ایران بودیم که هزاران نفر از زنان اعتراض خودشان را با حجاب اجباری اعلام کرده اند.»»

صدای آمریکا در ادامه ضمن اعتراف به اینکه زنان ایرانی در انتخابات سال ۹۲ نقش پر رنگی داشتند، مدعی شد: «اما هنوز در رده های مدیریتی بالا، غایب هستند».

در ادامه گزارش آمده است: «در دولت ایران، معصومه ابتکار، شهیندخت مولاوردی و مرضیه افخم، تنها زنانی هستند که توانسته اند به این سمت های تقریبا بالا برسند. خانم ابتکار معاون رئیس جمهوری در حوزه محیط زیست است. خانم مولاوردی، معاون رئیس‌جمهور ایران در امور زنان و خانواده است و خانم افخم سمت سخنگوی وزارت امور خارجه را برعهده دارد».

VOA افزود: «در دو قوه دیگر، یعنی قوه قضاییه و مجلس، زنان موقعیت مهمی ندارند و حتی راهی به هیات رئیسه نداشته اند و با اینکه فعالان زنان حضور کمتری نسبت به سالهای گذشته دارند اما همچنان از هر راهی برای اعتراض استفاده می کنند. نسرین ستوده وکیل سرشناس ایرانی که از کار منع شده، مدتهاست کمپینی را شروع کرده که اصلی ترین خواسته آن پایان رفتار تبعیض آمیز برای کار است و آتنا فرقدانی هم یک فعال مدنی جوان است که زندانی ست اما با اعتصاب غذا سعی کرده که به مطالباتش برسد».

گزارشگر صدای آمریکا در ادامه آورده است: «موارد دیگری از مطالبات زنان در سطوح پایین تر وجود دارد؛ از جمله تقاضاها برای حضور تماشاگران زن. غنچه قوامی بخاطر اصرار بر این حق زندانی شده بود. این روزها فدراسیون های ورزشی مثل فوتبال و والیبال از مسوولان ایران می خواهند که اجازه دهند تماشاگران زن در ورزشگاه ها حضور داشته باشند».

در پایان این گزارش آمده است: «هشت مارس (۱۷ اسفند) در تقویم جهانی روزی است که به نام زنان مزین شده است و هر سال در این روز جشن‌هایی برای پاسداشت دستاوردهای سیاسی و اجتماعی که زنان در جهت احقاق حقوق خود به آن نائل شدند و یا برنامه‌ها، تجمع‌ها و تظاهرات‌هایی برای اعتراض به شرایطی که بعد از صد سال هنوز نابرابر است، برگزار می‌شود. روبان بنفش نماد این روز است».

رسانه‌های معارض ضمن ادعا نسبت به اینکه موانع بیشماری بر سر راه احقاق حقوق زنان وجود دارد که مسیر تغییر را تا حد زیادی کند می‌کند، مصاحبه‌ای با مهرانگیز کار انجام داده‌اند.

مهرانگیز کار، این موانع کلی و اصلی در برابر فعالان زن را اینگونه بر می‌شمرد: «جامعه ایران جامعه‌ای متکثر است. از نقطه نظر حقوق زن هم بسیار متکثر است؛ یعنی ما مارکسیسم داریم، ملی داریم، ملی- مذهبی داریم، دیندار داریم، اسلام سیاسی داریم، همه گونه تفکر سیاسی داریم. تفکر درباره زنان هم متفاوت است، تفکری بسیار ارتجاعی وجود دارد که اصلا نمیپذیرد که زن شهروند است و به چشم بنده و برده مرد به زن نگاه می‌کند.خیلی‌ها به علت نبود آزادی بیان اکنون سکوت کرده‌اند و خیلی‌ها هم که تشکل بوجود آورده بودند و در حوزه جامعه مدنی فعال بودند،زندان رفتند یا از کشور خارج شدند و تشکلشان متلاشی گشت اما به نظر من مهم‌ترین مانع در برابر رشد فرهنگی و حقوقی برای زنان‌، این است که حکومتی که در حال حاضر در ایران روی کار است، فقط آن بخشی از جمعیت را نمایندگی می‌کند که ذهنیت و تفکرش با برابری زن و مرد از بنیاد مشکل دارد و در حقیقت‌‌‌‌ همان رسوبات مردسالاری تاریخی است یا اینکه هنوز جامعه ایران نتوانسته است که حکومتی در خور مقتضیات اجتماعی ایران داشته باشد».

مهرانگيز كار همسر سيامك پورزند و از متهمان كنفرانس برلين (سال ۱۳۷۹) توسط دادگاه به ۴سال زندان محكوم شد و به جز اقدام عليه امنيت ملي، پرونده ۳ اتهام ديگر وي همچنان مفتوح است كه به اعتبار فرار وي از كشور رسيدگي نشده است. وی به همراه همسرش داراي سوابق سلطنت طلبانه و همكاري با رژيم پهلوي است.