فریدون عباسی در ابتدا با اشاره به سابقه وضعیت انرژی اتمی در ایران افزود: در سال 66 تلاش برای ایجاد پدافند اتمی آغاز شد. چرا که عراق برای دستیابی به بحث های هسته ای گام هایی را برداشته بود و این نگرانی وجود داشت که همانطور که رژیم بعث از سلاح های شیمیایی استفاده می کرد در صورت دستیابی به سلاح های اتمی آسیب بیشتری به ایران بزند لذا در داخل کشور این نیاز پدید آمد. به همین سبب تلاش شد ابزار اندازه گیری تابش های هسته ای که برای بحث پدافند اهمیت داشت را با وجود تحریم ها به کشور وارد کنیم و این اتفاق افتاد و همچنان این ادوات امروز مورد استفاده قرار می گیرند. بعد از قطعنامه 598 و همچنین رحلت امام خمینی (ره) تغییراتی در بحث انرژی هسته ای پدید آمد و یک نوع سردرگمی در کشور وجود داشت. تا اینکه تصمیم نظام بر آن شد که راکتور بوشهر تکمیل شود. تصمیمی که کشورهای غربی برای انجام آن قدمی برنداشتند.
رئیس انجمن هسته ای ایران ادامه داد: پیش از انقلاب بنا بر نیازسنجی قرارداد مربوط به 4000 مگاوات تولید برق هسته ای با کشورهای فرانسه و آلمان بسته شده بود که با بدعهدی طرف خارجی متوقف شد. پس از پیروزی انقلاب مسلما نیاز کشور به انرژی نمی بایست تغییر می کرد و بر همین نیاز طبق آخرین تصمیمات وزارت نیرو مقرر شده است تا سال 1410 در کشور 123 هزار مگاوات برق نصب شده وجود داشته باشد که حدود 10000 مگاوات آن بصورت برق هسته ای در کشور تولید شود.
عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی گفت: لذا برای تحقق این هدف می بایست در تمام قسمت های این صنعت سرمایه گذاری کرد تا کمبود 9000 مگاواتی موجود را بتوانیم جبران بکنیم. این در حالی است که امکاناتی نیز در خارج از کشور داریم که اجازه بهره برداری از آن را فعلا نداریم. برای مثال 10 درصد از غنی سازی شرکت فرانسوی اورلیف متعلق به ایران است اما از پیروزی انقلاب هیچ سهم برای ایران قائل نشده اند.
وی با اشاره به فراز و نشیب های صنعت هسته ای رشد این صنعت را در دوره ریاست مهندس آقازاده خوب ارزیابی کرد و افزود: به جز در قسمت اکتشاف در دوره 12 ساله مهندس آقازاده و به خصوص در 4 سال پایانی ریاست وی صنعت هسته ای پیشرفت های بسیاری را تجربه کرد.
عباسی ادامه داد: سال ها پیش از برجام در مورد باز طراحی راکتور اراک مقالاتی در رسانه های خارجی نوشته شد که برای عدم تولید پلوتونیوم باید این راکتور باز طراحی شود. ما در برهه ای این خواست غربی ها را از زبان مسئولین کشور نیز می شنیدیم. سوال اینجاست که در حالی که پلوتونیوم سوخت راکتورهای آینده است چرا نباید پلوتونیوم داشت. متاسفانه در برجام کشور را تقریبا الی الابد از تولید پلوتونیوم محروم کرده اند. متاسفانه در مذاکرات در یک اقدام غلط تمام دستاوردهای بدست آمده، از غنی سازی 20 درصد گرفته تا 18 هزار سانتریفیوژ فعال همه و همه در گام اول به عنوان امتیاز بزرگ به غرب داده شد و در ادامه مذاکرات دست ایران خالی ماند. در برجام ایران از متهم به مجرم تبدیل شد و ادعای بسته شدن pmd فریب بود چرا که مذاکره کنندگان اتهامات را پذیرفتند و ما مجرم شدیم و در واقع مقاومتی که در طول مذاکرات 12 ساله پیش از آن صورت گرفته بود و غرب موفق به اثبات آن نشده بود مورد قبول ایران واقع شد و برجام بر اساس pmd ( ابعاد احتمالی نظامی ) نوشته شده است.
رئیس سابق سازمان انرژی اتمی خاطرنشان کرد: تمام محدودیت پذیرفته در برجام به این خاطر است که ایران در آن مجرم شناخته شده و در واقع برجام تاوان مجرم است.
عباسی ادامه داد: ایران به سرعت فاصله خود را با کشورهای پیشرفته در حوزه های مختلف کاهش داده است. ارسال موشک به فضا و مواردی نظیر آن باعث افزایش عزت ملی ایران شده است. کشورهای غربی تمام تلاش خود را برای متوقف کردن ایران به کار می گیرند و هر چه پیشرفت ایران بیشتر شود آنها مجبور به عقب نشینی خواهند شد. متاسفانه در طول مذاکرات از تجربیات دوره های پیشین استفاده نشد و در حالی که خود من شاهد بودم که در دوره مذاکرات آقای جلیلی ایشان برای هر کدام از بندهای مورد مذاکره سه راهکار تعبیه کرده بود اما استعلامی که از ایشان انجام دادم هیچ یک از مواردی که انجام شده بود را تیم جدید از ایشان مطالبه نکرده بود.
وی افزود: منع کردن ایران برای استفاده از سانتریفیوژ های p1 در برجام به این دلیل است که trl (سطح آمادگی تکنولوژی) این محصول در کشور در بالاترین سطح یعنی 9 است، در حالی که trl سانتریفیوژهای ir8 حتی یک هم نیست و هنوز جای کار بسیار دارد.
وی با اشاره به اینکه پیش از برجام مواجهه با مدیرانی که از لحاظ ذهنی با تفکرات انقلاب همسویی نداشتند باعث آسیب بود ادامه داد: بعد از شهادت شهید احمدی روشن کارخانه ای که ایشان در آن کار می کرد تعطیل شد چرا که دو فرزند مدیر آن کارخانه در خارج از کشور بودند و معاون وی را در حال مهاجرت به آمریکا قرار داشت!
در ادامه سیدیاسر جبرائیلی با اشاره به توافق پاریس و تعهد ایران برای کاهش گازهای گلخانه ای افزود: در 26 آبان 94 برنامه ای موسوم به برنامه ملی برای کاهش گازهای گلخانه ای در هیئت دولت تصویب شده و برای اجرا به دستگاه های اجرایی ابلاغ می شود. در فروردین 95 تعهدات ایران در این توافق نامه توسط وزیر خارجه امضا می شود و تیرماه همان سال این توافق به مجلس می رود. مجلس شورای اسلامی خواهان پیوست توافق که همان تعهدات ایران است می شود. خانم ابتکار وجود چنین تعهدی را انکار می کند.
جبرائیلی ادامه داد: بسیاری از صنایع ایران از جمله تولید آهن، سیمان، آلومینیوم و ... با تولید گازهای گلخانه ای همراه است. تعهدی که صورت گرفته بدین صورت بوده که ایران می بایست به شرط دریافت کمک از اتحادیه اروپا 12 درصد از تولید گازهای گلخانه ای را تا سال 2030 کاهش دهد که این کاهش یعنی رشد منفی در صنعت و اقتصاد.
کارشناس ارشد اقتصاد سیاسی خاطرنشان کرد: متاسفانه باید اعلام کنیم که خاموشی های سال گذشته و خاموشی برق صنعت در سال جاری نه تنها به علت کم آب و استخراج بیت کوین نیست بلکه تا حدود زیادی به توافق نامه پاریس باز می گردد.
وی افزود: کشورهای غربی که از زمان ماشین بخار در حال تولید گازهای گلخانه ای هستند حداقل 200 سال در این زمینه در صدمه زدن به محیط زیست پیش قدم بوده اند فلذا نمی توان نسبت به نیت آنان برای انجام چنین اموری خوشبین بود.
رمز پیروزی در مقابل قلدری آمریکا! 
تلاش مجدد ایران اینترنشنال برای تخریب شهید رئیسی
فراخوان پذیرش ایدهها و تیمهای نوآور دینی در رویداد «راهنو»
چرا نهجالبلاغه؟ 
پدر معنوی مداحان که جایش خیلی خالی است
