شرف در یادداشتی نوشت: «رئیس کنفرانس امنیتی مونیخ در اجلاس اخیر و در واکنش به سخنان معاون رئیس‌جمهور آمریکا با بیان این جمله که «ما از اینکه ارزش‌های مشترک‌مان دیگر مشترک نیستند، باید خوفناک باشیم» به گریه افتاد و تریبون سخنرانی را ترک گفت.
نمونه‌هایی که معاون رئیس‌جمهور آمریکا به عنوان مصادیق عقب‌نشینی اروپا از ارزش‌های آتلانتیکی برشمرده، هیچ‌کدام کلان‌روایتی نیست که بتوان از آن فرارسیدن خزان دموکراسی در اروپا و نابودی آن را نتیجه گرفت. افزون بر این، مواردی چون «نادیده‌گرفتن مردم و نگرانی‌های آنان»، «ساکت‌کردن رسانه‌ها»، «عدم برگزاری انتخابات» بیشتر به لفاظی می‌ماند و اینکه «اگر از رأی‌دهندگان خود در هراس هستید، آمریکا هیچ کاری برای شما نمی‌تواند انجام دهد»، موهن و تحقیرآمیز است!به نظر می‌رسد که آوارشدن تندمزاجی و کلفت‌گویی آمریکای ترامپ بر سر اروپای مهد روشنگری و گفتمان دموکراسی، ناشی از نگاه تحقیرآمیز رئیس‌جمهور بی‌ریشه آمریکا به جهان منهای کشور متبوعش، و اراده هسته قدرت ینگه دنیا در دوره جاری زمامداری است. این اراده مبتنی بر هژمون‌طلبی، بر طبل سیاست وحشت که دیپلماسی فرسوده قایق‌های توپ‌دار را تداعی می‌کند، می‌کوبد. بدیهی است که اعمال و اجرای چنین سیاستی از جمله نیازمند کارگزاری دارای اعتمادبه‌نفس بیش از حد، پرحاشیه و جنجالی و ترمزبریده است تا با گرفتن دنده‌عقب، هنجارهایی که پس از بروز دو جنگ جهانی بدل به گفتمان روابط بین‌الملل شده و از جمله بر عدم تعرض به منظور به‌دست آوردن سرزمین دیگران تأکید می‌ورزد را به دور نهد.
اولویت نخست و کلان راهبردی آمریکای ایلان- دونالد، نمی‌تواند امنیت متحد دیرینه، صلح در اوکراین، اضافه‌کردن «ایالت کانادا» به ایالات‌متحده، تغییر نام خلیج‌ها و کانال‌ها، جنگ تعرفه‌ها و به محاق بردن قواعد آمره و حتی پاک‌سازی قومی فلسطینی‌ها و زدن تأسیسات هسته‌ای ایران و نشاندن اسرائیل بر سریر قدرت منطقه‌ای و... باشد بلکه مراد تأمین امنیت خود آمریکاست.
به نظر می‌رسد آمریکا تحت شرایط موجود به جز سیاست تغییرناپذیر حمایت بی‌چون‌وچرا از اسرائیل، رویکرد و خط‌مشی خود را در قبال سایر متغیرهای سپهر سیاست جهانی شناور کرده است. در این شناوری نه دوستی- حتی با قاره سبز که طبعاً تا ابد رابطه‌ای زایشی است- دائمی خواهد بود و نه دشمنی با پوتین- که تا همین یکی، دو ماه گذشته که رئیس‌جمهوری دیگری بر کشور حکم می‌راند برقرار بود- همیشگی است. آنچه در این میان جای شگفتی است، این است که چگونه شد که مهد دموکراسی و تکنوکراسی و بوروکراسی (قاره سبز) صیانت از امنیت خود را برون‌سپاری کرد و نیازمند ضامن خارجی شد؟! شاید اروپا نمی‌خواست به مخیله‌اش خطور دهد که این فرزند ممکن است ناخلف از آب درآید. اما این هم پذیرفتنی نیست. عالم سیاست عالم ممکنات است. از این‌رو، هیچ‌چیزی را نباید غیرممکن پنداشت. اروپا اگر هم می‌خواهد بهترین روابط را با جونیور خود داشته باشد، لازم است که به امنیت درون‌زا بیندیشد و از ادامه برون‌سپاری دست بردارد.
مناسب است اروپا در رویکرد خود بازنگری کند و از جمله دست به یارگیری بزند و دوستان جدیدی برای خود دست‌وپا کند. این مهم از جمله در سایه دوری از تبعیت از سیاست‌های آمریکا به واسطه نیاز امنیتی به او ممکن است. در این یارگیری، ایران می‌تواند نمونه مناسبی باشد. در ایران هم ضروری است که اتاق فکر دستگاه سیاست خارجی به فکر ترمیم روابط با اروپا باشد.
در هنگامه‌ای که آمریکا شاید هم به ناحق و به نادرستی دارد برای پیشبرد کلان راهبردش حتی از متحد راهبردی خود مایه می‌گذارد و هزینه می‌کند، ما قطعاً حق داریم موانع عادی‌سازی روابط‌مان با دنیای غرب و حل مشکلات هسته‌ای را از سر راه برداریم. اگر در جهت تحقق این امر روس‌ها مانع‌تراشی کرده باشند، که ظاهراً کرده‌اند، نباید به هر دلیلی استثنا قائل شویم و مانع را از سر راه برنداریم. حفظ کیان کشور و دفاع بحق از منافع ملی، واجب‌ترین واجبات است».
خیالبافی روزنامه شرق و دعوت به پناه بردن به اروپا (بعد از شکست عاطفی درباره ترامپ و آمریکا) در حالی است که طرف اروپایی نه‌تنها به تعهدات برجامی خو پایبند نبوده، بلکه مکانیسم ماشه همین توافقی را که اجرا نمی‌کند، ابزار تهدید ایران قرار داده است!