ارجمند در این سال‌ها کمتر در پرده نقره‌ای حاضر شد، بازیگری که «اعتراض»، «آدم‌برفی»، «ناخدا خورشید» و «راه آبی ابریشم» را به‌عنوان فیلم‌های درخشان سینمای ایران در کارنامه هنری‌اش دارد.
شاید آخرین کار او ماه رمضانی شد؛ ارجمند با «یاور» به آنتن تلویزیون آمد و بسیاری آن را با «ستایش» و نقش او را با «حشمت فردوس» مقایسه کردند. او کنار عرصه بازیگری و هنرمندی، مسئولیت هیئت مدیره مؤسسه هنرمندان پیشکسوت را نیز برعهده داشت.وقتی در ایام سالروز شهادت حاج قاسم سلیمانی با او صحبت کردیم؛ هنوز هم بغض گلویش را می‌گیرد و این‌طور به ما گفت: صحبت کردن درباره حاج قاسم برایم خیلی سخت است و راه گلویم از تأثر و تألم بسته شده است. احساس می‌کنم پشتم شکسته اما نباید غصه خورد.
داریوش ارجمند تأکید کرد: حسرت می‌خورم و جایش را در میدان، سیاست و در دوستی و در اقتدار ایران، خالی می‌بینم. جایش خالی‌است. ای کاش بود؛ هنوز روز تشییع حاج قاسم از یادم نمی‌رود. وقتی به تشییع‌های باشکوه و سیل خروشان جمعیت نگاه می‌کنم جوانانی به چشم می‌آیند که همه‌شان می‌گفتند من قاسم سلیمانی‌ام.
وی افزود: امیدوارم سیره و راه او هرچه زودتر به اثر نمایشی درخوری تبدیل شوند. چرا که هنوز اثر درخور و دندان‌گیری درباره حاج قاسم سلیمانی ندیده‌ام. همه ژورنالیستی و موقت و تلویزیونی و شعاری بوده‌آند.
داریوش ارجمند در خصوص ساخت یک اثر خوب درباره حاج قاسم سلیمانی، گفت: حاج قاسم سلیمانی آنقدر عمیق است که کسی نمی‌تواند او را سطحی کند و هیچ سریال، فیلم و سازنده‌ای نمی‌تواند این شخصیت را از عمق به سطح بیاورد. برای اینکه این قدر این مرد عمیق و دوست‌داشتنی و خدمتگزار بوده است. به هر حال هرکسی با او صحبت کرد و چیزی خواست می‌گفت دعا کن من شهید شوم.
وی خاطرنشان کرد: من افتخار می‌کنم بارها و بارها تندیس سردار سلیمانی را ببوسم حتی اگر از من انتقاد کنند. جایی هم این نکته را گفتم. اصلاً 100 بار دیگر هم می‌بوسم. من گوشم به این هجمه‌ها بدهکار نیست.
روایت فرزند شهید طهرانچی از حس اتفاقی که همیشه همراه خانواده بود
آي كيو يا اِي كيو؟!