انقلاب عربی چگونه عثمانی را از پا درآورد؟

به گزارش حلقه وصل، کانال تلگرامی سوریه به فارسی نوشت: در عید الشهدا.. نئو عثمانی ها راه اجداد خود در کشتار مردم منطقه را دنبال می کنند.

در ششم ماه مه هر سال، سوری ها و لبنانی ها یاد و خاطره بیش از 20 روشنفکر عرب کشته شده توسط عثمانی ها را به اتهام برنامه ریزی برای انقلاب عربی علیه اشغالگر عثمانی در طول جنگ جهانی اول گرامی می دارند، در حالی که نئو عثمانی های به رهبری حزب عدالت و توسعه، سالها بعد دوباره مرتکب جنایات و قتل عام های گسترده ای علیه مردم منطقه شدند.

امپراتوری عثمانی یکی از کشورها و نیروهایی است که دست به کشتارهای خونین علیه مردم منطقه اعم از عرب‌ها، کردها، ارمنی ها و سریانی ها زد که امروز نیز فرزند آن، دولت ترکیه یا به اصطلاح نئو عثمانی ها کشتارهای خود علیه مردم این منطقه از سوریه و عراق گرفته تا لیبی، ارمنستان و دیگران را تکمیل می کند.

امپراطوری عثمانی از سال 1516 تا پایان جنگ جهانی اول در سال 1918 شام را در اشغال داشت.

سلاطین عثمانی تا آغاز قرن بیستم به حکومت بر امپراتوری عثمانی ادامه دادند، تا زمانی که ناسیونالیست های ترک به رهبری مجمع اتحاد و ترقی در سال 1908 موفق به کسب قدرت شدند، بنابراین برای تحمیل ناسیونالیسم(ملی گرای) و   زبان ترکی بر سایر ملیت هایی که تحت اشغال عثمانی ها زندگی می کردند، تلاش کردند.

با شروع جنگ جهانی اول در سال 1914، امپراتوری عثمانی در کنار کشورهای بلوک مرکزی (آلمان و امپراتوری اتریش-مجارستان) در مقابل کشورهای تفاهم (ایالات متحده آمریکا، روسیه، فرانسه، بریتانیا) قرار گرفت. در همین اوضاع وزیر نیروی دریایی جمال پاشا را به عنوان فرمانده کل قوای ترکیه در شام منصوب کرد، او بر شام سخت گرفت، مالیات وضع کرد، سربازی و زبان ترکی اجباری شد.

سیاست شوونیستی آتش انقلاب را شعله ور ساخت.

به دلیل ناکامی مقامات عثمانی در اجرای تصمیمات صادره در کنفرانس پاریس در سال 1913 که مستلزم مشارکت اعراب در حکومت و برخورداری آنها از خودمختاری در داخل امپراتوری عثمانی در آن زمان بود؛ و ادامه سیاست های شوونیستی خود بر اساس تحمیل کنترل و غارت ثروت، علاوه بر سیاست ترکی کردن میراث زبانی و فرهنگی در کشورهای تحت اشغال خود به ویژه در شام (سوریه و لبنان) و عراق، که منجر به شعله ور شدن ریشه های انقلاب به ویژه در بین مردم، روشنفکران، سیاستمداران و شیوخ که خواستار خروج اشغالگر عثمانی بودند، شد.

زمانی که انقلابیون خواستار خروج امپراتوری عثمانی از منطقه شدند، امپراتوری عثمانی با سیاست ارعاب و اعدام که علیه بسیاری از انقلابیون، مبارزان، سیاستمداران و روشنفکران اجرا شد، سوء استفاده از این مردم را در تلاش برای تحمیل کنترل خود بر مناطق مختلف کشور افزایش داد.

عثمانی‌ها فشار بر مردم را افزایش دادند، در نتیجه مردم به رهبری روشنفکران و سیاستمداران مخالف حکومت عثمانی، قیام کردند و با سازماندهی مبارزاتی خواستار پیوستن به شورش بزرگ اعراب شدند که از حجاز برای سرنگونی حکومت عثمانی آغاز شده بود.

حتی اعدام ها و قتل عام، انقلابیون را مجبور به تسلیم نکرد.

جمال پاشا السفاح برای تضعیف این انقلاب به روش های مختلف متوسل شد و آنها را به همکاری با انگلیس و فرانسه برای سرنگونی عثمانی متهم کرد.

این اتهامات مبنایی برای سرکوب رهبران، روشنفکران و سیاستمداران، تشدید کشتار و تروریسم و   شروع یک رشته اعدام علیه همه مظنونان آن بود.

بر همین اساس جمال پاشا در دادگاهی در جبل لبنان برای تعدادی از روشنفکران و میهن پرستان در دمشق و بیروت حکم اعدام صادر کرد.

مقامات عثمانی این احکام را در دو دسته اجرا کردند، اولی در 21 اوت 1915 و دومی در 6 مه 1916 که در آن تعداد بیشتری هم در میدان برج بیروت که بعدها میدان شهدا نام گرفت و هم در میدان مرجه در دمشق اعدام شدند.

مقامات عثمانی برای سرپوش گذاشتن بر جنایات جمال پاشا در کشور، او را از سوریه خارج کردند و جمال پاشا المرسینی (معروف به الصغیر) را به جای وی منصوب کردند.

بعدها جمال پاشا در سال 1922 میلادی در شهر تفلیس توسط یک ارمنی به نام اسطفان زاغکیان به تلافی قتل عام‌های عثمانی علیه ارامنه در سال 1915 به عنوان بخشی از یک جنبش گسترده به نام عملیات نمسیس به قتل رسید. 

این عملیات‌ها در واقع مجازات تمام کسانی که مسئول نسل کشی ارامنه که جان بیش از یک و نیم میلیون نفر را گرفت، بودند.

سوری‌ها و لبنانی‌ها تسلیم شیوه‌های سرکوب عثمانی نشدند، بلکه به تداوم این واقعیت کمک کرد که انقلاب تنها راه خلاصی از اشغال عثمانی است.

شورش بزرگ اعراب در سال 1916 آغاز، پایانی بود برای امپراتوری عثمانی که چهار قرن متوالی بر منطقه حکومت می کرد.

پس از موفقیت انقلاب، کنفرانس ملی سوریه در سال 1920 استقلال سوریه و عراق را از امپراتوری عثمانی اعلام کرد.