چرا رسانه‌های معاند برای ما نسخه تک‌فرزندی می‌پیچند و برای خودشان چند فرزندی؟!

به گزارش حلقه وصل؛ دهه شصتی ها به خوبی با شعار «فرزند کمتر، زندگی بهتر» آشنا هستند و زیاد آن را شنیده اند. همان هایی که پدر و مادرهایشان تصمیم گرفتند یا تک فرزندی پیشه کنند یا در نهایت دو فرزند داشته باشند اما حال که این بچه ها بزرگ شده اند، عموما یا تنها هستند یا از نداشتن خاله، عمه، دایی و عمو گلایه دارند و از پدر و مادرهایشان شکایت می کنند که چرا برایشان خواهر و برادر نیاورده اند. 

خیلی از این پدر و مادرها در توجیه تک فرزندی خود نیز می گویند که برای تربیت بهتر فرزندشان این کار را کرده اند در حالیکه تک فرزندها اندوه زیاد و تنهایی مضاعفی را تجربه می‌کنند، گاه نیز به دلیل توجه زیاد خطاهای تربیتی نیز برایشان زیاد اعمال می شود که اصلا ربطی به خودشان ندارد. آسیب های تک فرزندی امروزه در همه جوامع مشخص شده است به طوریکه حتی در غرب هم برای ترویج تشکیل خانواده و فرزندآوری، خانواده هایی در فیلم ها و سریال هایشان نشان داده می شود که دارای بیش از دو فرزند، سه یا چهار فرزند هستند تا الگویی برای جوان ها بشوند.

امروزه هم هنوز خیلی از والدین برای داشتن فرزند دوم تحت تأثیر همان شعارهای دهه شصت و تفکرات قبلی پدر و مادرهایشان قرار دارند اینکه نمی توانند بچه ها را تأمین یا تربیت درست کنند یا از پسشان بر بیایند، درحالیکه تحقیقات نشان داد که همان وقت و انرژی که والدین برای یک فرزند می گذارند را می توانند درست و بهینه تقسیم کرده و به دو فرزند اختصاص دهند، حتی شاید هم به لحاظ زمانبندی و انرژی گذاشتن برای بچه ها زمان بهتری نیز پیدا کنند چرا که بچه ها می توانند بعد از مدتی وقت هم را پر کنند و با هم بازی کنند به جای تک فرزندهایی که زمان زیادی برای بازی و پرکردن وقتشان توسط والدین می برند.

یکی دیگر از معایب تک فرزندی نیز «سندروم آشیانه خالی» است که شاید این روزها زیاد از رسانه ها شنیده باشید. اینکه پدر و مادر بعد از ترک آن تک فرزند دچارش می شوند و علائمی چون افسردگی و اضطراب یا احساس پوچی و تنهایی بعد از ترک منزل از سوی یک فرزندشان در آنها نمایان می شود.

نخست اینکه بچه دوم از وابستگی های افراطی والدین به فرزند اول جلوگیری می کند. در این گزارش به چند دلیل مهم برای فرزند دوم آوردن خانواده ها اشاره می کنیم.

همه ما می دانیم که فرزند نور چشم پدر و مادر است و با تولدش تمام تمرکز و توجه والدین را به خود اختصاص می دهد حال تصور کنید این نور چشم تنها یکی باشد، همه توجه ها و تمرکزها به سمت او می شود و حتی خود والدین وابستگی افراطی به او پیدا می کنند، توقعاتشان نیز به همین دلایل از او در بزرگسالی بیشتر می شود. حال ببینید اگر دو فرزند و بیشتر یک خانواده داشته باشند همه این وابستگی ها و توجه ها، تمرکزها و توقعات نیز نصف شده و به بچه ها نیز فشار زیادی نمی آید و همینطور روند تربیتی نیز بهتر صورت می گیرد.

دوم داشتن فرزندان بیشتر، از تنهایی و افسردگی والدین در پیری جلوگیری می کند.

اگر یادتان باشد پدربزرگ ها و مادربزرگ های قدیم خیلی شادتر از اکنون بودند چرا که نوه ها همیشه دورشان بودند، آخر هفته ها همیشه با خانواده و بچه ها می گذراندند و اگر یکی از آنها نبود، بقیه دورشان را پر می کرد اما الان پدربزرگ ها و مادربزرگ های نسل جدید شاید تنها یک یا دو نوه داشته باشند، شاید حتی همین هم نباشد و با فشاری هم که به بچه ها برای فرزندآوری می آورند، باز خیلی ها زیربار نمی روند و به خاطر همین هم والدین نیز به همین ترتیب در سنین بالا دچار افسردگی بیشتر و تنهایی می شوند.

سوم، پس از چند سال و به دنیا آمدن فرزند دوم، شور و هیجان و امید زندگی دوباره به اوج خود می رسد.

والدین پس از فرزند اول و بزرگ شدنش دیگر درگیر زندگی شده و شور و هیجان خود را از دست میدهند و فراموش می‌کنند که فرزند با به دنیا آمدنش چه هیجان و چه روزهای زیبا و شادی را به آنها هدیه داده است حال می توانند پس از گذشت چند سال این شرایط را دو مرتبه برای خود با یک فرزند دیگر فراهم کنند.

البته یک عده هم ممکن است مطرح کنند که شرایط مالی و اقتصادی این روزها ایجاب نمی کند که فرزند بیشتری داشته باشند، درست است این مطلب مهمی است اما از یک سو خداوند بزرگ روزی فرزندان ما را کنار  گذاشته است چه بسا شما با فرزندآوری ، شرایط مالی و اقتصادی و کاری بهتری با برکت پیدا کنید و از سوی دیگر نیز خود والدین با انرژی و شور بیشتری که پیدا می کنند، امید به زندگی شان چندین برابر شده و به کار و تلاش بیشتر نیز می پردازند.

چهارم در آینده و با نبود شما، داشتن حداقل یک خواهر یا برادر، باعث تنها نماندن و داشتن حامی دلسوز واقعی می شود.

این نیز خود مسئله مهمی است که پس از پدر و مادر ، بچه ها چقدر تنها یا دارای حامی هستند . خیلی مهم است که آنها دارای تکیه گاه برادر و خواهری باشند و در نبود پدر و مادر حس خوبی داشته باشند و بتوانند با هم در مراوده شده و زمانی نیاز به کمک داشته باشند، حامی داشته باشند.

با همه این احوال تک یا چند فرزندی، موضوعی است که زوجین با توجه به شرایط زندگی باید درباره اش تصمیم بگیرند. منتها توجه به این مسائل نیز شاید باعث شود که ذهن ها باز تر شده و بهتر بتوانند در این زمینه تصمیم گیری کنند. در نهایت برای بچه دوم آوردن حتما باید آمادگی آن را ایجاد کرد. داشتن فرزند دوم یک انتخاب است و باید با علاقه و آمادگی درباره آن تصمیم گرفت.