‏«خانه دختر»‏ فیلمی رکیک، تهوع‌آور و علیه خانواده است

سرویس حاشیه نگاری: از همان روزهای پیش از جشنواره فیلم فجر چند سال پیش که نام «خانه دختر» در فهرست ده فیلمی قرار گرفت که بی‌بی‌سی فارسی به تماشای آن توصیه می‌کند، می‌شد حدس زد که با فیلمی روبرو هستیم که محتوای آن را نباید چندان ساده گرفت و باید منتظر حاشیه‌هایی درباره این فیلم بود. همینطور هم شد و این فیلم حاشیه‌های زیادی به دنبال داشت.

این روزها سازمان سینمایی برای اکران فیلمی که بنیان خانواده را هدف قرارداده  و یکی از آثار  قبح‌شکن سینمای ایران به شمار می‌آید خود وارد عمل شده است. در همین راستا حلقه وصل به سراغ کارشناسان سینمایی جبهه فرهنگی انقلاب رفته و نظر آنها را درباره این فیلم جویا شده است که در ادامه می‌خوانید: 

نعمت‌الله سعیدی: تهوع‌آور است

در کل این فیلم یک فیلم متوسط به پایین است، چه از نظر تکنیک و چه از نظر جذب مخاطب. هر مخاطبی این فیلم را نمی‌پسندد، این فیلم مخاطب خاص دارد. البته این فیلم در ذهن همین مخاطب خاص هم نمی‌ماند، زیرا کار فوق‌العاده و شگفتی‌آفرینی نیست.

از نظر قصه، یک حماقت عجیب و غریب، یک لجاجت عمیق در فیلم وجود دارد. یک آدم اگر ایرانی باشد، حالا به مسلمان بودن او کار نداریم، به صرف ارزش‌های فرهنگی خود، نمی‌تواند با این حماقت با هویت ملی‌اش برخورد کند. این فیلم دو گروه را به عنوان نماینده‌ی قشر سنتی و جدید معرفی می‌کند: یکی گروهی که پدر دختر نماینده‌ی آن است و دیگری گروهی که مادر و خواهر و خاله‌ی داماد در آن هستند. پدر دختر یکی از متهمان اصلی تجاوز به دختر خودش است! این هیچ ربطی به فرهنگ ایرانی ندارد، حتی شاید در فرهنگ آمریکایی هم این قدر انسان‌ها پلید نباشند که به دختر خودشان تجاوز کنند. این سوژه کثیف است، کثافت از سوژه می‌بارد. از این جهت تلاش کرده است سر و تَه قضیه را هم بیاورد، ولی نتوانسته است.

این رفتارهایی که از یک خانواده‌ی چادری نشان داده شده است، بسیار تاسف برانگیز است. گاهی کسی با قشری تحت عنوان چادری مشکلی دارد و می‌خواهد رفتارهای آن‌ها را آسیب‌شناسی کند، ولی واقعا هیچ کس این قدر احمق نیست که چنین کارهایی انجام دهد. بنابراین این ژست‌ها و اداها بر ضد خانواده‌های مذهبی بسیار تهوع‌آور است!

جواد شمقدری: فیلمی علیه خانواده

خانه دختر فیلمی است که به نظر می‌آید در راستای شکستن تقیدات و باورهای دینی، مثل غیرت ساخته شده است. این فیلم موقعیت‌هایی را ایجاد می‌کند که این باورها به ذهن مخاطب عقب‌مانده جلوه کند. حتی در قصه، قرار بود فیلم از این خشن‌تر و بی‌رحمانه‌تر رفتار کند و پدر به دختر خود تجاوز کرده باشد. این فیلم می‌خواست خانواده به عنوان مجموعه‌ای که در باورهای دینی به آن احترام می‌گذارند و مظهر پاکدامنی است، مورد خدشه واقع شود. این فیلم پر از شیطنت است و برای زیر پا گذاشتن مجموعه‌ای از سنت‌های دینی و باورهای اصیل اسلامی ساخته شده است.

مهدی آذرپندار: فیلم رکیک

در مورد «خانه‌ی دختر» چه بگویم که خدا را خوش بیاید؟! به نظرم این فیلم را این طور می‌توان توصیف کرد: فیلم‌نامه‌اش به شدت دچار مشکل و رکیک است. اگر از این فیلم برداشت‌هایی مربوط به مسائل جنسی داشته باشیم، باید آن را بسیار موهن بدانیم، هر چند در غیر این صورت هم فیلمی غیر اخلاقی است. ضمن این که به نظرم می‌رسد این فیلم، یک فیلم «نیابتی» باشد و بسیاری کسانی که اسم آن‌ها در تیتراژ خورده است، نقش‌های متفاوتی داشته‌اند. من در مجموع از این کارگردان که کارگردان تلویزیونی نیست، انتظار فیلمی بهتر با مضمونی بهتر را داشتم. در مجموع نمی‌خواهم در مورد «خانه دختر» زیاد حرف بزنم... شاید هم برداشت من از این فیلم اشتباه باشد!

محمدرضا نیرومند: فرهنگ‌سازی مبتذل

«خانه‌ی دختر» فیلم بسیار بدی است، از آن فیلم‌هایی است که خط‌شکن است. اگر این فرهنگ‌های مبتذل رواج پیدا کند، جامعه با معضل روبرو می‌شود.

من کارهای قبلی نویسنده‌ی این فیلم را دیده بودم. به نظر من «دربند» فیلم خوبی است، واقعا انتظار نداشتم این فیلم‌نامه از سوی ایشان نوشته شود. این که تمام همت نویسنده به این معطوف شود که با ایما و اشاره بخواهد وقوع تجاوزی را به مخاطب بقبولاند، اصلا کار خوبی نیست. خصوصا این که تصویرسازی‌های ذهنی، گاهی به مراتب از نشان دادن کارهای زشت بدتر است. با چنین فیلم‌ها و چنین کارهایی باید برخورد کرد.