به گزارش حلقه وصل، محمد ایمانی فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: سوار خودرو که باشید و شتاب هم داشته باشید که به سر کار برسید، معمولا حواس تان به اطراف مسیر نیست....
در گرگ و میش شب و صبح -حوالی ساعت پنج بامداد- زمانی که خیلی ها در خواب ناز به سر می برند، داشت به محل کار می رفت. هوا بارانی بود.
چه لطافتی دارد باران، وقتی سقفی و سایه بانی بالا سر توست و چه قدر بی رحم می شود، وقتی بی سر پناه می شوی.
مرد دربلوار منتهی به محل کار حرکت می کرد و باران، بی دریغ می بارید. ناگهان گفت پورجعفری نگه دار! دیدی؟!.
پور جعفری نگه داشت و پیاده شدند. خانواده ای پناه گرفته زیر چادری فرسوده ؛ چادر مندرسی که تاب پس زدن باران را نداشت و باران بی رحمانه به درون آن دویده بود؛ با مُشتی اثاث خانه که گوشه ای انباشته شده بود.
+سلام اینجا چه می کنید؟
-صاحب خانه جواب مان کرده، پول پیش کافی نداشتیم.
+حالا اینجا چرا چادر زدید؟
-گفتیم مسیر سپاهی هاست، شاید کسی به داد ما برسد...
+به حاج باقر خبر بده یک وانت بیاورد و اسباب و اثاثیه این بندگان خدا را بار بزند...
دل مرد اما راضی نشد. زنگ زد به شهردار و بعد از احوال پرسی ماجرا را گفت:
+این بندگان خدا مستاصل هستند؛ وضع شان این طوری است. هر طور شده همین امروز برایشان یک خانه و سرپناه فراهم کن. همین امروز ها!
... باران می بارید. سرباز قاسم سلیمانی، کلی مشغله و ماموریت داشت. اما کدام کار مهم تر از دغدغه های همین مردمی که رهبری درباره شان فرمود ، مردم، عائله ما مسئولان هستند. اینها الفبای انقلابی بودن و خدمتگزاری است.
دم شما گرم حاج قاسم! همین کارها را کردید که شهید شدید. اصلا مگر می شود شهیدانه نزیست و شهید شد؟
بعد التحریر: رهبر انقلاب یازده اردیبهشت ۹۵ در جلسه آسیب‌های اجتماعی، خطاب به مسئولان فرمودند:
«اهمیت کار را، بزرگی مسئولیت را، خطرات ناشی از آن را آدم توجه بکند، آن وقت می‌فهمد که چه قدر باید در این زمینه تلاش کرد و شب و روز نشناخت.
چگونه یک مسئول یا یک عنصر مؤمن و انقلابی می‌تواند این کار بلندمدت را شبانه‌روزی و با تمام وجود پی بگیرد و خسته نشود؟ وقتی که حس کند خود او، جزئی از آن خانواده است و مشکل مردم، مشکل اوست.
ما مردم را باید عائله خودمان بدانیم. ما مسئولین کشوریم دیگر... این ملت، این کشور، این مرزها، این فضای زندگی، عائله ما است... ما در واقع باید اهتمام‌مان به وضعیت مردم، مثل اهتمام‌مان به داخل خانواده خودمان باشد.»