تهران: «حمید شعر انقلاب»، فرتوت اما استوار بر مسیر انقلاب اسلامی

به گزارش حلقه وصل، هر سوالی می پرسیدند؛ می گفت: پیر شده ام دیگر و این شعر را زمزمه می کرد:

پیری رسید و فصل جوانی دگر گذشت      دیدی دلا که عمر چسان بی خبر گذشت

دیروز جمعی از شعرا و اهالی رسانه به دیدار حمید سبزواری رفتند تا با ابوالشعرای شعر انقلاب دیداری تازه کنند و به او بگویند دوستش دارند و فراموشش نمی کنند.

دعای اسماعیلی برای پدر معنوی شعرای انقلاب

در این دیدار، شعرایی چون علیرضا قزوه، حسین اسرافیلی، علی داوودی، رضا اسماعیلی حضور داشتند.

هماهنگی این دیدار را رضا اسماعیلی انجام داده است؛ او در ابتدای این دیدار می گوید: دعا می کنیم که خدا لباس عافیت به تن استاد سبزواری بپوشاند چون ایشان پدر معنوی شعرای انقلاب هستند.

سبزواری: مشکل اصلی من پیری است و کهولت سن

سبزواری در جواب اسماعیلی می گوید: من کاری انجام نداده ام و حرف های شما را من باب دوستی می پذیرم؛ از خدا همیشه می خواهم که این آب و خاک را حفظ کند و دوباره شعری را زمزمه می کند:

به خود چو می نگرم جز خطا نمی بینم

اسماعیلی می گوید: استاد شما باعث افتخار ملت ایران هستید و مردم هیچ وقت شما را فراموش نمی‌کنند.

اسماعیلی در خصوص کسالت سبزواری می پرسد و او می گوید: مشکل اصلی من پیری است و کهولت سن و این شعر را زمزمه می کند:

پیری رسید و قامت عمر جوان شکست         

من متولد 1304 هستم؛ سنم بالا است و همین خود باعث بروز مشکلات می شود.

جمع حاضر در این دیدار، بعد از اینکه استاد سیزواری سن خود را می گوید؛ برای سلامتی و طول عمرش صلواتی می فرستند.

آرزوی سبزواری برای جوانان کشور

سبزواری می گوید: من آرزویم این است که جوانان این مملکت سربلند باشند و به آرزوهایشان برسند.

این تعاریفی که دوستان از من می کنند لطف آنها است و شاعران برتر و بهتر از من هم هستند؛ در طول زندگی ام سعی کرده ام در راهی قدم بگذارم که خدا راضی است و همین شاید باعث شد تا نظر خداوند بر این بنده ناچیز بی افتد؛ چون قدمی که در راه خدا برداشته شود خودش توفیقش را می دهد.

اسماعیلی در ادامه حرف های استاد سبزواری می گوید: ایشان از پرچمداران شعر انقلاب هستند؛ جان گرفتن سرودهای انقلابی به خاطر وجود ایشان است.

اسرافیلی: هیچ شاعری نمی تواند به گرد پای استاد سبزواری برسد

اسرافیلی حرف اسماعیلی را ادامه می دهد و می گوید: هیچ شاعری نمی تواند در زمینه شعر انقلاب حتی ادعای نزدیکی به ایشان را داشته باشد.

سبزواری در جواب می گوید: بنده در آن زمان نیاز ملت را دیدم که به شعرهای انقلابی نیاز دارند پس وظیفه ام به عنوان یک شاعر این بود که شعر بگویم و این گونه به انقلابم خدمت کنم.

در بین صحبت هایش مکث هایی می کند تا کلمات را به یاد آورد؛ گاهی هم زمزمه می کند: پیر شده ام ...

اسرافیلی صحبت  را ادامه می دهد و می گوید: شما بیشتر از ظرفیت و توانایی هایتان به این انقلاب کمک کرده اید؛ من شاگردی شما را کرده ام و همیشه به این شاگردی افتخار می کنم؛ شعر شما در ذهن شاگردانتان جاری است و این کار باعث می شود تا نسل های بعد هم شعر شما را درک کنند.

رضا اسماعیلی در ادامه بخشی از شعر معروف استاد حمید سبزواری را که برای مردم فلسطین سروده است را برای جمع خواند:

وقت است تا برگ سفر، بر باره بندیم 
دل بر عبور از سد خار و خاره بندیم 

از هر کران بانگ رحیل آید به گوشم 
بانگ از جرس برخاست وای ِمن خموشم 

دریادلان راه سفر در پیش دارند 
پا در رکاب ِ راهوار خویش دارند 

گاه سفر را چاووشان فریاد کردند
منزل به منزل حال ره را یاد کردند

گاه سفر آمد، نه هنگام درنگ است 
چاووش می گوید که ما را وقت تنگ است 

قزوه: سرود این بانگ آزادی باید به عنوان سرود ملی انتخاب می شد

علیرضا قزوه، شاعر بعدی است که صحبت می کند و می گوید: استاد سبزواری زحمت زیادی برای شعر انقلاب کشبده اند؛ به نظر من شعر «این بانگ آزادی کز خاوران خیزد» ایشان باید به عنوان سرود ملی انتخاب می شد. چون هم حماسی است و هم برآیند پیام انقلاب را در این شعر می بینیم.

قزوه ادامه می دهد: ایشان بهترین قصیده پرداز شعر ایران هستند؛ و یک نکنه مهم در شعر ایشان این است که شعرهابشان مردمی است و در دل مردم جای دارد.

سبزواری حرف های قزوه را لطف می داند و می گوید:

به خود چو می نگرم جز خطا نمی بینم     با دو دیده چرا پیش پا نمی بینم

الحمدالله این انقلاب در روح و جان این ملت نهادینه شده است و امیدوارم تا خدا کمک کند و بتوانیم از نعمات و برکات این انقلاب بهره مند شویم.

شوخی قزوه با سن استاد سبزواری

قزوه رو به جمع با زبانی طنز می گوید: استاد در همه چیز رکورد زده اند در سن هم رکورد زده اند؛ جمع می خندند و قزوه با اشاره به همسر استاد سبزواری می گوید: از زحماتی که حاج خانوم برای استاد نباید بگذریم؛ ایشان زحمات زیادی برای استاد می کشند.

همسر سبزواری که 30 سال دبیر ریاضی بوده است از قزوه تشکر می کند و کنار استاد می نشیند.

اسرافیلی خاطره ای را از سید حسن حسینی نقل می کند و می گوید: ایشان می خواست برای بنیاد با ده شاعر مصاحبه بگیرد و یادم می آید که می گفت اولین شاعر باید استاد حمید سبزواری باشد چون شعر های ایشان بسیار در انقلاب ماندگار شده است.

قزوه هم خاطره ای را از سفری که با  استاد سبزواری به شیراز داشتند برای جمع تعریف می کند و همه می خندند؛ استاد سبزواری سرش را نکان می دهد و لبخنذی بر لبش می نشیند که انگار خاطره آن روز را به یاد می آورد.

علی داوودی ، شاعر بعدی است که صحبت می کند و می گوید: خدا را شاکرم که در این جمع هستم و توانستم استاد را ملاقات کنم.

هاشم کرونی: استاد سبزواری جز شاعرانی نشدند که نان انقلاب را بخوردند اما پای انقلاب نایستند

هاشم کرونی شاعر جوان این جمع می گوید: در دهه هفتاد که کسی به شعر شهرستان ها توجهی نمی کرد، استاد سبزواری با طیب خاطر دعوت ما را می پذیرفتند و باید از ایشان تشکر کرد که جز شاعرانی نشدند که نان انقلاب را بخوردند اما پای انقلاب نایستند.

همه بعد از این صحبت کرونی خدا را به خاطر وجود این شاعر انقلابی شکر کردند و برای سلامتی اش دعا.

قزوه: سردیس استاد سبزواری ساخته می شود

علیرضا قزوه در این دیدار از ساخت سردیس استاد سبزواری خبر داد و گفت: نمی دانم تا به حال از ایشان مجسمه ای ساخته شده است یا نه اما این تصمیم را داریم و به زودی آن را عملی می کنیم.

پسر استاد سبزواری از همه حاضران در جمع تشکر کرد و گفت: ممنونم که برای دیدار پدر آمدید و این دیدارها نشان می دهد که همه به یادشان هستند.

وی در ادامه از خانه استاد در سبزوار گفت که به دست اوقاف سپرده شده بود و حالا می خواهد به موزه و یک مرکز فرهنگی برای شهدا تبدیل شود؛ اما مشکلاتی هم برای این کار وجود دارد.

نامه پسر استاد سبزواری به رهبر انقلاب

پسر استاد سبزواری از نامه خود به رهبر انقلاب می گوید و اینکه ایشان به سرعت جواب نامه را داده اند و به مسولان استان گفتند تا این کار را پیگیری کنند و تکلیف این موزه و مرکز فرهنگی مشخص شود.

کم کم این دیدار به لحظات پایانی می رسد و قزوه به نمایندگی از محسن مومنی شریف، رییس حوزه هنری لوح تقدیر و هدیه ای را به استاد سبزواری تقدیم می کند.

همه برای خداحافظی به سمت استاد می روند و عکس های یادگاری گرفته می شود و من هنوز به این به حمید شعر انقلاب فکر می کنم که تمام مدت این دیدار این شعر را زمزمه می کرد:

به خود چو می نگرم جز خطا نمی بینم     با دو دیده چرا پیش پا نمی بینم