تهران: «برای تاریخ می‌گویم» روش مدیریت بحران در دهه اول انقلاب است

به گزارش حلقه وصل، حبیب الله اسماعیلی منتقد در ابتدای كتاب با اشاره به اهمیت پرداختن به خاطرات محسن رفیق دوست در قالب كتاب «برای تاریخ می گویم» گفت: هر كاری در حوزه تاریخ منتشر شود، خوب است چون حتی اگر حرفی گفته باشد كه با سایر روایات ناسازگار باشد، ارزش دارد و باب گفت‌وگوی مورخانه را باز می كند. این كتاب درخصوص شخصیتی نوشته شده كه نقش ویژه ای در سپاه و انقلاب داشت. كتاب بیشتر به بخشی پرداخته كه رفیق دوست حضور فعالی در ستاد استقبال امام(ره) دارد.

اسماعیلی افزود: رفیق دوست جزو بخشی از نیروهای انقلاب است كه توقع دیدگاه تئوریك از پدیده‌های اجتماعی را از وی نداریم و نگاه او متفاوت بوده است.

وی با اشاره به نكاتی از كتاب بیان كرد: علامیان زحمت بسیاری برای كتاب كشیده و اطلاعات پیشین را فراهم كرده است و نویسنده مصاحبه هایی انجام داده كه در برخی قسمت ها انتظار می رفت اطلاعات بیشتری در اختیار مخاطب مانند ماجرای مك فارلین بگذارد. همچنین نویسنده از كنار كودتای نوژه و قضیه پاوه به راحتی گذشته است. درگیری بین سپاه و ارتش خیلی بیشتر است و باید به آن بیشتر می پرداختند.

اسماعیلی در بخش تكنیك كتاب نیز بیان كرد: در بخش گویاسازی در حواشی باید توضیحات خیلی بیشتری درباره افراد داده شود. واقعیت این است كه در یك متن تاریخی این اتفاق باید بیفتد. نكات دیگری در محتوا درباره ابوشریف و عباس آقا زمانی باید گفته می شد كه نویسنده به سرعت از كنار آن عبور كرده است.

این منتقد درباره لزوم آوردن احساسات در متن عنوان كرد: گوینده هنگام مصاحبه وقتی حالات خود را بیان می كند، در متن متوجه حس و حال گریه و خنده او نمی شویم و كاش این موارد بیشتر بود. نكته حائز اهمیت دیگر این است كه متن های تاریخ شفاهی این مشكل را دارندكه راوی خود را در نقطه كانونی روایت می كند. در همه جا رفیق دوست این طور می گوید كه نقش اصلی را در تأسیس سپاه داشته است.

در ادامه این جلسه علامیان به عنوان نویسنده كتاب درباره آن گفت: از سال 86 درگیر كار شهید حسن باقری شدم و با انبوه اسنادی كه آقای فتح الله جعفری در اختیارم گذاشته بود، متوجه نقش پررنگ محسن رفیق دوست در این واقعه شدم. وقتی روی پروژه حسن باقری كار می كردم راغب شدم با محسن رفیق دوست صحبت كنم. كل آنچه مربوط به رفیق دوست بود، 15 صفحه تایپی است. متوجه شدم خاطره ای از آن درنیامده است.

وی افزود: به این دلیل مقطع سال 57 را انتخاب كردم كه قبلا به آن پرداخته نشده بود و از تأسیس سپاه كارم را شروع كردم. بعد متوجه شدم كتاب استخراج نمی شود و باید با او مصاحبه كنم و در جلسات هفتگی سوالات را مطرح كردم. به همین علت سراغ مطبوعات درجه یك رفتم.

علامیان تأكید كرد: من بسیاری از نوشته های هاشمی را توسط رفیق دوست گویا كردم و منابع سوالم روزنامه های جمهوری اسلامی و اطلاعات بود. بین این دو روزنامه یكی نظرات انقلاب را منعكس می كرد و دیگری به دلیل اینكه موضع گیری سیاسی خاصی نداشت، قابل اعتنا بود.

وی در پایان صحبت های خود گفت: دیدگاهم برای نوشتن كتاب مورخانه و تاریخی نیست بلكه جمع‌آوری اطلاعات شفاهی به صورت مكتوب بود. بنابراین از این قصه نباید توقع اطلاعات تاریخی داشت.

در ادامه این نشست، هدایت الله بهبودی مدیر دفتر ادبیات حوزه هنری گفت: تمام تلاش دفتر ادبیات انقلاب، انتشار حوادث سال 42 تا 57 است. چندسالی است كه قرائت منتج به حقیقت را از این دهه داشتیم. كتاب رفیق دوست  مبنای همین تصمیم گیری فراهم شد. هرچه انسان خلق كند، آمیخته به نقص است و حسن آن به كم بودن نقص است.

بهبودی در پایان گفت: این كتاب زوایای مختلفی را بیان كرده و هر خواننده ای می تواند بهره خود را ببرد. بعد از خواندن جمله آخر كتاب به این نتیجه رسیدم كه این كتاب روش مدیریت بحران در دهه اول انقلاب را نشان می دهد.