«کنکل» گره می‌زند، اما قانع نمی‌کند

سریال «کنکل» به نویسندگی و کارگردانی رامتین لوافی‌پور، با پیرنگی معمایی و ساختاری غیرخطی، روایت جذابی را رقم می‌زند، اما در تصویرسازی و فضاسازی به انسجام لازم نمی‌رسد. با وجود کشش داستانی مناسب، تقلید بصری از سینمای غرب باورپذیری اثر را کاهش داده است.

به گزارش حلقه وصل: شبکه نمایش خانگی استارنت به‌تازگی فعالیت خود را با سریال «کنکل» به نویسندگی و کارگردانی رامتین لوافی‌پور آغاز کرده است؛ سریالی پربازیگر با پیرنگی معمایی. لوافی‌پور که پیش‌تر تجربه ساخت آثار سینمایی را در کارنامه خود داشته، در این اثر توانسته هنر نویسندگی‌اش را به‌خوبی به تصویر بکشد.

داستان این اثر هم درباره دزدی مواد اولیه گران‌قیمتی در کارخانه‌ای است که تکرار می‌شود، اما برای حفظ آبرو به بیرون کارخانه درز نمی‌کند، تا اینکه بالاخره پای پلیس به ماجرا باز می‌شود. شایعات در اطراف یکی از کارگران شدت می‌گیرد و بازداشت آن کارگر آغازگر ماجراهای دیگری است.

«کنکل» دارای روایتی خطی نیست و با بهره‌گیری از رفت‌وبرگشت‌های زمانی، به داستان جذابیت و کشش بخشیده است. منطق روایی سریال نیز تا حد زیادی قابل‌قبول و فهم‌پذیر است و مخاطب را از جریان داستان دور نمی‌کند. درون‌مایه داستان شباهت‌هایی به فیلم «شغل ایتالیایی» به کارگردانی اف. گری. گری دارد.

از منظر پیرنگ معمایی، سریال موفق عمل کرده است. هر قسمت مخاطب را با پرسشی جدید مواجه می‌کند و پیش‌بینی پایان داستان به‌راحتی ممکن نیست. با این حال، در به تصویر کشیدن داستان، نشانه‌هایی از تقلید از سینمای غرب به چشم می‌خورد.

صحنه‌پردازی‌ها، دکوپاژها و طراحی بصری سریال یادآور آثار اروپایی و آمریکایی دهه ۱۹۹۰ است؛ موضوعی که ممکن است برای مخاطب امروزی، به‌ویژه با توجه به اینکه داستان در زمان حال می‌گذرد، باورپذیری را کاهش دهد و موجب فاصله گرفتن او از فضای اثر شود.

لوافی‌پور در پیرنگ داستان خرده روایت‌های متفاوت و تودرتو را آورده است و با اضافه کردن شخصیت‌ها در هر قسمت و دورنگاه دادن به روابط بین این افراد هم توانسته برای مخاطب جذابیت ایجاد کند.

این اتفاق که در اصل داستان به نوعی بچه قصه‌های متعددی را روایت کرد برای بال و پر دادن اثر اتفاقی است که در آثار جدید هم دیده می‌شود به طور مثال اثر «ناریا» ساخته جواد افشار هم این روند را مورد استفاده قرار داده است.

در زمینه بازیگری، صابر ابر حضوری تازه و متفاوت دارد. اما بازی دیگر بازیگران اصلی، تکراری و کم‌رمق به‌نظر می‌رسد و نمی‌تواند آن‌گونه که باید به پیشبرد داستان کمک کند.

کارگردان به شدت دوست دارد که علاقه شخصی خود را در همه جای داستان نشان بدهد و آنهم فوتبال است از تیکه کلام‌های فوتبالی تا اهمیت شخصیت‌های داستان به فوتبال.

بخش زیادی از فضای فیلم با موسیقی پیش می‌رود. موسیقی انتخاب‌شده هماهنگ با فضای سریال است و به خوبی روی اثر نشسته است.

در مجموع، می‌توان گفت «کنکل» در ایجاد کشمکش داستانی موفق عمل کرده، اما از نظر تصویری و فضاسازی و دکوپاژ می‌توانست پخته‌تر و منسجم‌تر و حتی ایرانیزه‌تر ظاهر شود.