پاپ خواستار پاسخ اساسی به بحران آب‌وهوایی شد

رهبر کاتولیک‌های جهان در آستانه برگزاری اجلاس آب و هوایی گلاسکو از رهبران جهان خواست تا پاسخ اساسی به این بحران ارائه دهند.

به گزارش حلقه وصل، پاپ فرانسیس با ارسال پیام ویدیویی به بی‌بی‌سی گفت که بحران اقلیمی و همه‌گیری کرونا عمق آسیب پذیری بشر را نشان داد و تردیدهایی را نسبت به نظام اقتصادی و اجتماعی ما مطرح کرد.

وی افزود: بحران‌های یادشده ضرورت تصمیم های اساسی از سوی کشورهای جهان را برجسته کرد؛ که اتخاذ آن به گفته پاپ چندان هم ساده نیست. رهبر کاتولیک‌های جهان در عین حال بیان داشت که از این مقطع حساس می‌توان برای پرهیز از سیاست‌های استثمارگرایانه و ناسیونالیستی فاصله گرفت.

پاپ فرانسیس توضیح داد: مهمترین درسی که می‌توان از این بحران‌ها گرفت این است که مرزها، موانع و دیوارهای سیاسی را کنار بگذاریم و به کمک حل این بحران‌ها بشتابیم. وی در همین پیوند از رهبران شرکت کننده در اجلاس آب و هوایی گلاسکو خواست تا به بحران اقلیمی پاسخی موثر و اساسی نشان دهند و با تصمیمات خود نسل آینده را امیدوار کنند.

مقام ارشد واتیکان یادآورشد که تمام انسان‌ها در هرکجا و منصبی که قرار دارند موظف هستند تا نقش خود را در راستای مقابله با تهدید بی‌سابقه تغییرات آب و هوایی ایفا کنند.

بیست و ششمین اجلاس آب و هوایی گلاسکو (کاپ ۲۶) نیز از ۱۰ آبان تا ۲۱ آبان ماه سال جاری با حضور شماری از رهبران جهان، کارشناسان امور زیست محیطی و فعالان حامی مقابله با چالش های مربوط به تغییرات آب و هوایی از ۲۰۰ کشور امضا کننده پیمان آب و هوایی پاریس، در شهر گلاسکو انگلیس برگزار می شود.

این اجلاس در حالی برگزار می‌شود که ساکنان کره خاکی درگیر بحران های شدید اقلیمی و زیست محیطی، انتظارهای بیشتری از قدرت های بزرگ اقتصادی جهان برای مقابله با این بحران ها دارند.

کشورهای ثروتمند که یک دهه پیش وعده دادند یکصد میلیارد دلار در سال برای کمک به کشورهای آسیب پذیر به منظور سازگار کردن خود و انتقال به انرژی پاکتر فراهم می کنند، هنوز از عمل به هدف سال ۲۰۲۰ خود بازمانده اند.

کارشناسان، نشست کاپ ۲۶ در گلاسکو را آخرین فرصت برای کاهش روند گرم شدن کره زمین تا حداکثر ۱.۵ درجه سانتیگراد بالاتر از میزان پیش از دوره صنعتی شدن زمین می دانند.

گرم شدن کره زمین و تغییرات اقلیمی یکی از نتایج مخرب صنعتی شدن کشورها و افزایش تولید گازهای گلخانه ای است که کشورها را از دهه ۷۰ میلادی (متعاقب کنفرانس استکهلم) و دهه ۹۰ (کنفرانس ریو) بر آن داشته است نسبت به موضوعات زیست محیطی با اهمیت بیشتری برخورد کرده و در قالب پیمان های زیست محیطی نظیر کنوانسیون چتری (کادر) ملل متحد پیرامون تغییرات آب و هوایی ۱۹۹۲ و پیمان پاریس ۲۰۱۵ با متعهد کردن کشورها گامی در جهت مهار میل افسارگسیخته کشورها به توسعه و توجه دادن به هنجارهای زیست محیطی بردارند.

منبع: ایرنا