قبول چه مسئله ای از زهر برای امام کشنده تر بود؟

سرویس پرونده: مجامع بین المللى کاملا شاهد بودند که ایران در سیاست خارجى بر پایه واقعیات و حداقل امتیازات گام بر مى داشت و اصلا امتیازات بزرگ و اساسى که در شعارهاى آرمان گرایى مطرح مى شد در مذاکرات دیپلماسى بروز نمى کرد. در این مذاکرات به خوبى مشخص است که طرف هاى ایرانى و خارجى بر اساس چه معیارها و محورهایى بحث کرده اند. این را باید مد نظر داشت که اگر در عرصه سیاست خارجى به دیپلماسى ایران توجه نمى شد دنیا با نیروهایى مواجه بود که بر اساس آرمان هاى خود حاضر بودند از همه موانع عبور کنند و در برابر تمام دنیا تمام قد بایستند و از خاک و ناموس خود دفاع کنند. و تمام اتکای خود را به توان داخلی بگذارند. همان نیرویی که آرمان ها و اهداف والای انقلاب اسلامی را سرلوحه عمل خود قرار می داد. امام (ره) در همان پیام می فرمایند: " و نكته اى كه تذكر آن لازم است اين است كه در قبول اين قطعنامه فقط مسئولين كشور ايران به اتكاى خود تصميم گرفته اند. و كسى و كشورى در اين امر مداخله نداشته است..."

آرمانخواهی و توجه به آینده انقلاب اسلامی، که در راس آن حفظ نظام، _ که بارها مورد تاکید آن پیر عارف بوده_ در بند بند این پیام تاریخی موج می زند. حضرت امام (ره) این اقدام را تکلیفی الهی می دانند که بر عهده شان واگذار گردیده است، و این پذیرش را به مصلحت نظام دانسته و به امید رضایت الهی آن را انجام داده اند. و مصلحت غیر از آن نیست که مردم در جامعه دموکراتیک با انتخاب های خود آن را مشخص می نمایند. 

تاکید ایشان بر مبارزه با کفر و استبداد می بایست مورد توجه قرار گیرد. پذیرش قطعنامه به معنای حل مساله جنگ و پایان استکبار ستیزی از سوی جمهوری اسلامی نیست، ایشان  میفرمایند: " بغض و كينه انقلابى تان را در سينه ها نگه داريد، با غضب و خشم بر دشمنانتان بنگريد و بدانيد كه پيروزى از آن شماست. و تاكيد مى كنم كه گمان نكنيد كه من در جريان كار جنگ و مسئولان آن نيستم. مسئولين مورد اعتماد من مى باشند. آنها را از اين تصميمى كه گرفته اند شماتت نكنيد، كه براى آنان نيز چنين پيشنهادى سخت و ناگوار بوده است. كه انشاءاللّه خداوند همه ما را موفق به خدمت و رضايت خود فرمايد."

حضور مردم در نگاه ایشان بسیار مهم و اثر بخش است، ایشان در این پیام به این مضمون می فرمایند: اگر حضور مردم نبود هر یک از توطئه‌ها علیه انقلاب می‌توانست به اصول نظام ضربه بزند. آنچه که در این مسیر مورد توجه ایشان قرار می گیرد و بدان تاکید می گردد، حفظ اصول و اصل نظام جمهوری اسلامی است. ایشان در این پیام خطاب به استکبار جهانی می فرمایند: " تصمیم داریم پرچم «لا اله الّا الله» را بر قلل رفیع کرامت و بزرگواری به اهتزاز درآوریم". امروز معنای این جمله را بهتر می توان فهمید، انقلاب اسلامی از مرزهای جمهوری اسلامی ایران خارج گشته وبه هزار کیلومتر آن طرف تر صادر گردیده و در حساس ترین و مهمترین نقاط همچون مرزهای رژیم غاصب اسرائیل ، پرچم لااله الاالله به اهتزاز درآمده است.

امام راحل در ادامه این پیام تاریخی می فرمایند:" من باز می‌گویم که قبول این مسأله برای من از زهر کشنده تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم. و نکته‌ای که تذکر آن لازم است این است که در قبول این قطعنامه فقط مسئولین کشور ایران با اتکای خود تصمیم گرفته‌اند و کسی یا کشوری در این امر مداخله نداشته است ....  ما در چارچوب قطعنامه 598 به صلحی پایدار فکر می‌کنیم و این به هیچ وجه تاکتیک نیست، ولی سلحشوران ارتش اسلام باید خود را آماده کنند که اگر دشمن دست به حملاتی زد، جواب مناسبی به آن بدهند."

همانطور که ذکر گردید امام خمینی (ره) با درایت و هوشیاری و بصیرت و آگاهی کامل از مسائل داخلی و بین‌المللی قطعنامه 598 را بر خلاف قطعنامه‌های قبلی شورای امنیت در مورد پایان جنگ و برقراری آتش بس، پذیرفت. قبول این قطعنامه فقط با هدف حفظ اسلام و نظام جمهوری اسلامی ایران در برابر حملات و آسیب‌های دشمنان اسلام و مستکبرین بود. درک و فهم اتخاذ چنین تصمیمی از سوی امام (ره) تنها با قرار گرفتن در ظرف زمانی تصویب قطعنامه و اوضاع داخلی و بین‌المللی آن زمان اماکن پذیر می‌باشد.