از همه‌گیری کرونا تا همه‌گیری فقر/ از هر ده آمریکایی یک نفر سال گذشته گرسنگی کشید + عکس و فیلم

سرویس جهان حلقه وصل - آماری که اخیراً توسط وزارت کشاورزی آمریکا منتشر شد، نشان می‌دهد بیش از ۳۸/۲ میلیون آمریکایی سال گذشته [۲۰۲۰ میلادی] در مقطعی با «ناامنی غذایی» دست‌وپنجه نرم کرده‌اند؛ این رقم حدود ۹ درصد افزایش آمار گرسنگی در مقایسه با سال ۲۰۱۹ را نشان می‌دهد؛ سالی که در آن ۳۵/۲ میلیون آمریکایی با گرسنگی دست‌به‌گریبان شده بودند.

سال گذشته‌ی میلادی بیش از ده درصد از جمعیت آمریکا دست‌کم در مقطعی با گرسنگی مواجه شده‌اند؛ به عبارت دیگر، از هر ده آمریکایی یک نفر (+)

گزارش جدید وزارت کشاورزی آمریکا[۱]، که اولین اقدام جامع دولت فدرال در جهت مستندسازی تأثیر شیوع بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ و افزایش بی‌کاری بر تشدید ناامنی غذایی بود[۲]، نشان داد تعداد کودکانی که در آمریکا از گرسنگی رنج می‌برند از ۱۰/۷ میلیون نفر در سال ۲۰۱۹ به ۱۱/۷ میلیون نفر در سال گذشته رسیده است؛ که این رقم نیز افزایش تقریباً ۹ درصدی را نشان می‌دهد. [آمار سال گذشته‌ی میلادی نشان می‌داد از هر شش خانواده‌ی آمریکایی که صاحب فرزند هستند، یک خانواده غذای کافی ندارد.]

گزارش دیگری از وزارت کشاورزی آمریکا، که ماه گذشته منتشر شد[۳]، نشان می‌دهد هزینه‌های فدرال در حوزه‌ی برنامه‌های داخلی حمایت غذایی و تغذیه‌ای طی سال مالی ۲۰۲۰ به بالاترین حد خود در تاریخ، معادل ۱۲۲/۱ میلیارد دلار، رسیده که ۳۲ درصد بیش‌تر از سال قبل از آن بوده است.

در عین حال، «امیلی انگلهارد» مدیر تحقیقات «تغذیه‌ی آمریکا»، بزرگ‌ترین سازمان داخلی این کشور در حوزه‌ی مقابله با گرسنگی، در خصوص افزایش نیاز مردم به کمک در زمینه‌ی تأمین غذا می‌گوید[۴] تقریباً ۶۰ میلیون نفر (نزدیک به یک آمریکایی از هر پنج آمریکایی) سال گذشته کمک‌های خیریه‌ی غذایی دریافت کرده‌اند؛ رقمی که ۵۰ درصد نسبت به سال ۲۰۱۹ افزایش داشته است. سی‌ان‌ان گزارش می‌دهد که شبکه‌ی متشکل از ۲۰۰ بانک غذا و ۶۰،۰۰۰ میز توزیع غذای متعلق به «تغذیه‌ی آمریکا»، سال ۲۰۲۰ بیش از شش میلیارد وعده غذا پخش کرده‌اند، که ۴۴ درصد نسبت به سال قبل افزایش داشته است.

در همین حال، داده‌های «نظرسنجی نبض خانوار[۵]» (متدولوژی جدید اداره‌ی سرشماری آمریکا که ۱۸ ماه قبل، به فاصله‌ی کمی از آغاز بحران‌های اقتصادی و بهداشت عمومی، که متقابلاً مرتبط هستند، از آن رونمایی شد) نشان می‌دهد ناامنی غذایی در آمریکا سال گذشته صرفاً در مقطعی کاهش پیدا کرد که قانونگذاران فدرال حمایت‌های درآمدی از خانوارها را افزایش دادند.

فعالان ترقی‌طلب تأکید دارند که اگر کنگره در پاسخ به بحران کرونا میلیاردها دلار برای تأمین بودجه‌ی اقدامات در زمینه‌ی مبارزه با فقر در نظر نمی‌گرفت، معضل گرسنگی، که قبل از سال ۲۰۲۰ نیز پیشاپیش میلیون‌ها نفر در ثروتمندترین کشور جهان از آن رنج می‌بردند، سال گذشته در آمریکا وخیم‌تر هم می‌شد. چنان‌که پس از آغاز «رکود بزرگ» در سال ۲۰۰۸، که بر خلاف همه‌گیری کووید-۱۹ باعث توسعه‌ی نظام رفاه اجتماعی نشد، تعداد آمریکایی‌هایی که با ناامنی غذایی دست‌به‌گریبان بودند تقریباً ۱۳ میلیون نفر افزایش یافت و به اوج خود، یعنی ۵۰/۲ میلیون نفر رسید[۶].

«جوئل برگ» مدیرعامل «آمریکایی عاری از گرسنگی»، در بیانیه‌ای خاطرنشان می‌کند:

«برگ» با تأکید بر این‌که «همه‌گیری [کرونا] هنوز با نقطه‌ی پایان فاصله‌ی زیادی دارد»، می‌افزاید: «ما به تداوم این کمک‌ها، به عنوان پیش‌پرداختی برای سرمایه‌گذاری‌های بزرگ‌تری نیاز داریم که جهت ایجاد شغل، افزایش دستمزد و تضمینِ برخورداری از یک چتر ایمنی کارآمد ضرورت دارد؛ تا بالأخره بتوانیم یک بار برای همیشه گرسنگی را در آمریکا پایان دهیم.»

آمارها نشان می‌دهد خانواده‌هایی که با «ناامنی غذایی» مواجه شده‌اند، شامل خانواده‌های صاحب فرزند، خانواده‌های سیاه‌پوست، و خانواده‌های ساکن جنوب آمریکا بوده‌اند (+)

اگرچه دولت بایدن ماه گذشته به دلیل تصویب گسترده‌ترین افزایشِ دائمی مزایای غذایی در تاریخ «برنامه‌ی تکمیلی کمکِ تغذیه‌ای» (موسوم به «اسنپ»)، مورد تحسین ترقی‌طلبان قرار گرفت[۸]، اما فعالان حوزه‌ی مبارزه با گرسنگی و قانونگذاران دموکرات، خواستار «تغییرات تحول‌آفرین» هستند. رؤسای دموکرات ۲۵ کمیته‌ی مجلس نمایندگان در نامه‌ای که اخیراً به جو بایدن، رئیس‌جمهور آمریکا، ارسال کردند[۹]، از کاخ سفید خواستند «یک کنفرانس ملی در زمینه‌ی غذا، تغذیه، گرسنگی و سلامت برگزار کند که همه‌ی بازوهای دولت، رهبران ایالتی و محلی، رهبران قبایل، مشاغل انتفاعی و غیرانتفاعی، فعالان، و کسانی را دور هم جمع کند که تجربیات زیادی در زمینه‌ی طراحی نقشه‌ی راه برای پایان دادن به گرسنگی در آمریکا تا سال ۲۰۳۰ دارند.»

قانونگذاران مذکور یادآور شدند: «اولین و تنها کنفرانس درباره‌ی ناامنی غذایی، ۵۲ سال پیش برگزار شد. کنگره در چارچوب همان اقدام، چتر ایمنی‌ای را برای مبارزه با گرسنگی ایجاد کرد که امروز می‌شناسیم. ما آماده‌ایم تا در کنار شما جبهه‌ی نهایی برای پایان دادن به گرسنگی و ایجاد آینده‌ای را ترسیم [و فتح] کنیم که در آن وعده‌ی آمریکا [و تحقق رؤیای آمریکایی] برای هر فردی در آمریکا در دسترس باشد.»

در این جا ارائه‌ی توضیحاتی درباره‌ی «برنامه‌ی تکمیلی کمک تغذیه‌ای» یا همان «اسنپ» لازم است؛ برنامه‌ای که از هر هشت آمریکایی یک نفر برای تأمین تغذیه‌اش تحت پوشش آن است[۱۰]. طبق قوانینی که ماه اکتبر اجرایی می‌شوند، متوسط کمک‌هزینه‌های پرداختی به افراد تحت پوشش این برنامه بیش از ۲۵ درصد نسبت به سطح پیش از شیوع همه‌گیری [کرونا] افزایش می‌یابد. تمام ۴۲ میلیون نفری که عضو این برنامه هستند، واجد شرایط دریافت این مزایای جدید هستند.

منتقدان قانون قبلی دست‌کم یک دهه است که می‌گویند این میزان کمک‌هزینه برای تأمین یک رژیم غذایی مناسب، بسیار ناچیز است. کمک‌هزینه‌ی پرداختی در بیش از سه‌چهارم از خانواده‌ها در نیمه‌ی اول ماه به پایان می‌رسد[۱۱] و محققان معتقدند کمبود مواد غذایی متعاقب تمام شدن این کمک‌هزینه، با مشکلات مختلفی از افزایش بستری در بیمارستان[۱۲] گرفته تا افزایش اخراج موقت دانش‌آموزان از مدارس[۱۳] در ارتباط است.

طبق قانون جدید، متوسط ​​کمک‌هزینه‌های ماهیانه (که قبل از شیوع همه‌گیری ۱۲۱ دلار به ازای هر نفر بود) ۳۶ دلار افزایش می‌یابد. اگرچه مبلغ این افزایش ممکن است برای خانواده‌های طبقه‌ی متوسط زیاد به نظر نیاید، اما فعالان اجتماعی می‌گویند همین مبلغ نیز گرسنگی را کاهش می‌دهد، تغذیه را بهبود می‌بخشد، و منجر به افزایش سلامت در جامعه می‌شود.

لازم به ذکر است که از نظر دولت آمریکا، پرداخت کمک‌هزینه در قالب «اسنپ» مزایای دیگری نیز دارد؛ از جمله «ایجاد ثبات دموکراتیک» در جامعه‌ای که با معضلاتی مانند بیماری و اختلافات نژادی مواجه است. «تام ویلساک» وزیر کشاورزی آمریکا، در همین‌باره صراحتاً می‌گوید: «شاید ما قانون اساسی و اعلامیه‌ی استقلال داشته باشیم، اما اگر ۴۲ میلیون آمریکایی داشته باشیم که گرسنه باشند... واقعاً گرسنه باشند، رضایتی وجود نخواهد داشت و بی‌ثباتی سیاسی ایجاد می‌شود.»

برای درک این‌که کمک‌هزینه‌ی «اسنپ» چه‌قدر کم است، مشکلاتی را در نظر بگیرید که «بتسی کروز» با آن‌ها دست‌به‌گریبان است؛ مادری تک‌والد در شهر «گیلبرت» در ایالت کارولینای جنوبی، که تازه با فقر مواجه شده است. خانم کروز، که ۵۸ سال دارد، تقریباً سه دهه به عنوان بازرس دولتی گوشت خدمت می‌کرد و عضو طبقه‌ی متوسط بود؛ تا این‌که وخامت اوضاع پسرِ معلولش او را مجبور کرد شغلش را برای مراقبت از فرزندش رها کند. به این ترتیب، با احتساب جریمه‌های بازنشستگی پیش‌ازموعد، درآمدش سه‌چهارم کاهش پیدا کرد.

کروز، دو سال پیش، وقتی در «اسنپ» ثبت‌نام کرد، خوشحال بود که ۳۵۰ دلار در ماه دریافت می‌کند؛ مبلغ زیادی به نظر می‌رسید؛ تا وقتی به فروشگاه رفت. خودش می‌گوید: «در عرض دو هفته غیب شد. من تا آن موقع نگرانی‌ای [از بابت تأمین غذا] نداشتم. همیشه غذا داشتیم.»

اکنون ترس مزمن از تمام شدن پول، نگرانی‌های کروز را تشدید کرده و رژیم غذایی نامناسب، مشکلات پسرش را که به اوتیسم و ​​سندرم «کلاین‌فلتر» (اختلال ژنتیکی‌ای که منجر به برون‌ریزی خشونت‌آمیز شدید [و پرخاشگری] می‌شود، وخیم‌تر نموده است. پسر کروز با این‌که فقط ۱۸ سال دارد، ۱۳۶ کیلوگرم وزن دارد و به دیابت مبتلاست. با این حال، کروز می‌گوید کمک‌هزینه‌ای که «اسنپ» می‌دهد، او را به سمت غذاهای ارزان‌قیمت و شکم‌پرکن، مانند ماکارونی، سوق داده است که قند خون پسرش را بالا می‌برند.

«بتسی کروز» (راست) از ترس تمام شدن کمک‌هزینه‌ی «اسنپ» مجبور است به غذاهای شکم‌پرکن رو بیاورد که مشکلات پسرش، از جمله دیابت و سندرم «کلاین‌فلتر»، را وخیم‌تر می‌کنند (+)