یا امیر الامرا، سید سادات، علــــــــی/ زمزمه کردنِ نام تو مناجات، علــــــــی

سرویس معرفی: از علی گفتن، نه در توان محدود ذهن های ماست که راهی به افلاک عظمت او نداریم و نه حتی در قدرت واژه ها که جرعه هایی از اقیانوس وجود او را به سطر آورند، ولی به رسم ادب، به آزِ ثواب و به قصد خوشه چینی از خرمن بی کرانه وجودش، ظرف کوچک ادراکمان را زیر باران عظمت او گرفته ایم. این سطرهای ناچیز به این نیت نگاشته شده اند.

فاطمه مادر علی علیه السلام و دختر اسد بن هاشم، یعنی دختر عموی شوهر خود ابوطالب بود، و آنها نخستین همسرانی بودند که به هاشم نسبت می رساندند. این بانوی بزرگزاده که افتخار پرستاری از پیغمبر خدا را داشت، در روز 13 رجب آن سال که درد زائیدن بروی فشار وارد ساخت، آمد و در مقابل کعبه، خانه خدا ایستاد و گفت: پروردگار! تو را به عظمت این خانه و به مقام کسی که آن را بنا کرده است، سوگند می دهم درد زائیدن را بر من آسان گردان! کسانی که ناظر بودند با کمال تعجب دیدند ناگهان ضلع بالای حجر الاسود شکست، و فاطمه همسرابوطالب به درون کعبه رفت و شکاف دیوار بهم آمد. موضوع بلافاصله دهن به دهن گشت و به گوش مرد و زن مکه رسید، و همه منتظر بودند ببینند سرانجام آن ماجرای شگفت انگیز چه خواهد بود. همسر ابوطالب سه روز در خانه کعبه به سر برد. روز چهارم کسانی که پیرامون کعبه گرد آمده بودند دیدند دیوار کعبه از همان جا بار دیگر شکاف برداشت و آن بانوی سرفراز در حالی که نوزاد خود را در آغوش داشت از درون خانه خدا بیرون آمد.

مولود نورانی که در درون خانه خدا به دنیا آمده و چهار شبانه روز از او و مادرش با غذای بهشتی پذیرایی شده، برای نام گذاریش نیز خدای خانه باید تصمیم بگیرد، نه پدر و مادر و یا پدربزرگ و مادربزرگ. و چنین هم شد، خداوند منّت خویش را بر او کامل نمود و با جملاتی از عالم غیب به گوش فاطمه مادر نوزاد رساند که او را چه نام نهد.

فاطمه بنت اسد می گوید: «فَلمّا اَردْتُ اَنْ اَخْرُجَ هَتَفَ بی هاتِفٌ یا فاطِمَةُ سَمّیهِ عَلیّا فَهُوَ عَلِیٌ وَاللّه ُ الْعَلِیُّ الاَْعْلی یَقُوْلُ: اِنّی شقَقْتُ اِسْمَهُ مِنْ اِسْمی وَاَدّبْتُهُ باَدَبی وَوَقَفْتُهُ عَلی غامِضِ عِلْمی وَهُوَ الَّذی... یُؤذِّنُ فَوْقَ ظَهْرِ بَیْتی وَیُقَدِّسُنی وَیُمَجِّدُنی فَطُوبی لِمَنْ اَحَبَّهُ واَطاعَهُ وَوَیْلٌ لِمَنْ اَبْغَضَهُ وَعَصاهُ؛(8)پس هنگامی که خواستم [از کعبه] خارج شوم، هاتفی [از غیب] مرا ندا داد: ای فاطمه [او را] به نام علی نام گذاری کن! پس او علی است و خدای علیّ اَعْلی است که می گوید: به راستی، اسم او را از اسم خودم جدا ساختم و او را به ادب خود پرورش دادم و او را بر پیچیدگیهای علم خود آگاه ساختم و او کسی است که... بر بام خانه من اذان خواهد گفت و مرا تقدیس و تمجید خواهد نمود. پس خوش به حال کسی که او را دوست بدارد و اطاعتش کند و وای بر کسی که او را دشمن بدارد و نافرمانی کند.»

علی(ع) نمونه کامل انسان الهی، الگوی تربیتی اسلام و تبلور عینی تفکر توحیدی است. انسان والایی که از کودکی در محضر پیامبر اکرم(ص) رشد کرد، در مکتب او پرورش یافت و در پرتو ابعاد روحی و مکارم اخلاقی والای ایشان و در سایه فرهنگ قرآنی شخصیتش شکل گرفت. او که حافظ قرآن، قرآن ناطق و مفسر راستین آن است، احاطه اش به معارف الهی چنان است که تنها او می تواند بگوید: «لَوْ کُشِفَ الغطاءُ ما ازددتُ یقینا؛ حتی اگر همه پرده ها کنار رود، ذره ای به یقین من افزوده نمی شود».

در ادامه چند شعر از شاعران کشورمان تقدیم به مولا امیرالمومنین را خواهید خواند.

صداي كيست چنين دلپذير مي‌آيد؟

كدام چشمه به اين گرمسير مي‌آيد؟

صداي كيست كه اين گونه روشن و گيراست؟

كه بود و كيست كه از اين مسير مي‌آيد؟

چه گفته است مگر جبرييل با احمد؟

صداي كاتب و كلك دبير مي‌آيد

خبر به روشني روز در فضا پيچيد

خبر دهيد:‌كسي دستگير مي‌آيد

كسي بزرگ‌تر از آسمان و هر چه در اوست

به دست‌گيري طفل صغير مي‌آيد

علي به جاي محمد به انتخاب خدا

خبر دهيد: بشيري به نذير مي‌آيد

كسي كه به سختي سوهان، به سختي صخره

كسي كه به نرمي موج حرير مي‌آيد

كسي كه مثل كسي نيست، مثل او تنهاست

كسي شبيه خودش، بي‌نظير مي‌آيد

خبر دهيد كه: دريا به چشمه خواهد ريخت

خر دهيد به ياران: غدير مي‌آيد

به سالكان طريق شرافت و شمشير

خبر دهيد كه از راه، پير مي‌آيد

خبر دهيد به ياران:‌دوباره از بيشه

صداي زنده يك شرزه شير مي‌آيد

خم غدير به دوش از كرانه‌ها، مردي

به آبياري خاك كوير مي‌آيد

كسي دوباره به پاي يتيم مي‌سوزد

كسي دوباره سراغ فقير مي‌ايد

كسي حماسه‌تر از اين حماسه‌هاي سبك

كسي كه مرگ به چشمش حقير مي‌آيد

غدير آمد و من خواب ديده‌ام ديشب

كسي سراغ من گوشه گير مي‌آيد

كسي به كلبه شاعر، به كلبه درويش

به ديده بوسي عيد غدير مي‌آيد

شبيه چشمه كسي جاري و تبپنده، كسي

شبيه آينه روشن ضمير مي‌آيد

علي (ع) هميشه بزرگ است در تمام فصول

امير عشق هميشه امير مي‌آيد

به سربلندي او هر كه معترف نشود

به هر كجا كه رود سر به زير مي‌آيد

شبيه آيه قرآن نمي‌توان آورد

كجا شبيه به اين مرد، گير مي‌آيد؟

مگر نديده‌اي آن اتفاق روشن را؟

به اين محله خبرها چه دير مي‌آيد!

بيا كه منكر مولا اگر چه آزاد است

به عرصه گاه قيامت اسير مي‌آيد

بيا كه منكر مولا اگر چه پخته، ولي

هنوز از دهنش بوي شير مي‌آيد

علي هميشه بزرگ است در تمام فصول

امير عشق هميشه امير مي‌آيد...

مرتضی امیری اسفندقه

قسم به جان تو اي عشق اي تمامي هست

كه هست هستي ما از خم غدير تو مست

در آن خجسته غدير تو ديد دشمن و دوست

كه آفتاب برد آفتاب بر سر دست

نشان از گوهر آدم نداشت هر كه نبود

به خمسراي ولايت خراب و باده پرست

به باغ خانه تو كوثري بهشتي بود

كه بر ولاي تو دل بسته بود صبح الست

در آن ميانه كه مستي كمال هستي بود

به دور سرمدي‌ات هر كه مست شد پيوست

بساط دوزخيان زمين ز خشم تو سوخت

چو در سپاه ستم برق ذوالفقار تو جست

هنوز اشك تو بر گونه زمان جاري‌ست

ز بس كه آه يتيمان، دل كريم تو خست

ز حجم غربت تو مي‌گريست در خود چاه

از آن به چشمه چشمش هميشه آبي هست

هنوز كوفه كند مويه از غريبي تو

زمانه از غم تنهايي‌ات به گريه نشست

دمي كه خون تو محراب مهر رنگين كرد

دل تمامي آيينه‌ها ز غصه شكست

نصرالله مردانی

××××

ای به وصفت، همه ی قافیه ها تکراری

عشق و شور و شعف و لطف و صفا، تکراری

شعر، بیچاره ترین، در به در تعریفت

بهر تو واژه ی تمثال خدا، تکراری

چه بیانی چه سرودی چه کلامی، آخر

چه بگویم که نباشد رفقا، تکراری

قبله نمایی، حرمی، احرامی

ای به تمجید شما مدح رسا، تکراری

خسته ام، خسته از این آمد و شدهای عبث

سوزد ساز و نفس و حال و هوا، تکراری

تا به کی بر در تو، حاجت خود را آریم

که شده درد من و لطف شما تکراری

چاره ی کار ز یک جای دگر باید کرد

فکر فهمیدن تو وقت سحر باید کرد

قدسیان در طلب روی تو سرگردانند

عرشیان در جلوات نظرت، حیرانند

اقتدا بر دل شیدای پیمبر کردند

انبیا گر غزل نادِعلی می خوانند

خالق الخلق، پس از خلقت نورت فرمود

بارک الله، که نداری مثلی و مانند

وسعت صدر تو از لوح و قلم بیرون زد

حق همین است و تمام شعرا وِیلانند

مدد روح الامین کار به جایی نبرد

بخدا در وسط مدح تو درمی مانند

از غریبیت همین بس، که تو را ای آقا

عده ای کافر و یک عده خدا می دانند

یا امیر الامرا، سید سادات، علــــــــی

زمزمه کردنِ نام تو مناجات، علــــــــی

شیخ رضا جعفری

ديدار زيبا ميشود با چشمهايت

غرق تماشا ميشود با چشمهايت

لب تشنه اي كه زير پلكت مينشيند

سيرابِ دريا ميشود با چشمهايت

مريم مقدس ميشود در سايه ي تو

عيسا مسيحا ميشود با چشمهايت

هر دردمندي كه مسيرش بر تو افتاد

حتماً مداوا ميشود با چشمهايت

سلمان فرستاديم تا ايمان بيارد

سلمان و مِنّا ميشود با چشمهايت

مستم كُنَد آن خوشه ي چشمي كه داري

اي من فداي گوشه چشمي كه تو داري

از دست تو بايد دوايم را بگيرم

بنويس از تو نسخه هايم را بگيرم

از جانِ بيمارم بلا را دور بنويس

من آمدم از تو شفايم را بگيرم

گلدسته ميسازم برايت شمع ها را

وقتي كه وام شعرهايم را بگيرم

اي كاش زهرا هم شبيه تو حرم داشت

تا اذن پيش تو بيايم را بگيرم

از پنجره فولاد اذنت را گرفتم

ميخواهم از تو كربلايم را بگيرم

بسيار داري مثل من دورت بگردم

خود را مثال پنج تن دورت بگردم

حيدر شدي تا پشت در هِي در بكوبند

جاي ملائك نيست بال و پر بكوبند

زهرا دلش ميخواست نام يا علي را

روي عقيق سرخ پيغمبر بكوبند

سنگ علي را فاطمه بر سينه كوبيد

بايد كه بر دُرِّ نجف حيدر بكوبند

معراج تازه ابتدايت بود بايد

نام تورا از اين مقرب تر بكوبند

اسم تو اسم اعظم پروردگار است

اين مُهر را بايد به هر منبر بكوبند

ما كوه را پيش تو جز كاهي نديديم

از دست تو غير از يداللهي نديديم

تيغت برهنه ميشود ابروت در هم

اينگونه عالم را تو خواهي ريخت بر هم

آغاز جنگ تو همان پايان جنگ است

وقتي نميماند به لشگر يك نفر هم

مأمور قبض روح پشت قبضه ي توست

حالا كه در دست تو باشد در كمر هم

در معركه هر اتفاقي خواهد افتاد

از رقص شمشير تو روي خاك برهم

اي لافتي الّا خودت لاسيف تيغت

كيفَ بشر هم هستي و خيرٌ بشر هم

قسمت شود پاي تورا بايد ببوسم

دست پسرهاي تورا بايد ببوسم

دارد هنوز از کعبه بوی تو می آید

حجش قبول است آن که سوی تو می آید

تو آبها را مهر کوثر کرده ای پس

جوشانده ی زمزم ز جوی تو می آید

خورشید در خورشید شد نور العلی نور

وقتی که زهرا روبروی تو می آید

معراج هم حتی نبی با تو سخن گفت

صوت خداوند از گلوی تو می آید

شب میشود یک سمت عالم آن زمان که

بر روی پیشانیت موی تو می آید

بنـتِ اسد الله اکبر داشت حق داشت

دیوار کعبه گر ترک برداشت حق داشت

ممنون از ايل و تباري كه تو داري

از لطف بيش از انتظاري كه تو داري

ما دست و پا گيريم اگر تو دست گيري

ما معتبر از اعتباري كه تو داري

خشم تورا مرحب به لكنت گفت وقتي

ابرو گره زد ذوالفقاري كه تو داري

حيثيت هر منكري زير سؤال است

روي حسابِ بي مزاري كه تو داري

هر كس تو را دارد چرا بايد بترسد

مثل تو تنها از خدا بايد بترسد

تو رفتي و با كوفه در افتاد زينب

بعد از تو جانش در خطر افتاد زينب

انگار بايد بچه هاي تو بيفتند

هر وقت در بين گذر افتاد زينب

گفت اُسكُتوا و خطبه ي غرّا بيان كرد

حتي خودش ياد پدر افتاد زينب

زيب كه بيهوده نمي افتاد از پا

از نيزه سر افتاد اگر افتاد زينب

يك عمر سعي ات بر حجابِ دخترت بود

اما تو رفتي و دگر افتاد زينب

ميخواستي چشم كسي بر او نيفتد

برگَرد زينب را ببر افتاد زينب

پشت در و دروازه كه فرقي ندارد

مانند زهرا پشت در افتاد زينب

از سر گذشتند و اسير سر نوشتند

بعد از پسرها دخترانت در گذشتند

حامد خاکی