به گزارش حلقه وصل، کانال تلگرامی اندیشکده راهبردی تبیین نوشت: «چه کسی بهتر از آن‌که تحریم‌ها را طراحی کرده می‌تواند آن‌ها را از هم باز کند»؛ این واکنش باربارا اسلاوین، مدیر بخش ایران در اندیشکده شورای آتلانتیک به انتصاب ریچارد نفیو، به معاونت نماینده ویژه آمریکا در امور ایران است، هرچند به نظر می‌رسد چنین فرضی بیش از حد خوش‌بینانه است که مأموریت نفیو گره‌گشایی از تحریم‌ها تلقی شود.
ریچارد نفیو، نویسنده کتاب «هنر تحریم‌ها» و از تحلیل‌گران اندیشکده بروکینگز است که در مذاکرات منتهی به برجام نیز به عنوان کارشناس در تیم مذاکره‌کننده آمریکا حضور داشته است. انتصاب وی به این جایگاه از سوی رابرت‌مالی، می‌تواند دلیل محکمی بر تداوم استفاده ابزاری آمریکا از سلاح تحریم علیه ایران باشد.
نفیو تصریح می‌کند که اِعمال تحریم باید سه ویژگی مهم داشته باشد: اول ایجاد رنج در جامعه هدف، دوم جلب اجماع دیگر دولت‌ها و سوم اثرگذاری بر تغییر رفتار دولت هدف. استفاده بی‌رویه از ابزار تحریم در دولت ترامپ سبب شد حداقل ویژگی سوم به دلیل تداوم و گستردگی تحریم‌ها تحقق نیافته و تغییر رفتاری در حوزه‌های مطلوب غرب از سوی ایران رخ ندهد.
با توجه به تجربه نفیو، هدف انتصاب وی، هوشمندسازی تحریم‌های پیشین است، به این ترتیب که کدامین تحریم‌ها به عنوان مشوق، لغو یا تعلیق شوند؟ کدامین تحریم‌ها روی میز مذاکره قرار بگیرند؟ کدامین تحریم‌ها هم‌چنان حفظ شوند؟ این تقسیم‌بندی بستگی به آن دارد که تحریم‌های باقی‌مانده بتواند اولاً اجماع بیشتری در عرصه بین‌المللی کسب کند و ثانیاً به جای اتحاد در ایران به افتراق و اختلاف -چه در سطح مسئولان و چه در میان اقشار جامعه با نظام- بینجامد.
انتصاب ریچارد نفیو یعنی آمریکا سلاح تحریم را تا تسلیم کامل ایران بر زمین نخواهد گذاشت. این راهبرد صرفاً از منظر تاکتیک با دوران ترامپ متفاوت خواهد بود. تحریم‌ها قرار است علاوه بر مذاکرات احتمالی احیای برجام، به طور مشابه در پرونده‌های موشکی و منطقه‌ای نیز به کار گرفته شود و نفیو صرفاً از همان مواد اولیه‌ای که ترامپ برای دولت بایدن مهیا کرده، برای فشار دقیق‌تر بهره‌برداری خواهد کرد.