تهران: شرط عمل قربت الی الله «اخلاص» است/ چگونه جزو مقربین باشیم؟

به گزارش حلقه وصل، همزمان با فرارسیدن ماه مبارک رمضان ماه میهمانی خداوند، برای آشنایی با مضامین دعاهای روزانه هر روز از این ماه مبارک، آیت‌الله روح‌الله قرهی مدیر مدرسه علمیه امام مهدی(عج) و از اساتید اخلاق به شرح دعای روز دهم پرداخته است که در ادامه می‌خوانیم:

«اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ»؛ ای خدا مرا در این ماه و در این روز از آنان که بر تو توکل کنند و نزد تو سعادت یابند قرار بده، مرا از آنانی که مقربان درگاه تو باشند قرار بده، به احسان خودت، تو محسنی، ای منتهای آرزوی طالبان.

در دعای روز دهم می‌خوانیم «اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَکِّلِینَ عَلَیْکَ»؛ خدایا بر تو توکل کنم، متوکلین چه کسانی هستند؟ در روایات چند خصوصیت برای کسانی که به خدا توکل می‌کنند، آمده است:

1. اینکه امیدشان در همه کارها به خود خداست نه به دیگران چون می‌دانند امور به دست خداست پس توکل به خدا می‌کنند؛ 2. اینکه وقتی توکل به خدا دارند از راهِ غیرالهی جلو نمی‌روند، یعنی دروغ نمی‌گویند، فریب نمی‌دهند، پس به غیر از کار الهی جلو نمی‌روند چون می‌دانند امور دست خداست؛ 3. متوکلین عالم با توکل منتها امور را خوب با دقت انجام می‌دهند و یکی از خصوصیات خوب متوکلین عالم است نمی‌گویند توکل به خدا یعنی کار را بدون تدبیر انجام بدهند نه توکل به خدا می‌کنند مانند امام عظیم‌الشان به خدا توکل داشت اما دلبسته به جوانان مومن هم بود، امام المسلمین هم توکل به خدا دارد طبیعی است غیر از این است اما دلبسته به این جوانان مومن هم است و تدبیر می‌کند، کارها را بیان می‌کند، توکل به این معنا نیست که چون توکل به خدا کردم همینگونه کارم را جلو ببرم بدون اینکه بدانم فردا چه خواهد شد، این عین بی‌توکلی است.

«وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْکَ»؛ خدایا کاری کن من نزد تو فوضِ سعادت یابند، جزء آنها باشم، چه کسانی فائض هستند؟ فوض حقیقی این است انسان ابتدا کار را برای خدا انجام دهد این می‌شود فوض، یعنی در حقیقت سعادت حقیقی این است که انسان کاری را برای خدا انجام بدهد و نتیجه‌اش را به خدا بسپارد این خودش بالاترین سعادت است.

یکی دیگر از مطالب سعادت الهی این است که کار مورد رضای خدا قرار بگیرد یعنی خدا راضی باشد، کثرت عمل نخواستند از انسان ولو عمل انسان قلیل باشد اما راضی به رضای حضرت حق بوده باشد، این می‌‌شود به عنوان سعادت حقیقی یعنی خداوند وقتی بگوید کاری را تو انجام بدهی و تو انجام بدهی و رضای حضرت حق در آن باشد تو به فیض رسیده‌ای دیگر نیاز به این نیست که حتماً من 10 عمل انجام بدهم، یکی انجام بده اما مورد رضای حضرت حق قرار بگیرد.

یکی دیگر از مطالب فائضین این است که کار را درست انجام بدهند، سعادت حقیقی این است که کار صحیح انجام بگیرد یک وقتی یک نماز را تند می‌خوانند که نماز دیگری را بخوانند گاهی من به مزاح به دوستان می‌گویم گاهی بعضی‌ها نماز امام زمان(عج) می‌خوانند به «ایا‌ک نعبد و ایاک نستعین» که صد مرتبه باید بگوییم فرد تند تند بگوید و دو سه تا را یکی بکند و بعد تصور کند صد تا را گفته است، نه برای اینکه بگوید یک نماز امام زمان دیگر هم می‌خواهم بخوانم برای پدر و یا مادرم نه یک نماز بخوان اما صحیح بخوانید.

سعادت حقیقی در این است که عملی را که خدا متعال از انسان می‌خواهد صحیح و درست و آنگونه که خدا می‌خواهد انجام بدهند، پس کثرت عمل را از انسان نمی‌خواهند.

«وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْکَ»؛ خدایا ما را جزء مقربین درگاه خودت قرار بدهد، اصلاً خصوصیت بندگان حقیقی خدا این است که همۀ اعمالشان برای قرب است نزدیک شدن به خدا، لذا تمام تکالیف الهی با قربت‌الی‌الله می‌گویند، بهتر است به زبان گفته است اما حتی اگر به زبان هم گفته نشد می‌گویند نیت‌تان باید نیت قربت‌الی‌الله باشد، وقتی من می‌ایستم در درگاه پروردگار عالم 4 رکعت نماز برای قربِ به او بخوانم، ریا نباشد، برای خودنمایی نباشد برای نزدیکی به حق باشد و من جزء نزدیک‌شدگان به تو باشم در این ماه، کاری نکنم روز دهم ماه رمضان هم بگذرد اما من هنوز جزء مقربین نشده باشم و خدایی نکرده اعمالم، مرا به تو نزدیک نکرده باشد، آن عملی که انسان را به خدا نزدیک نکند فایده‌ای ندارد ولو اینکه انسان شب تا صبح نماز بخواند و هر روز هم روزه بگیرد چه فایده‌ای دارد؟ عملی که انسان را به خدا نزدیک نکند! پس انسان باید بخواهد تمام اعمالش قربت‌الی‌الله باشد یکی از شرایطی که قربت‌الی‌الله به وجود می‌آورد «اخلاص» است.

چه کنیم جزء مقربین باشیم؟ می‌گویند در روایات شریفه بیان می‌کنند مخلص باشید، من المخلَصین که بالاتر از مخلِصین است و انسان نزدیک به خدا شود یعنی کارها همه برای خدا باشد، خالص بودن برای خدا وقتی باشد خدا هم کمک می‌کند، اگر شما برای اینکه فلان حزب یا گروه یا فلان شخص از شما خوششان بیاید صحبت بکنید این قربت‌الی‌الله نیست، شما برای خدا سخن بگویید شاید یک روز شما را هم تندرو بنامند اشکالی ندارد منتها فقط برای خدا این خیلی مهم است.

«بِإِحْسَانِکَ یَا غَایَةَ الطَّالِبِینَ»؛ اگر بخواهیم مقرب خدا شویم باید لطف خدا شامل حال ما شود که خدا نیکوکار است و طبیعی است یک اشاره لطیفی هم به ما می‌کند که ما هم باید نیکوکار و محسن باشیم تا بتوانیم به احسان خدا نزدیک شویم که آخرین غایت طالبین، کسانی که آرزوی طالبان حقیقی و طالب حضرت حق هستند این است که مقرب خدا باشند منتها با احسان و نیکی، چون خدا خودش محسن است پس انسان هم باید من‌المحسنین شود که «والله یحب المحسنین» خدا نیکوکاران را دوست دارد.