خاص‌ترین نویسندگان انقلاب!

سرویس معرفی: ادبیات یکی از مهمترین عناصر یک فرهنگ و تمدن و حتی یک انقلاب است، ایران نیز از دیرباز دارای ادبیاتی غنی از معانی والا و آثار ماندگار ادبی بوده است. همزمان با انقلاب اسلامی و دوران بعد از آن از جمله دوران دفاع مقدس، ادبیات ایران و انقلاب نیز دچار تحولات گوناگونی شد که در این میان نویسندگان بزرگ و زیادی در عرصه ادبیات انقلاب ظهور کردند و آثار سراسر حماسه و معنویتی خلق کردند که هیچگاه از حافظه تاریخ ادبیات ایران پاک نخواهد شد. در ادامه به معرفی ده نویسنده برتر انقلاب اسلامی خواهیم پرداخت.

سید مهدی شجاعی

سید مهدی شجاعی در سال ۱۳۳۹ در تهران به دنیا آمد و هفده سال بعد با دیپلم ریاضی، برای ادامه تحصیل در رشته تئاتر وارد دانشکده هنرهای دراماتیک شد. او در بدو ورود به دانشکده، گرایش کارگردانی تئاتر را برگزید و حدود سه سال نیز با همین گرایش پیش رفت و عموم واحدهای کارگردانی را پشت سر گذارد. در این زمان که به سن بیست سالگی رسیده بود، از میان مسیرهای مختلف پیش رو، نویسندگی را به عنوان حرفه برگزید. به همین جهت از رشته کارگردانی به نمایشنامه نویسی و ادبیات دراماتیک تغییر جهت داد و تمرکز خود را به‌طور ویژه در حوزه داستان نویسی قرار داد.حدود هشت سال مسؤولیت صفحه‌های فرهنگی و هنری روزنامه جمهوری اسلامی و سردبیری ماهنامه صحیفه را به عهده داشت. سال‌های متمادی مسؤولیت سردبیری مجله رشد جوان را برعهده داشت و هم‌زمان در سمت مدیر انتشارات برگ به انتشار حدود ۳۰۰ کتاب از نویسندگان و هنرمندان و محققان کشور همت گماشت.مسؤولیت داوری چند دوره از جشنواره فیلم فجر، جشنواره تئاتر فجر، جشنواره بین‌المللی فیلم کودک و نوجوان و جشنواره مطبوعات از فعالیت‌های هنری و فرهنگی او طی سال‌های ۶۵ تا ۷۵ به‌شمار می‌روند. فیلم‌نامه‌های «بدوک»، «دیروز بارانی» و «پدر» کارهای سینمایی مشترک او با مجید مجیدی هستند و فیلم‌نامه «چشم خفاش» و «قله دنیا ۲» کارهای سینمایی مشترک او با بهزاد بهزادپور. از دیگر فیلم‌نامه‌های سیدمهدی شجاعی، می‌توان به «کمین»، «قله دنیا ۱» و «مسافر کربلا»، «آخرین آبادی» و «مردی از جنس نور» اشاره کرد. فیلمنامه سریال ۱۳ قسمتی شهید چمران با نام «مرد رؤیاها» و فیلمنامه سریال ۲۶ قسمتی حضرت یوسف (ع) با عنوان «یعقوب‌ترین یوسف، یوسف‌ترین زلیخا» از دیگر آثار بلند وی محسوب می‌شوند.کتاب‌های «سانتاماریا»، «غیر قابل چاپ» «سری که درد... می‌کند»، «کشتی پهلو گرفته»، «پدر، عشق و پسر»، «آفتاب در حجاب»، «از دیار حبیب»، «شکوای سبز»، «خدا کند تو بیایی»، «سقای آب وادب»، «دست دعا، چشم امید» و رمان «کمی دیرتر...» حاصل تجربه‌های او در زمینه ادبیات مذهبی هستند.

رضا امیر خانی

رضا امیرخانی در سال ۱۳۵۲ در تهران متولد شد. دوران کودکی را در محله بیست و پنج شهریور تهران سپری کرد و دوره ابتدایی را در دبستان بهرستگان و دوره راهنمایی و دبیرستان را در دبیرستان علامه حلی تهران گذراند و در سال ۱۳۷۰ وارد دانشگاه صنعتی شریف شد و موفق به اخذ مدرک مهندسی مکانیک شد. اولین رمان امیرخانی «ارمیا» بود که در سال ۱۳۷۴ منتشر شدو توانست رمان برگزیده جشنواره آثار ۲۰ سال دفاع مقدس شود. دیگر اثر رضا امیرخانی در سال ۱۳۷۸ با نام من او منتشر شد. وی برای نوشتن «من او» نزدیک دو سال از عمرش را وقف مطالعه آثاری درباره تهران قدیم کرد. از سال ۱۳۸۱ سردبیری سایت لوح ارگان نویسندگان ادبیات پایداری را بر عهده داشت و در پاییز ۱۳۸۴ از این مقام استعفا داد. وی از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ رئیس هیئت مدیره انجمن قلم ایران بود. «سرلوحه‌ها» گزیده‌ای از یادداشت‌های پراکنده سال‌های ۸۱–۸۴ در سایت لوح ؛ نوشته شده و توسط انتشارات سپیده باوران اسفند ماه ۱۳۸۷به چاپ رسیده است. به گواهی سایت شخصی وی، بیش از ششصد هزار نسخه از کتاب‌های او تا به حال به فروش رسیده‌است. امیرخانی دارای مدرکِ خلبانی شخصی می‌باشد و در سال ۷۱ جوان‌ترین خلبان شخصی کشور بود. ارمیا، ناصر ارمنی، من او، ازبه، داستان سیستان ، نشت نشا، بیوتن، سرلوحه‌ها، نفحات نفت، جانستان کابلستان، قیدار کتاب های منتشر شده از این نویسنده موفق کشورمان است.

محمدرضا بایرامی

محمدرضا بایرامی متولد 1344 است و تا به حال سیزده کتاب داستان، که دو خاطره از دفاع مقدس در میان آنها دیده می شود به چاپ رسانده است. تعدادی از این آثار مربوط به نوجوانان و برخی از این آثار مربوط به بزرگسالان است. عمدۀ آثار بایرامی یا از روستا است یا از دفاع مقدس. علت این امر هم آن است که بایرامی از روستاست و در روستا بوده. در اواخر دورۀ دبستان خانواده اش روستا را ترک می کنند و به تهران می آیند. هنوز خاطرات کودکی در ذهنش وجود دارد و موجدِ آثار ارزشمندی از او شده است. آثار بایرامی تا به حال از ده مرجع، موفق به دریافت جایزه شده است. یک جایزه بین المللی هم در کارنامۀ خود دارد. جایزۀ کبرای آبی از سوئیس برای کتاب «کوه مرا صدازد».کتاب پل معلق این نویسنده تاکنون پنج بار تجدید چاپ شده است. از آثار او می توان به: کوه مرا صدا زد (رمان) ، بر لبۀ پرتگاه (رمان) ، بعد از کشتار (مجموعه داستان) ، رعد یک بار غرید (داستان)، دود پشت تپه (رمان نوجوانان) ، عقاب های تپۀ60 (رمان نوجوانان) ، دشت شقایق ها (خاطرۀ ادبی) ، هفت روز آخر (خاطرۀ ادبی) ، به کشتی نشسته (داستان) ، به دنبال صدای او (مجموعه داستان) ، عبور از کویر (داستان) ، همراهان (مجموعه داستان) ، دره پلنگها و … اشاره داشت.

احمد دهقان

احمد دهقان در سال 1345 در کرج متولد شد. در سال 1368 با ورود به دانشگاه مدرک خود را ابتدا در رشته مهندسی برق و پس از آن در رشته علوم ارتباطات اجتماعی گرفت. در مقطع فوق لیسانس رشته مورد علاقه اش (مردم شناسی) را تحصیل کرد. وی سال هاست به عنوان کارشناس ادبی در دفتر ادبیات و هنر مقاومت و مرکز آفرینش های ادبی حوزه هنری فعالیت می کند. اولین رمانش با عنوان «سفر به گرای 270 درجه» در سال 1375 منتشر شد. دو سال بعد همین رمان ابتدا به عنوان یکی از آثار برگزیده 20 سال داستان نویسی گردید و مدتی بعد به عنوان برگزیده 20 سال ادبیات پایداری معرفی شد. «پال اسپراکمن» نایب رئیس مرکز مطالعات دانشگاهی خاورمیانه در دانشگاه راتجرز نیوجرسی آمریکا این رمان را به زبان انگلیسی ترجمه کرده است. در حال حاضر دانشگاه جرج واشنگتن دی سی، دانشگاه هاروارد (کتابخانه دانشکده هاروارد) MA ، کتابخانه کنگره واشنگتن دی سی، کتابخانه UCLA لس آنجلس ، دانشگاه برکلی کالیفرنیا ، دانشگاه ماریلند (دانشکده پارک کالج) و دانشگاه ورمونت (کتابخانه بیلی هوو برلینگتن) از جمله مراکزی هستند که این کتاب را در دسترس علاقمندان قرار داده اند. از آثار دیگر احمد دهقان می توان به «گردان چهار نفره» ، «پرنده و تانکـ »، «روزهای آخر»، «من قاتل پسرتان هستم»، «ستاره های شلمچه»، «ناگفته های جنگ»، «نگین هامون» و «هجوم» اشاره کرد.

محمدرضا سرشار

وی مشهور به رضا رهگذر سال 1332 در کازرون متولد شد ودر سال 1350، با رتبه اول، دیپلم فنی و در سال 1351، دیپلم ریاضی گرفت. نخستین آثار قلمی او در سال 1352، در یکی از مجلات هفتگی ادبی، و اولین کتابش در سال 1355 به چاپ رسید. در مجموع، چهار عنوان کتاب و چند داستان کوتاه از سرشار، در دوران پیش از انقلاب منتشر شد. در دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی، 85 عنوان کتاب دیگر از وی، در قالب داستان، پژوهش، نقد و مباحث نظری ادبی، به شکل تالیف یا ترجمه، برای کودکان و نوجوانان و بزرگسالان منتشر شد. علاوه بر آن، 12 عنوان کتاب نیز به صورت گردآوری و ویرایش غلیظ از او انتشار یافته که در مجموع، شمارگانی بالغ بر سه و نیم میلیون نسخه را به خود اختصاص داده است. آثار او تاکنون، دست کم 26 جایزه را در سطح کشور به خود اختصاص داده و برخی از آنها، در داخل و خارج کشور، به زبانهای انگلیسی و اردو، ترجمه شده است. نشریه بین المللی «who is who»، در سال 1373، نام وی را به عنوان یکی از مشاهیر فرهنگ ایران به ثبت رساند. فعالیتهای فرهنگی او شامل سردبیر مجله رشد دانش آموز ، عضو هیأت داوران ششمین جشنواره تأتر فجر ، مدرس ادبیات کودکان در دانشسرای تربیت معلم ، استاد دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران ، عضو شورای داوران انتخاب کتاب سال وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ، عضو شورای نظارت بر کتاب های کودکان و نوجوانان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ، قصه گوی ظهر جمعه ، دبیر چهارمین جشنواره کتاب کودک و نوجوان کانون پرورش فکری ، سردبیر گاهنامه قلمرو تا شماره ٦ ، سردبیر نشریه تخصصی دو فصلنامه گویش ، سردبیر مجله سوره نوجوانان ، عضو شورای سردبیری مجله ادبیات داستانی ، مسؤول شورای نقد وبررسی واحد رمان بنیاد جانبازان می باشد. از آثار او می توان به اصیل آباد، اگه بابا بمیره، گرداب سکندر، جایزه، تشنه دیدار، هستم اگر می روم، بیایید ماهیگری بیاموزیم، و اما بعد، قصه پر غصه ما، بیست سال تلاش، یثرب شهر یادها و یادگارها، نردبان جهان، نگاهی به ادبیات کودکان قبل و بعد از انقلاب، نور و رنگ، گنجشکک و پنبه دانه و... اشاره کرد.

مرتضی سرهنگی

مرتضی سرهنگی، نویسنده و پژوهشگر ادبیات پایداری، دوازدهم آذر ماه ۱۳۳۲ در یکی از محله‌های قدیمی خانی‌آباد تهران دیده به جهان گشود.  پس از پیروزی انقلاب اسلامی تا سال ۱۳۶۷ در روزنامه جمهوری اسلامی مشغول به کار بود و گزارش‌ها، مصاحبه‌ها و نوشته‌های زیادی از او در این روزنامه به چاپ رسیدند. از کتاب هایی که از این نویسنده منتشر شده اند اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی (جلد ۱)، سفر به قله‌ها (پنج گزارش جنگی)، اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی (جلد ۲)، اسرار جنگ تحمیلی به روایت اسرای عراقی (جلد ۳ ـ ۵)، ده روز محاصره (خاطرات یک افسر عراقی)، خانه کوچک، زندگی بزرگ، خرمشهر، خانه‌ رو به آفتاب، محرم در اسارت (گزیده خاطرات آزادگان)، حرف ما (گزیده سرمقاله‌های کمان)، همه چیز درباره جنگ و ... را می‌توان نام برد.

مصطفی مستور

مصطفی مستور در ۱۳۴۳ در اهواز به دنیا آمد. وی در سال ۱۳۶۷ در رشته مهندسی عمران فارغ‌التحصیل شد و در حال حاضر دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی بوده و هم اکنون ساکن اهواز می‌باشد.مصطفی مستور نخستین داستان خود را با عنوان «دو چشمخانه خیس» در سال ۱۳۶۹ نوشته و در همان سال در مجله کیان به چاپ رساند. وی نخستین کتاب خود را نیز در سال ۱۳۷۷ با عنوان عشق روی پیاده‌رو شامل ۱۲ داستان کوتاه به چاپ رساند. روی ماه خداوند را ببوس، چند روایت معتبر، استخوان خوک و دست‌های جذامی، حکایت عشقی بی‌قاف، بی‌شین، بی‌نقطه، عشق روی پیاده‌رو، من دانای کل هستم، من گنجشک نیستم، تهران در بعد از ظهر، سه گزارش کوتاه درباره نوید و نگار، رساله ای درباره نادر فارابی، بهترین شکل ممکن از جمله آثار این نویسنده کشورمان محسوب می شوند.

حبیب احمدزاده

حبیب احمدزاده در ۲۷ مهرماه سال ۱۳۴۳ در آبادان متولد شد. پدرش که اهل دلوار در شهرستان تنگستان در استان بوشهر است، در آستانه جنگ جهانی دوم به آبادان مهاجرت کرد. احمدزاده فارغ التحصیل کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر تهران و دکترای پژوهش هنر در دانشگاه تربیت مدرس است. او از جمله فعالان در عرصه ادبیات و هنر پایداری بوده و تا کنون دو کتاب و چندین فیلمنامه در این زمینه نگاشته‌است.  از کتاب های او می توان به داستانهای شهر جنگی، شطرنج با ماشین قیامت اشاره کرد و در حوزه فعالیت های سینمایی و فیلمنامه‌نویسی آنکه دریا می‌رود (آرش معیریان)، اتوبوس شب (کیومرث پوراحمد)، گفتگو با سایه (خسرو سینایی) به همراه خسرو سینایی، روایت سه گانه: اپیزود اول (پرویز شیخ‌طادی)، به همراه پرویز شیخ‌طادی، روایت سه گانه: اپیزود دوم (عبدالحسن برزیده)، به همراه عبدالحسن برزیده، آژانس شیشه‌ای (ابراهیم حاتمی‌کیا)، مشاور فیلمنامه، آخرین تیر آرش (مستند)، موج زنده (مستند) و ... را می توان نام برد.

امیرحسین فردی

امیرحسین فردی ،متولد پنجم مهرماه ١٣٢٨، در روستای «قره تپه» واقع در دامنه جنوبی کوه سبلان است. بخشهایی از دوران کودکی و نوجوانی خود را در دامنه‌های سرسبز سبلان سپری کرده است. سالهای طلایی‌ای که هنوز هم برای او یادآور روزهای باشکوه زندگی در دل طبیعت است. حضور فعال در عرصه‌‌های اجرایی حوزه ادبیات ـ به خصوص ادبیات داستانی ـ در این سالها. از او چهره‌ای سختکوش و مقاوم ساخته است.از میان آثار قابل توجه فردی، می‌توان به «آشیانه درمه»،«سیاه چمن»،«یک دنیا پروانه»، «اسماعیل» و «کوچک جنگلی» اشاره کرد.

یوسفعلی میرشکاک

یوسفعلی میرشکاک نامی است که به‌محض شنیدن آن، چهره‌های متنوعی از یک حضور مستمر، یک حنجره معترض و شاید یک زخم مزمن را به‌یاد می‌آورد. میرشکاک متولد ۱۳۳۸ در شوش دانیال شاعر، نویسنده، طنزپرداز و منتقد ادبی کشورمان است که در سی سال اخیر شعر گفته است، نقد ادبی نوشته است، طنز پرداخته است، یادداشت‌های سیاسی، مقالات و مقولات فکری- فلسفی و... نوشته اما در همه اینها «یوسفعلی میرشکاک» بوده است، با مهر و امضای شخصی و اسلوب منحصر به‌فرد و نگاه ویژه خودش. از میرشکاک آثار زیادی در زمینه‌های گوناگون منتشر شده است که از جمله آن زخم بی‌بهبود، دیپلمات‌نامه، پوریای ولی، نامه‌ای به رئیس جمهور آینده، سنت؛ مدرنیته؛ هویت، تکنیک قارعه، القارعه، سیاست زدگی، رخنه در تکنیک، نسبت ما و تجدد، ایمان و تکنولوژی، مومنان در آخرالزمان، آخرالزمان و نیست انگاری، ویژگی‌های آخرالزمان، منتظران و حقیقت انتظار، ایرانیان و موعدگرایی، برده صاحب‌عنوان، مذهب قیاس، انسان آزاد، نوشتن در اوج بحران، تصوف تقویمی، تصوّف تاریخی و ... است.