به گزارش حلقه وصل، جامعه پزشکی یکی از جوامع ایثارگر کشور است که اعضای آن اعم از امدادگران، پزشکان و پرستاران، همواره در مواقع بحران، از سیل و زلزله گرفته تا بحران ویروس «کرونا» که این روزها کشور را درگیر خود کرده است، حضور داشته و در راه نجات جان هموطنان خود، ایثارگری می‌کنند؛ ایثارگری که ممکن است حتی به قیمت جان‌شان نیز تمام شود.
دوران دفاع مقدس، نقطه عطف ایثارگری و حماسه‌گری جامعه پزشکی کشور است که در این راستا نیز امدادگران، پزشکان و پرستاران با حضور در خطوط مقدم جبهه‌های نبرد، برای نجات جان رزمندگان مدافع ناموس، اعتقادات و خاک این سرزمین، از جان خود مایه گذاشتند.
ببمارستان‌های صحرایی مستقر در جبهه‌ها، یکی از محل‌هایی است که ایثارگری‌های جامعه پزشکی کشور در هشت سال دفاع مقدس را روایت‌گری می‌کند و از طرفی دیگر، توان بالای رزمندگان «مهندسی رزمی» را به‌نمایش می‌گذارند که چگونه در دل جبهه‌های نبرد، در کوتاه‌ترین زمان ممکن و در دل تاریکی شب، زیر گلوله‌های دشمن، این بیمارستان‌ها را ایجاد کردند؛ درحالی که رژیم جنایت‌کار بعثی در اعمالی به‌دور از انسانیت، بیمارستان‌های صحرایی ما را نیز بمباران می‌کرد.
جامعه پزشکی کشور در دوران دفاع مقدس شهدای زیادی را تقدیم کرده است؛ که شهید دکتر «محمدعلی رهنمون»، از شهدای شاخص این جامعه است. وی در دوران دفاع مقدس همواره با قبول مسئولیت در بیمارستان‌های صحرایی، با جمع کردن پزشکان متخصص به ساماندهی اوضاع و امکانات بیمارستان‌های صحرایی، در راه کمک‌رسانی هرچه بهتر به مجروحین می‌پرداخت و همیشه رهرو خط امام و انقلاب بود تا اینکه در ششم اسفند سال ۱۳۶۲ در عملیات «خیبر» در بیمارستان صحرایی خاتم‌الانبیاء (ص)، در حالی نماز صبح را اقامه می‌کرد، براثر حملات توپخانه‌ای ارتش بعث عراق و اصابت گلوله توپ به سنگر مدیریت بیمارستان، شربت شهادت را نوشید.
اهم اقدامات بهداری رزمی در دوران دفاع مقدس
١- احداث بیش از ۵٣ بیمارستان صحرایی در نزدیک‌ترین مکان به خط مقدم جنگ
٢- داشتن ٧٠٠ تخت در این بیمارستان‌ها و ٢۴٠ اتاق عمل و ٣٢٠ تخت مراقبت ویژه و ICU
٣- انجام بیش از ١٠٠ هزار عمل جراحی حیات‌بخش
۴- تجهیز و راه‌اندازی ١۶ هزار و ۶۵٠ تخت نقاهت‌گاه به‌علاوه آماده‌سازی و به‌کارگیری ۶ هزار تخت بیمارستانی در شهرهای مرزی
۵- حضور بیش از ١٠٠ هزار پزشک، پزشک‌یار، امدادگر و پیراپزشک در جبهه
۶- مداوای بیش از ١٠٠ هزار مجروح شیمیایی
٧- به‌کارگیری بیش از سه هزار آمبولانس در دوران دفاع مقدس
٨- واکسیناسیون حدود دو میلیون نفر در برابر مننژیت و کزاز
٩- ایجاد بزرگ‌ترین سامانه خونرسانی
١٠- ایجاد بزرگ‌ترین سامانه امداد و انتقال مجروحین با به‌کارگیری ناوگان‌های هوایی، ریلی و زمینی و تشکیل تیپ امداد و انتقال
بیمارستان صحرایی امام رضا (ع)
فاصله خطوط مقدم جبهه تا اهواز، به‌خصوص بعد از عملیات «خیبر» بسیار زیاد بود و بیش از چند ساعت طول می‌کشید تا وسایل نقلیه حامل مجروحان، فاصله مناطق عملیاتی تا اهواز را طی کند؛ بنابراین اگر مجروحان را مستقیماً به اهواز می‌بردند، چه‌بسا بسیاری از آن‌ها در بین راه شهید می‌شدند، خصوصاً اینکه برای انتقال مجروحان از خط مقدم جزایر مجنون و هورالهویزه که آن همه وسعت عظیم و پهناور داشتند، می‌بایست مجروحان را طی چند نقل و انتقال آبی ـ خاکی، از منطقه به عقب انتقال می‌دادند.
بعد از عملیات «خیبر» که رزمندگان اسلام خود را برای عملیات «بدر» آماده می‌کردند، به‌علت وسعت منطقه عملیاتی، حساسیت وجود بیمارستان صحرایی بیش از پیش ضروری شد و از طرف دیگر نیز بیمارستان صحرایی خاتم‌الانبیاء (ص) که سوله‌ای بود، به‌علت قدیمی بودن و امن نبودن در برابر آتش دشمنان و حوادث و مشکلات دیگر نظیر آب‌گرفتگی، باعث شد که رزمندگان اسلام به‌فکر احداث بیمارستان امام رضا (ع) بیافتند.
از سویی دیگر، بیمارستان امام رضا (ع) در کنار جاده شهید همّت که جاده مرکزی جزیره شمالی بود، قرار دارد و به‌علت اینکه جاده سیدالشهداء (ع) زیر آتش شدید دشمن بوده و رفت و آمد در آن کم شده بود، نیاز به احداث بیمارستان در چنین مسیری (جاده شهید همّت) الزامی شد؛ چراکه کلیه ترددهای جزیره شمالی از طریق این جاده صورت می‌گرفت و این از یک جهت نقطه قوتی بود که آمبولانس‌ها به‌راحتی و بدون عبور از جاده سیدالشهداء (ع) که زیر آتش دشمن قرار داشت، مجروحان را به بیمارستان برسانند.
همچنین، پس از اینکه جبهه بزرگ مناطق عملیاتی «خیبر» (جزایر مجنون) باز شد که می‌توانست منطقه استراتژیک و فعّالی در ادامه نبرد رزمندگان ما جهت رسیدن به اهدافی بزرگ‌تر باشد، از جمله اینکه این مناطق می‌توانست به‌عنوان اهرم فشاری برای سقوط بصره به‌کار گرفته شود، احداث بیمارستان، پشتوانه درمانی مهمی در این جهت بود؛ بنابراین سال ۶۳ فعالیت‌های احداث این بیمارستان آغاز و بعد از عملیات «بدر» به مرحله بهره‌برداری رسید و از تاریخ ۶۴/۸/۲۱ نیز تا پایان جنگ فعالیت داشت.
بیمارستان امام رضا (ع) از لحاظ موقعیت مکانی و منطقه‌ای، در یک کیلومتری چهارراه صاحب‌الزمان (عج) و ۸ کیلومتری شرق هورالعظیم و دو کیلومتری پاسگاه مرزی واقع شده است که تا قبل از عملیات «بیت‌المقدس» در اشتغال نیروهای عراقی و حتی مقر لشکر شش عراق در هفت کیلومتری سایت این بیمارستان (در شهرک نصرت) واقع شده بود.
از برادر «ذلقی» یکی از پزشکان بیمارستان صحرایی امام رضا (ع) نقل شده است: «ساعت سه بامداد که همگی در خواب بودیم و اتفاقاً ساعتی بیشتر از خوابیدن ما نمی‌گذشت، از دژبانی بیمارستان با تلفن اطلاع داده شد که مناطق جزایر مجنون زیر آتش سنگین دشمن قرار گرفته است که ما سریعاً به بالای سوله‌ها رفتیم و با چشم خود این آتش وسیع را مشاهده کردیم و آماده شدیم که در صورت لزوم به مجروحین این حمله یاری برسانیم.
ساعت ۵:۳۰ دقیقه صبح بود که آمبولانس‌ها به‌طور مداوم و بدون فاصله، مصدومین شیمیایی زیادی را به بیمارستان منتقل کردند و ما، چون آمادگی قبلی داشتیم، توانستیم تا حد زیادی به کمک آن‌ها بشتابیم و تمام نیروها بدون استثناء در فعالیت شدید برای یاری‌رساندن به مصدومین بودند.
شدت حمله شیمیایی به حدی وسیع بود که در اثر کثرت مصدومین، آن‌ها را با هر وسیله نقلیه ممکن از جمله کامیون، وانت، آمبولانس و... به بیمارستان منتقل می‌کردند که در این بین تلاش رانندگان بیش از هر چیز دیگر قابل ذکر است، به‌طوری که ایثارگرانه و تا سرحد شهادت به این امر کمک کردند و رانندگانی بودند که به هر صورت ممکن، مجروحین را به بیمارستان می‌رساندند و حتی در این راه شهید هم می‌شدند.»