به گزارش حلقه وصل، «محمدهادی صحرایی» در یادداشت روزنامه «کیهان» نوشت:
بی‌شک شما را به یکی از خوف یا گرسنگی یا نقص اموال و جان‌ها و محصولات میآزماییم و تو ای پیامبر، صابران را بشارت ده. کسانی‌که وقتی مصیبتی به آنها برسد، میگویند: «ما از آنِ خداییم و به سوی او باز میگردیم. بر آنها باد درودها و رحمت پروردگارشان که ره‌یافتگانند. سوره بقره ۱۵۵ ماه رجب است و رحمت وسیع خدا. ماه استعانت از خدا و استغفار و استجابت دعا.
خدای مهربانی که برای هر خیری به او امیدوار و از هر شری به او پناهنده‌ایم. آنکه به طاعت کمِ ما زیاد می‌بخشد و می‌بخشاید و به آنکه خدا را نمی‌شناسد و نافرمانی می‌کند هم نظر رحیمانه دارد و می‌بخشد، اگر بندگی کنیم و از او بخواهیم چه می‌کند؟ آن زنده جاویدی که ثروتش تمام‌ناشدنی و رحمتش بی‌دریغ و نعمتش بی‌پایان است خدای مهربانی است که مشتاق صدای ما و چشم به راه ماست. مایی که مُردنی و فقیر و نادیدنی و گرفتاریم. خدای ما! ناامید می‌شود آنکه به غیر تو امید بست و خسران دید آنکه به غیرِ تو رغبت نمود. آنکه از فضل تو غافل شد و از دیگری طلبید، قحطی‌زده شد. و آنکه با غیرِ تو رفیق شد رَکب خورد. خدا جان! نمی‌توان بی‌تو بود و نمی‌توان با وجودت ناامید شد؛ از بس خوبی و خدایی. خوش به حال آنکه با تو ایاغ و بی‌خیال اغیار است. که آرام است و مردم در کنارش در آسایش.
نمی‌شود از ماه رجب گفت و از مولا نشنید. این ماه ماه شد وقتی که علی را در میان گرفت. چه شرافتی از این بالاتر که نامت با نام علی عجین باشد. مثل انقلاب اسلامی ما که با نام علی می‌شناسندش. و غربت علی و مظلومیت علی و اقتدار علی. مولایمان را جمع اضداد می‌دانند. اقتداری در کمال مظلومیت. قدرتی در مقابل فروتنی. ثروت‌آفرینی در نهایت ساده‌زیستی. نام‌آوری در اوج گمنامی. حق مطلقِ محروم‌شده حق. عدل ستمدیده. امامِ بی‌امت مانده و.... ویژگی‌ها و افتخاراتش منحصر به فرد است. نمی‌توان وصیّ را بی‌نبیّ و نبیّ را بی‌ولیّ معرفی نمود. حقیقتی که حق به دور سرش می‌گردد و واقعیتی که تاریخ به خود ندیده و نمی‌بیند. هرگز حق از او و او از حق جدا نشد. از شدت عدل و طهارت روح و همت بلند و صداقت بی‌نظیرش، موقعی که مردم متنبه شدند و برای خلافت هجوم آوردند وعده نداد، بلکه برحذر داشت و حتی تهدید کرد. «بیت‌المال را اگر کابین زنانتان کرده باشید، پس می‌گیرم، طبق کلام خدا و به شیوه رسول خدا رفتار می‌کنم و...».
او بی‌مثل و مانند است و مادرِ زمان از آوردن مثل او عقیم. عبد خدا بود و مؤمن به اسلام و مطیع رسول خدا. خداپرست بود آن زمان که جز او و خدیجه احدی به رسول ایمان نیاورده بود و آن زمان که مسلمانان هزار هزار بودند و آن زمان که ذوالفقارش، مرگ و نیستی را از سر اسلام و مسلمین دور می‌کرد. حق سایه او و او عین حق بود، آن زمان که حقش را و جان همسرش را گرفتند. امام بود آن زمان که کشورها فتح می‌شد و او به تربیت مردمانِ دورمانده از ادب پرداخت. در لیلهًْ‌المبیتی که نفس آسمان در سینه حبس شد مطمئن بود. و آن زمان که رجزهای ابن عتبه و ابن عبدود و مرحب، زانوی مدعیان را می‌لرزاند. کاش پهلوانان کشته‌شده حجاز و عراق و شام که به دستش کشته شدند زنده می‌شدند و مرگ هولناکشان را باز می‌گفتند. علی ایمانش کامل بود چه آن زمان که ایمان آورد و چه آن زمان که شبانه در نماز، ضربتش زدند.
سردارِ ما را هم شبانه و دزدانه و بزدلانه کشتند. چه بگویم که چگونه یل ما را کشتند که یاد مظلومیتش راه نفس بر سینه بسته و در رگ‌های آزادگان آتش فشانده. چشمان نجیب حاج قاسم برای یتیمان، هزار غزل عاشقانه داشت و برای مظلومان هزار آیه امید و برای مجاهدان هزار لشگر می‌ارزید و برای دشمنان وعده عذاب بود و برای قاتلینش کابوس هر شبِ انتقام سخت است. اصلاً حاجی با نگاهش سخن می‌گفت تا زبانش. و هنوز می‌گوید اگرچه استشهاد سنت ابراهیمی است ولی زنده نگه داشتن نام و یاد و راه شهدا کمتر از شهادت نیست و گاهی ماندن و خون دل خوردن، سخت‌تر از دل کندن و بذل مهجه و شهادت است. ماندنی که طبق واحده «تَقُومُوا لِله» به پا خاستن و مجاهده باشد.
سه ماه است جهان گرفتار کروناست. ویروسی مشکوک و فعال که کشورها را درمی‌نوردد و درگیر نبرد کرده است ولی سختی نبرد با آن برای ایران، متفاوت و بیش از سایر کشورهاست. در ایران پزشکان، پرستاران و کادر درمان، مثل قهرمانان داستان‌ها و رزمنده‌وار، با این ویروس نحس می‌جنگند و ایثارگرانه برای کندن کلکش همت کرده‌اند و مجاهدانه برای حفاظت از سلامت مردم به پا خاسته‌اند و از آسایش و امنیت خود مضایقه کرده‌اند تا مردم در مضیقه نباشند ولی جبهه‌های دیگری هم هست بس خطرناک‌تر از کرونا. پمپاژ دروغ و شایعه در فضایِ بی‌صاحب مجازی و رسانه‌های کذابِ معاند و نیز زالوهای محتکرِ در بازار واقعاًً اذیت می‌کند. به همان اندازه که باید جامعه بهداشت، درمان و پزشکی را تقدیر کرد، جا دارد که از مسئولین فضای مجازی و صنعت و تجارت گلایه داشت. واقعاًً از خود نمی‌پرسند برای چه حقوق می‌گیرند؟ وظیفه‌شان چیست و چه باید بکنند؟
پیام‌رسان‌های غریبه، پست «کرونا را شکست می‌دهیم» و اخبار مردم شفایافته را حذف می‌کنند و مسئولین مربوط واقعاًً کی و کجایند و چه می‌کنند؟ وطن‌فروشان بی‌خبر از شرف، دعا کردن ترامپ و کابینه‌اش و نتانیاهو و همسرش را نمی‌بینند و مردم و بزرگان ایرانی را برای دعا کردن تمسخر و توهین می‌کنند. اینها با کرونا به جنگ مقدسات آمده‌اند و مسئولین مربوط را خدا بیدار کند؟ غارت اقلام پزشکی در آمریکا و اروپا و ژاپن و کره دیده نمی‌شود همان‌گونه که فروشگاه‌های انباشته از کالا در ایران. اگرچه دزدان سرِ گردنه، بی‌باک از تعقیب و مجازات در سیل و زلزله و کرونا، مایحتاج مردم را گروگان گرفته و احتکار و گران می‌کنند و می‌دانند که مسئولین مربوط، به چند گشت محدودِ با حضور دوربین در تهران اکتفا می‌کنند و اقدام ریشه‌ای در کار نیست. واقعیت این است که سیستم ناکارآمد توزیع و نظارت و مجازات‌های سبک و دیرهنگام، «شاه‌دزد» می‌سازد. سلطان شکر، سلطان سکه، سلطان پوشک و حالا سلطان ماسک و ژل. واقعاًً شناختن خریداران محصول شرکت‌ها برای شناسایی واسطه‌ها سخت است؟ یا لیستی از دریافت‌کنندگان ارز نیمایی وجود ندارد؟ و اصلاً در غیر از تهران اداره تعزیرات و بازرس داریم؟ و آیا نمی‌شود در مقابل انبار محتکران، مفسدان اقتصادی را از دار آویخت و دل مردم را آرام کرد؟
دشمنِ عنود، خبیث است و منافقِ کفور، شنیع. ما در جنگیم و جنگ، تنها نظامی نیست. گاهی با قراردادهای تحمیلی و رقت‌باری است که بانی‌اش نفوذی است و گاهی با تولید و تکثیر ویروس است که خدا باعث این و بانی آن را نیامرزد. ترور هم تنها شامل شیوه معمول منافقین و اسرائیل و آمریکا نیست، بیوتروریسم هم دارند. چند سال پیش برخی بازیگران در ماهواره مردم را برای اهدای بزاقشان به غربی‌ها ترغیب می‌کردند، چرا؟ ماجرای خون‌های آلوده فرانسوی یادتان هست؟ بمب‌های شیمیایی آلمانی صدام و مداوای جانبازان شیمیایی ما در آلمان را چطور؟ سابقه دشمنان و اعترافات امثال اوباما می‌گوید که آمریکایی‌ها بعد از جنگ جهانی دوم برای جاسوسی، سازمان‌های بین‌المللی با موضوعات مختلفی ایجاد کردند و با پوشش بازرس، ناظر، فعال، خبرنگار، کارشناس، توریست، سخنران همایش و... به کشورها جاسوس می‌فرستند. بازرس آژانس هسته‌ای، فعال محیط زیست، ناظر حقوق بشر، کارشناس فلان صندوق بین‌المللی و... و همین حالا شاید نمایندگان سازمانِ... .
این از جمله تفاوت‌های مبارزه ایران با مبارزه سایر کشورهاست. علاوه بر این باید وبال سلبریتی‌های بی‌سواد را هم اضافه کرد. اهل ادا و اطواری که نمک‌نشناسند. مردم خود را نمی‌بینند و مرغ دیگران را غاز می‌بینند. در مصیبت‌ها بارِ خاطرند نه یار شاطر. داروی قلابی می‌فروشند، پول مردم را می‌زنند، با گرفتاری سلفی می‌گیرند و... و نمی‌فهمند که ایران یکی از مقتدرترین کشورها در مدیریت مشکل‌هاست. یادشان نیست در توفان نیواورلئان آمریکا، کدخدا از دنیا درخواست پتو کرد. و شش ماه است جنگل‌های استرالیا می‌سوزد و هر سال، جنگل‌های کالیفرنیا. ۶۷ هفته است خون مردم بر خیابان‌های پاریس خشک نمی‌شود. قتل‌عام بیماران انگلیس در بیمارستان‌هایش با گرسنگی و تشنگی و تعطیلی ۵ ماهه مجالسشان، فقر مطلق ۵۵ میلیونی و کتمان و دروغ تلفات کرونا و عین‌الاسد توسط مقامات شرور آمریکا و... آنها که روزه ناگرفته را با نان حرام ملکه افطار می‌کنند مأمور «تحقیر ملی» شده‌اند و اسب تراوا.
جنایت آمریکا در حمایت از ترکیه متجاوز؛ سفارش به مسلمان‌کشی در هند و تحریک گاو سعودی برای شخم زدن یمن بر کسی پوشیده نیست. و سکوت مشمئزکننده طرفداران حقوق بشر، سلبریتی‌ها، صلح‌بانان نوبلی، سازمان خفت‌زده ملل، NGOها، روشنفکران و مدعیان رسانه‌دار، شرم‌آور است. مرام حاج قاسم که به تأیید ده‌ها میلیون آزاده ایران و جهان رسید، جهاد علیه ظلم و ظلمت است که قطعاً به پیروزی خواهد رسید. اگر صد سال پیش بریتانیا با تحریم و بیماری ایران را یتیم‌خانه کرد، دیگر هرگز چنین اتفاقی نخواهد افتاد و ملت بزرگ و مقتدر ایران که سربلند بحران‌هاست، همچنان از امواج مشکلات عبور خواهد کرد و مرارت پدرانشان برای آنکه ایران خانه خوبان شود را به فرجام خواهد رساند و مُهر ذلت و خفت را بر پیشانی دشمنان و بدخواهان و نادرستان خواهد زد. ان‌شاءالله.