تاریخ انتشار:
11:45 - 25 آذر 1394
کد خبر: 11494
فتاحی:
تهران: «پناهگاه بیپناه» بهزودی منتشر میشود/ با این کتاب دینم را ادا کردم
مهناز فتاحی، نویسنده و خاطرهنگار، گفت: نوشتن «فرنگیس» و «پناهگاه بیپناه» را همزمان شروع کردم اما گردآوری منابع برای این کتاب سخت بود و بیش از سه سال برای آن زمان گذاشتم.
به گزارش حلقه وصل، مهناز فتاحی، از کتاب تازه اش که در اختیار انتشارات سوره مهر قرار داده است خبر داد و بیان کرد: «پناهگاه بیپناه» خاطرات تکاندهنده و تازه ای از بمباران بزرگترین پناهگاه غیر نظامیان را در بر دارد.
وی درباره زمینه نوشتن این کتاب توضیح داد: در کرمانشاه پارکی به نام «شیرین» هست که در کنار آن ساختمان اداره کل حفظ آثار و نشر ارزشهای دفاع مقدس کرمانشاه واقع شده است. این مکان در طول جنگ، پناهگاهی برای مردم محرومی بود که امکان فرار از شهر بمباران شده را نداشتند. متاسفانه بیست و ششم اسفند سال 1366 زمانی که کرمانشاه بمباران شده بود و مردم به این مکان پناه آورده بودند، پناهگاه نیز مورد هدف قرار گرفت و 78 تن از غیر نظامیان به شهادت رسیدند و 300 تن از آنها نیز مجروح شدند.
فتاحی با اشاره به اینکه پناهگاه مردم شهر کرمانشاه، بزرگ ترین پناهگاه غیرنظامیان کشور بود که در طول جنگ آسیب دید، افزود: همواره با عبور از پارک شیرین، دو موضوع ذهن مرا مشغول میکرد؛ نخست تندیس فرنگیس که در این پارک قرار دارد و کتاب «فرنگیس» را برای آن نوشتم. دیگر، همین پناهگاه و ماجرای تلخ آن. بمباران این مکان تقریبا با بمباران شیمیایی حلبچه همزمان شد و به دلیل عمق فاجعه حلبچه، درباره این اتفاق تلخ اطلاعرسانی چندانی صورت نگرفت.
این نویسنده ادامه داد: نوشتن دو کتاب «فرنگیس» و «پناهگاه بیپناه» را همزمان شروع کردم اما آنقدر گردآوری منابع برای نوشتن این کتاب سخت بود که بیش از سه سال برای نوشتن آن زمان گذاشتم. باید کار را از صفر شروع میکردم زیرا هیچ سندی در این باره گردآوری نشده بود.
این نویسنده حوزه دفاع مقدس درباره شیوه نگارش کتاب «پناهگاه بیپناه» توضیح داد: این کتاب در قالب خاطره و در سه بخش پژوهش، خاطرات بازماندگان، مستندات و عکسها نوشته شده است. در بخش نخست، اولین پژوهش درباره این حادثه آورده شده است. بخش دوم از زبان 30 راوی این ماجرا روایت شده است.
وی با بیان اینکه این کتاب به زودی از سوی سوره مهر منتشر می شود، گفت: تا پیش از آنکه «پناهگاه بیپناه» را بنویسم، هر وقت که از پارک شیرین میگذشتم، احساس میکردم بچههای شهید پناهگاه من را صدا میکنند و از من میخواهند سرگذشت این فاجعه را بنویسم. اکنون با نوشتن این کتاب احساس میکنم دین خود را ادا کردهام.
لینک کوتاه خبر:
hvasl.ir/news/11494
حلقه وصل را در پیامرسانها دنبال کنید