به گزارش حلقه وصل، پایگاه لوبلاگ به بررسی رویکرد "فشار حداکثری" آمریکا علیه ایران پرداخته و ضمن توصیف آن به عنوان فرزند نامشروع دیپلماسی، بر شکست این رویکرد تاکید دارد.
در این یادداشت آمده است: سیاست فشار حداکثری ابداعی «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا به استراتژی "اقتدار" «توماس شلینگ» برنده جایزه نوبل اقتصادی ۲۰۰۵ بر می‌گردد که در کتاب «اسلحه و نفوذ» وی مطرح شد.
ماهیت این استراتژی، چانه زنی و تهدید و برای تغییر رفتار بازیگر مقابل است. فشارها نیز طیف گسترده‌ای از مجازات‌ها را شامل می‌شود. در واقع فهرست ناکام ۱۲ بندی درخواست‌های پمپئو از ایران در چارچوب «آگاه سازی» بازیگر مقابل این نظریه انجام شده است.
باید توجه داشت که این استراتژی در عالم واقعیت و به ویژه در مورد ایران از نقاط ضعف زیادی برخوردار است. چرا که برخلاف انتظار آمریکا سیاست فشار حداکثری در مورد ایران منتج به اهداف از پیش تعیین شده خود نشده و تنها انسجام داخلی را تقویت کرده و اعتراض به مداخلات خارجی را یکپارچه‌تر ساخته است.
جای تعجب است که آمریکا در پی شکست‌های مکرر اتخاذ این رویکرد و عواقب فاجعه بار آن همچنان بر استفاده از آن اصرار دارد.
در پایان یادداشت نتیجه گیری می‌کند سیاست فشار حداکثری فرزند نامشروع دیپلماسی است؛ چرا که فرصت تعامل واقعی دیپلماتیک را نابود کرده و تنها به کاپیتولاسیون می‌اندیشد.