در روزی که جلسه شورای راهبردی کانون در شعبه شهر ری کانون برگزار می‌شد، به کانون دانش‌پژوهان نخبه سر زدیم. رسول محمدقلی، وحید درخور و حسین گلردی در این گفتگو در مورد کانون دانش‌پژوهان نخبه سخن می‌گویند. ما بالاخره مسئولیت‌های این افراد را در کانون متوجه نشدیم، هر چه بود مدام پاسخ به سؤالات را به یکدیگر تعارف می‌زدند. گفتگوی تفصیلی و پر جزئیات ما را با مسئولان کانون از دست ندهید. گفتگوی خواندنی و جذابی که کوتاه‌تر از این نمی‌شد!
جذابیت کار کانون، آن قدر برای من بالا بود که گاهی اوقات در ماه، تنها یکی دو بار فقط برای اینکه بتوانم کار کانون را از نزدیک ببینم و با دوستان ارتباط داشته باشم، از تالش به تهران می‌آمدم.
در شهری که قرار است پایتخت اسلامی ایران باشد، چند مجموعه با این حجم کاری، بسیار غنیمتی و ارزشمند است و بستر مناسبی برای انواع فعالیت‌های تربیتی و دینی و فرهنگی در محله و منطقه.
چون جذب و پذیرش در این کانون، داوطلبانه و به اختیار خود بچه‌ها است، هم‌نوایی و همخوانی و انسجام خیلی خوبی با مدیریت دارند. چون می‌پسندند و می‌آیند. یعنی وارد فضایی نمی‌شوند که بعد ببینند این فضا مدیری دارد و دستورالعمل و آیین‌نامه‌هایی دارد؛ مانند فضای رئیس و مرئوسی.
بسیاری از افراد مستعد هستند که در خانواده‌هایشان جایی برای شکوفایی مهارت‌ها و زمینه‌هایشان پیدا نمی‌شود. با این نگاه، کانون بهانه را مباحث علمی قرار داده و برای خانواده‌ها جذابیتی ایجاد کرده تا جایی که دانش‌آموزان برای ورود به کانون دست و پا می‌شکنند.
وقتی حجم و تأثیر فعالیت‌های کانون دانش‌پژوهان نخبه را می‌بینی، باور نمی‌کنی این مجموعه عظیم و کلان و در عین حال مؤثر و نیرومند از یک ایده ساده آغاز شده باشد. کانون دانش‌پژوهان نخبه با 5 شعبه در تهران و یک شعبه در نوشهر به دنبال جذب نوجوانان مستعد از خانواده‌هایی کم‌درآمد، یک مجموعه منحصربه‌فرد تربیتی است که به مدد نیروی انسانی مشتاق و مخلصی که برای استمرار کار از بسیاری از منافع خود گذشته‌اند، افتخارات علمی کشوری و بین‌المللی بسیاری را کسب و به نام فرزندان امام خامنه‌ای ثبت کرده است.
