به گزارش حلقه وصل، محمد ایمانی تحلیلگر مسائل سیاسی و فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت:
مبارزه برای عدالت، دشوار ترین جنگ هاست و حتی برخی همراهان جبهه حق در نبرد با دشمنان، به این جنگ که می رسند، جا می مانند یا رفوزه می شوند.
نمونه اگر می خواهید، جناب زبیر بن عوام که در تنگنای جنگ اُحُد و فرار بسیاری از رزمندگان جبهه خودی، همانند امیر مومنان (ع) ایستاد و در برابر حملات سهمگین دشمن، برای دفاع از پیامبر (ص) جانبازی کرد.
او در ماجرای سقیفه هم به دفاع از ولایت امیر مومنان ایستاد... اما 25 سال بعد، با وجود این که سر دسته بیعت کنندگان عدالت خواه بود، بر سر امتیاز طلبی قدرت و ثروت ( و در اثر فریب معاویه که او را امیر المومنین! خطاب کرده بود)، به فتنه جمل آلوده شد و در کنار امویان و اشراف شورشی، در مقابل امام ایستاد.
در سلامت جمهوری اسلامی ایران، همین بس که در طول این چهل سال، در مقابل امتیاز طلبی و خودکامگی خواص یا اطرافیان آنها کوتاه نیامده است. در انتخابات همین نظام و با وجود فشارهای سنگین، آقایان هاشمی رفسنجانی و احمدی نژاد تایید صلاحیت مجدد نشدند.
در همین نظام، رئیس دفتر و معاون روسای جمهور و رئیس سابق قوه قضائیه (از هاشمی و خاتمی تا احمدی نژاد و روحانی و آملی لاریجانی)، برای رسیدگی به اتهامات پای میز محاکمه خوانده شدند.
مراد آن نیست که به صد در صد تخلفات و اتهامات همه مدیران و منصوبان و اطرافیان آنها رسیدگی شده و این رسیدگی ها بی عیب و نقص بوده است. حتما ضعف ها و اشکالات و تاخیر هایی وجود دارد. اما به شهادت واقعیات، هر چه جلو تر آمده ایم، این روند رسیدگی بهتر شده است.
البته آنها که نگرش باندی و جناحی دارند، معمولا وقتی پای هم جناحی خودشان به دادگاه باز می شود، جنجال و هیاهو می کنند و فشار می آورند تا متهم را رهایی بخشند. اما برای موارد مشابهیی که برای جناح مقابل شان رخ می دهد، جشن رسانه ای می گیرند و پایکوبی می کنند.
از این جماعت که بگذریم، اهتمام رئیس قوه قضائیه برای مبارزه با فساد و زد و بند عناصر متنفذ، مایه امید و اعتماد عمومی شده است. این روند را باید به دور از فضاسازی های عناصر سیاسی کار، با دقت و قاطعیت ادامه داد تا دیگر مدیران ارشد یا اطرافیان و منصوبان آنها، به خاطر احساس امنیت، خیانت در امانت نکنند.
اکنون که پرونده هایی برای رسیدگی به اتهامات برادر رئیس جمهور و برادر معاون اول وی، و برخی مدیران دولتی، و معاون رئیس پیشین قوه قضائیه تشکیل شده، انتظار این است که افراد صاحب منصب، عاقلانه و قانون مدارانه، خویشتن داری به خرج دهند و فرصت سوء استفاده به بدخواهان را ندهند. در غیر این صورت، هزینه اصلی متوجه همین مدیران خواهد شد.
البته در این میان، باید بین پیگیری مستند و منصفانه و شفاف تخلفات و مفاسد، با هوچیگری رسانه ای و سیاه نمایی و پرتاب بی محابای اتهامات فاقد سند به عرصه عمومی تفاوت گذاشت.
اولی دنبال انتقاد سالم و متقن و مستند و مشخص برای حفظ سلامت نظام و اصلاح امید آفرین امور است، و دومی در پی لجن مال کردن همه جا و هم کس و القای فساد زدگی همه مدیران و اصلاح ناپذیری امور. نباید با نیت اولی، در بازی طیف بی صداقت دوم که اتفاقا قبل یا بعد از انقلاب، منشا فساد و رانت در کشور بوده اند، شرکت کرد.
یک نشانه سلامت و درایت مسئولان این است که وقتی پای منصوبان یا منسوبان آنها به دادگاه می رسد، رسیدگی قضایی را محترم شمارند، تا تمکین در برابر قانون جا بیفتد.
چنین مدیرانی باید مراقب پوست خربزه ای که برخی عناصر آلوده به نفوذ یا فساد ممکن است پیش پای شان برای مخالف خوانی با روند رسیدگی قضایی بگذارند، باشند
در نظام اسلامی، صاحب منصبان و مدیران محترمند و حرمت شان را هم باید نگاه داشت. اما محترم تر از اشخاص و شخصیت ها، حق و عدالت است و خدای ناکرده اگر میان این دو تعارضی پدید آید، نظام و مردم حتما پای حق محترم می ایستند و نه اشخاص. نباید خطای زبیر ها و منتظری ها را دوباره مرتکب شد.