تفسیر یک کاریکاتور

به گزارش حلقه وصل، اسرائیل و دوستانش در واشنگتن و نیویورک هیچ فرصتی را برای بهره برداری از چرخه خبری از دست نمی دهند، بهره برداری به منظور برای کمی بیشتر محکم کردن پیچ ها و غیر قابل قبول و حتی غیرقانونی قلمداد کردن هر انتقادی از دولت یهود. دنی دانون سفیر اسرائیل در سازمان ملل پیوسته خواستار جرم انگاری چیزی شده و می شود که خودش آن را سخنان یهودستیزانه می نامد. دانون اعلام کرده است که «زمان سخن گفتن و بحث و گفتگو به سر آمده است. چیزی که اسرائیل و جامعه یهودیان در سراسر جهان مطالبه می کنند اقدام است، فوری، همین الان.»

اینکه قرار است دانون تعریف خود را از بیان قابل قبول چگونه به اجرا بگذارد روشن نیست، اما تقاضاها برای از میان برداشتن هر  نظر و تفسیر منفی در ارتباط با هولوکاست و اسرائیل و  یا رفتار  یهودیان سرگردان که مدت ها تبلیغ می شد، به وضع قوانینی دراروپا انجامیده که مجازات سختی را برای کسانی در نظر گرفته است که جرات کنند و سخنی در این باره بگویند.

تازه ترین مورد در کارزار کان لم یکن کردن متمم اول قانون اساسی در آمریکا در اتفاقی بسیار غریب در صفحات نیویورک تایمز رخ داد. این روزنامه نسخه بین المللی اش کاریکاتوری را از کاریکاتوریست پرتغالی چاپ کرده که سگی را با چهره بنجامین نتانیاهو نخست وزیر اسرائیل نشان می دهد، با قلاده ای که سر آن در دست چهره ای کاریکاتوری از دونالد ترامپ است که یک شبکلاه یهودی بر سر و عینک مردی نابینا را بر چشم دارد. این نتانیاهو – سگ، گردن آویزی از ستاره داود را نیز در گردن دارد.

این کاریکاتور را به چندین طریق می توان تفسیر کرد. البته این اهانت به سگ هاست که به شکلی به تصویر کشیده شوند که این تصور را القا کند که آنها می توانند همچون فرد دیوصفتی چون نخست وزیر اسرائیل رفتار کنند. هیچ سگی  تا این حد در حضیض پستی سقوط نمی کند. یک خواننده حرف دلش را از نقطه نظر سگ ها زده و نوشته است: «ما ناقلاها ضرب المثلی داریم که می گوید «چشم پنجره روح است.» با نگاه به چشم ها می توان عشق و اعتماد را دید. با نگاه به چشم های نتانیاهو می توان زرنگی و فریبکاری را ببینی، پس چرا هنوز سرش روی بدنش چسبیده است؟»

از طرف دیگر می توان پیامی جدی را در این کاریکاتور مشاهده کرد؛ اینکه نتانیاهو قادر است یک رئیس جمهور نادان غافل و غریزی ایالات متحده را که در خوش خدمتی به یهودیان هم در درون ایالات متحده و هم در اسرائیل هیچ چیز کم نمی گذارد در پی خود بکشاند، رئیس جمهوری که نسبت به تعهدات خود در قبال اموری که در جهت منافع مردم خود آمریکاست نابیناست. ترامپ که تا جایی که به خاطر می آید اولین رئیس جمهور آمریکاست که سگ ندارد، ترجیح می دهد سر  میلیاردر کازینودار شلدون ادلسون را ناز کند تا یک سگ لابرادور با هوش و وفادار را.

البته بلافاصله به این کاریکاتور انگ ضد یهود ستیزانه زده شد، به این دلیل که امروزه تعریف «جرایم نژادی» تا جایی بسط یافته که انتقاد از هرچیزی را که حتی اشاره دوری به یهودیان دارد دربر می گیرد. نیویورک تایمز دوبار وارد حالت پوزش خواهی کامل شد و قول داد که دیگر هرگز کاری شبیه این را تکرار نمی کند و به تلویح نوشت که عامل این کار را به شدت مجازات خواهد کرد. سخنگوی این روزنامه گفت که ناشران «عمیقا متاسفند» و افزود که «تصویر اهانت آمیز بود و انتشار آن بر اساس یک برداشت اشتباه صورت گرفته است. ارائه این گونه تصاویرهمیشه خطرناک است و در زمانی که یهودستیزی در سراسر جهان رو به رشد است، یهودستیزی به کلی غیرقابل قبول است. ما متعهد می شویم که اطمینان حاصل کنیم دیگر اتفاقی از این دست تکرار نشود.»

اما با وجود گردن نهادن به این ذلت و خواری، منتقدان کماکان در بوق دمیدند و برخی مدعی شدند که این روزنامه در یهودستیزی دارای ید طولایی است. این حرف عجیبی است، چرا که نیویورک تایمز از سال 1896 مالکیت یهودی داشته و مامن روزنامه ناگاران یهودی متعددی است و در پوشش خبری اش از خاورمیانه، معمولا  به عنوان بلندگویی برای تکرار منویات وزارت امور خارجه اسرائیل عمل می کند.

 برت استفنز ستون نویس «تمام یهودی تمام وقت» نیویورک تایمز به خصوص از انتشار این کاریکاتور رنجیده خاطر شد و با حمله به کارفرمای خودش، یادداشتی با عنوان «یک کاریکاتور منزجر کننده در نیویورک تایمز» نوشت که ظرف چند ساعت بعد از انتشار کاریکاتور منتشر شد. او خواستار آن شد که این روزنامه باید «به طور جدی پیرامون نحوه راه یافتن این کاریکاتور به مسیر انتشار تحقیق کند» که خودش آن را «یک عمل حیرت انگیز از سهل انگاری یهود ستیزانه نامید.» او نوشت که چگونه این کاریکاتور نشان می دهد که «یهودیان اندک اما مکار، آمریکای احمق و فاقد هر سوء ظنی را هدایت می کنند. ترامپ مورد انزجار با یک شبکلاه یهودی سازی شده است. طرف به ظاهر خدمتکار به عنوان رئیس واقعی عمل می کند. این کاریکاتور آنچنان انباشته از عناصر یهودستیزانه است که  تنها چیز از قلم افتاده در آن یک علامت دلار است.» باید این نکته را نیز اشاره کرد که نیویورک تایمز روز یکشنبه عکسی را منتشر کرد که می توان آن را تصویری به شدت موهن برای کاتولیک ها قلمداد کرد، بی آنکه استفن یا  پوزش خواهی نویس سردبیری این روزنامه هیچ شرح و تفسیری در مورد آن بنویسند.

اما برای یک بار هم که شده استفن کار درستی انجام داده است. این کاریکاتور دربردارنده واقعیت سیاست آمریکا در خاورمیانه و رابطه بین ترامپ که پشت سر هم به اسرائیل امتیاز داده و اربابان آشکار اوست.

و در یک نمایشی از اینکه هیچ بحرانی آنقدر کوچک نیست که دولت ترامپ از آن بهره برداری نکند، مایک پنس معاون رئیس جمهور در توئیتی نوشت: «ما درکنار اسرائیل ایستاده ایم و یهودستیزی را در تمام اشکال آن محکوم می کنیم.» خود دونالد ترامپ روز بعد به دنبال توئیت پنس نوشت: «نیویورک تایمز به خاطر کاریکاتور یهودستیزانه وحشتناکش پوزش خواهی کرده است، ولی آنها به خاطر این کاریکاتور یا آن همه اخبار جعلی و فاسدی که هر روز منتشر می کنند از من پوزش خواهی نکرده اند. آنها به پست ترین سطح «روزنامه نگاری» نزول کرده اند.»

ابراز خشم ها نسبت به یک کاریکاتور از این نظر نیز مفید بود که تازه ترین مورد از رفتارهای شنیع اسرائیل در حق فلسطینیان  را نیز لاپوشانی کند. اسرائیلی ها بار دیگر به غزه حمله کرده اند، موضوعی که نیویورک تایمز در شماره روز شنبه خود به اجمال گزارشی از آن ارائه کرد. عنوان گزارش این روزنامه در نسخه اینترنتی اش این بود: «ستیزه جویان فلسطینی 250 راکت شلیک کردند و اسرائیل با حملات هوایی نسبت به این اقدام آنها واکنش نشان داد» و سپس گزارش خود را اینگونه ادامه داد: «شبه نظامیان فلسطینی روز یکشنبه حدود 250 راکت و خمپاره از غزه به سمت جنوب اسرائیل پرتاب کردند و ارتش اسرائیل با حملات هوایی و آتش تانک ها علیه اهدافی در سراسر قلمرو فلسطینی نسبت به این اقدام واکنش نشان داد...چهار فلسطینی – از جمله یک شبه نظامی، یک مرد دیگر، یک زن باردار و دختر خردسالش – در حملات اسرائیل کشته شدند...که مجموع تلفات اهالی غزه در نتیجه حملات هوایی اسرائیل از روز جمعه را به هشت تن رساند.»

توجه کنید که نیویورک تایمز چگونه ماجرا را گزارش می کند. گزارش این روزنامه از ماوقع این احساس را در خواننده به وجود می آورد که این فلسطینیان بوده اند که با شلیک صدها موشک، حمله بزرگی را آغاز کرده اند در حالی که اسرائیل تنها نسبت به شروع خشونت فلسطینیان واکنش نشان داده است. گزارش ماوقع به این شکل، تکرار روایت وزارت امور خارجه اسرائیل از رخدادهاست که مورد تایید هیچ ناظر مستقلی  نیست. سایر گزارش ها در این مورد که چه کسی  چه چیزی را آغاز کرده و چه کسی را باید مقصر دانست تفاوت های زیادی با این گزارش دارند. در واقعیت اسرائیلی ها ماه هاست که غزه را مورد تهدید قرار داده اند و نیروهای خود را به  پشت حصار مرزی منتقل کرده اند، برای کاری که انتظار می رود فشار نهایی برای از میان برداشتن «شبه نظامیان» ادعایی در باریکه غزه باشد. همچنین نیویورک تایمز وقت را برای ارائه تصویری انسانی از تلفات اعراب هدر نمی دهد؛ کودک فلسطینی که کشته شد چهار ماهه بود و صبا ابو عرار نام داشت. مادر باردارش نیز جان خود  را از دست داد.

اینکه رسانه ها در ایالات متحده باید در گزارش کردن آنچه که در خاورمیانه رخ می دهند خط اسرائیل را دنبال کنند، نباید موجبات شگفتی هیچ کس را فراهم کند. به این کار خودسانسوری گفته می شود و تا وقتی که بتوان قوانینی واقعی را به تصویب رساند که نوشتن یا حرف زدن از هر چیز ناخوشایند درباره اسرائیل غیرقانونی اعلام شود، ادامه پیدا خواهد کرد.

اما با اشاره به کاریکاتور نیویورک تایمز باید گفت که مرگ آزادی بیان واقعیتی است که ما آمریکاییان در نهایت به آن خواهیم رسید، به دلیل همان رابطه قدرت واقعی که پشت این استعاره نهفته است که سگ اسرائیلی زرنگ، مرد آمریکایی گنده، احمق و نابینا را به دنبال خود می کشد.

نویسنده: فیلیپ جیرالدی (Philip M. Giraldi) مدیر اجرایی شورای منافع ملی

منبع: httpyon.ir/lpNMN