
انقلاب اسلامی مرهون اندیشه و تفکر و مجاهدت امام(ره) است. این بزرگمرد تاریخ، اما تاکید و توجه ویژهای به قشر دانشجو و توقعاتی هم از دانشجویان و تشکلهای دانشجویی داشت. این توقعات هم برای قبل و بعد از انقلاب نیست. امروز هم این توقع را دارند. نکته اول، شناخت هویت دینی و بازگشت به هویت دینی است. در مرحله دوم تلاش برای زمینهسازی ظهور که این تلاش برای زمینهسازی ظهور اجزائی دارد. اجزای آن عبارت است از تولید علم، تلاش برای اثبات کارآمدی حکومت دینی، خودسازی و تلاش برای اصلاح جامعه. اینها اجزای آن هستند. امام(ره) به دنبال این بودند که دانشجو باید هویتهای مصنوعی، مثل شرقزدگی و غربزدگی را کنار بگذارد و هویت اصیل دینی خود را بشناسد، به آن متوسل شود و این همان نفی شرق و غربی است که امام(ره) بارها از دانشجویان خواستهاند، یعنی تلاش برای کسب اسقلال.
امام(ره) به دنبال دانشگاه دینی بودند اما دینی که امام(ره) از آن سخن میگوید به دنبال تحقق دانشگاه اسلامی بود. این دانشگاه اسلامی یک دین همه بعدی است. دانشگاهی که امام(ره) میپسندد در واقع دانشگاهی است که خدا میپسندد چرا که امام(ره)، پسندی جز پسند خدا ندارد. دانشگاهی که به سیاست، به جامعه، به فرهنگ و به همه این عرصهها از زاویه دین نگاه میکند، یعنی دین را برنامه خود قرار میدهد، در سیاست، در فرهنگ و در تمامی عرصهها...
یکی از راههای اساسی و درست رسیدن به این خواست امام(ره)، برقراری تعامل و ارتباط منطقی میان تشکل دانشجویی و حوزههاست. این مساله همواره به عنوان یک خلاء در تشکلها احساس میشود. همیشه امام(ره) به دنبال آن بودند که این اتفاق بیفتد و این نقص پر شود و این ارتباط به نقطه حداکثری خودش برسد که جوانان اهل علم ما، اعم از حوزوی و دانشگاهی، بتوانند اشتراکات خود را پیدا کنند و برای تحقق آرمانهایی مثل زمینهسازی ظهور و امثال آن، روی حوزههای اشتراک خود عمل کنند. امام(ره) از یک طلبه همان توقع را داشتند که از یک دانشجو داشتند.
وقتی تشکل دانشجویی نگاه دینی داشته باشد طبیعی است که به سمت اهداف دین هم خواهد رفت که یکی از مهمترین آنها امربه معروف و نهی از منکر و نقد اشتباهات و ایرادهای مسئولان است. تشکل دانشجویی زمانی میتواند صداقت خود را به جامعه و مسئولان نشان دهد که ثابت کند همیشه منتقد است و در واقع همیشه چشمان تیزبینی وجود دارد که مشکلات را میبیند و تذکر میدهد و نقاط مثبت را تشویق میکند. تشکل دانشجویی ابزاری است برای رشد جامعه و دولت زیرا به نمایندگی از افکار و وجدان عمومی جامعه، مراقب است تا مبادا دولت امکانات را تلف کند و اولویتها را در نظر نگیرد. زمانی میتوان به تشکل دانشجویی اعتماد کرد که هیچ کسی را مصون از نقد نگذارد و هر مقام مسئولی را به سوال بکشاند و به پاسخگویی وادار کند و این کار را با هدف بهتر شدن انجام دهد.