برای این رفتار روحانی چه اسمی می توان گذاشت؟

به گزارش حلقه وصل به نقل از مشرق، بالاخره بعد از حاشیه‌های فراوان، اولین جلسه دو شورای عالی فضای مجازی و انقلاب فرهنگی تشکیل شد اما این جلسات با حذف دو شخص رقم خورد، عزت‌الله ضرغامی و حسن رحیم‌پور ازغدی، ضرغامی از هر دو شورای عالی فضای مجازی و انقلاب فرهنگی و رحیم‌پور از شورای عالی انقلاب فرهنگی.

خبرگزاری جمهوری اسلامی (ایرنا) چند روز پیش با انتشار گزارشی مبنی بر اختلافات به وجود آمده میان رئیس‌جمهور و حسن رحیم‌پور ازغدی و عزت‌الله ضرغامی در جلسات سال گذشته شوراهای عالی انقلاب فرهنگی و فضای مجازی، به نقل از «برخی در فضای مجازی» خبر داد که «رهبر معظم انقلاب در توصیه‌ای دستوری، از عزت‌الله ضرغامی و حسن رحیم‌پور ازغدی خواسته‌اند تا اطلاع ثانوی در جلسات شورا حاضر نشوند».

درعین‌حال، این خبرگزاری مجبور شد خبر قبلی خود را اصلاح و اعلام کرد: «پیگیری‌های خبرنگار ایرنا حاکی است که خبر مزبور صحت ندارد و رهبر انقلاب توصیه‌ای در این خصوص نداشته‌اند»

عدم دعوت از آقایان حسن رحیم‌پور ازغدی و عزت‌الله ضرغامی، در حالی است که اواخر سال گذشته، اخباری مبنی بر عدم دعوت از این دو چهره فرهنگی در جلسات مذکور منتشرشده بود. به گفته رحیم‌پور ازغدی پس از انتقاداتی که وی در جلسات شورای انقلاب فرهنگی خطاب به رئیس‌جمهور مطرح کرده، روحانی اعلام کرده چند نفر ازجمله وی (رحیم‌پور) نباید به جلسات شورا بیایند. همچنین انتقادات مشابهی از سوی عزت‌الله ضرغامی خطاب به روحانی در جلسه شورای عالی فضای مجازی (با موضوع حجاب و سانسور و…) مطرح شده بود که با عصبانیت روحانی همراه شد. روحانی حتی از ضرغامی خواسته بود به خاطر انتقادش از جلسه بیرون برود؛ و این در حالی است که اعضای هر دو شورا، منصوب آقای روحانی نیستند و او نمی‌تواند به میل خود و به صرف نقد و بحث اعضا، مانع از دعوت آنان شود.

فارغ از اینکه این اقدام روحانی بر خلاف قانون است، سوال اصلی این است که چگونه چنین رفتاری از یک رئیس‌جمهور قابل تصور است؟ مگر یک فرد مسؤول می‌تواند برای فرار از نقد و منتقدان، صورت مسئله را پاک کند و عملاً بگوید افرادی که من را نقد می‌کنند، حق ورود به جلسه را ندارند؟ مگر می‌شود رئیس جمهور می‌تواند منتقدان را حذف کنند؟ این رفتار روحانی در ادبیات سیاسی چه اسمی می‌توان قرار دهیم؟

برای پاسخ به این سوال باید رفتارهای روحانی در ۸ سال اخیر را مرور کنیم و با یک تحقیق کوچک درباره رفتارهای روحانی با منتقدین، متوجه می‌شویم که روحانی بیش از ۵۵ بار، منتقدین را با الفاظ ناپسند مورد توهین و فحاشی قرار داده و قدم به قدم به این مرحله رسیده است و احتمالاً در روزها و ماه‌های آتی، رفتارهای بیشتری از این سنخ از حسن روحانی شاهد خواهیم بود.

روحانی از ابتدای تشکیل دولت یازدهم تا به امروز، با ادبیات مختلفی منتقدین را مخاطب قرار داده و نشان داده است که بعد از فحاشی، حذف منتقدین کمترین کار ممکن است، لذا روحانی در مدت ۶ سال از دوران ریاست جمهوری، قدم به قدم برای تبدیل‌شدن به چنین شخصیتی عمل کرده است، شخصیتی که مستبدانه رفتار می‌کند و تحمل نقد و نظر دیگران و را ندارد و به‌نوعی می‌گوید حرف، حرف من است و هر آنچه دولت و کابینه من انجام بدهد حق مطلق است و کسی نباید درباره اقدامات و اظهارات من حرف انتقادی بزند و اگر حرف انتقادی زده بشود، یا با توهین روبرو شده و یا حذف می‌شود.

دهخدا در لغت‌نامه‌اش درباره چنین روحیه‌ای می‌نویسد:

دیکتاتور. [ت ُ] (فرانسوی، اِ) خودکامه. خودرأی. مستبد. مطلق العنان...