به گزارش حلقه وصل، با پایان یافتن ریاست ۷۰ ساله الیزابت دوم بر خاندان سلطنتی انگلیس با مرگ او، چارلز فرزندش، پادشاه انگلیس شده است.
جامائیکا، آنتیگوآ و باربودا در منطقه کارائیب که پس از بیرون آمدن اززیر سلطه استعماری مستقیم انگلیس، همچنان در چارچوب کشورهای مشترک المنافع قرار گرفته اند، خواستار بیرون آمدن از این ساختار در قرن ۲۱ هستند.
سران برخی از ۵۴ کشور مشترک المنافع در نشست ۲۰۲۲ در کیگالی، رواندا، درباره انتقال ریاست کشورهایشان از الیزابت دوم به چارلز، ابراز ناخرسندی کرده اند.
دیدار هشت روزه ماه مارس شاهزاده ویلیام فرزند چارلز و ولی عهد کنونی انگلیس و کیت همسرش از بلیز، جامائیکا و باهاماس با درخواست های دریافت غرامت و پوزش برای برده داری روبه رو شد.
نیامبی هال - کمپبل استاد دانشگاه و رئیس کمیته ملی غرامت باهاماس در پیام تسلیت به مناسبت درگذشت الیزابت دوم، به اذعان چارلز به وحشی گری و ستم وحشتناک برده داری در مراسم سال گذشته (۲۰۲۱) به مناسبت پایان سلطه بریتانیا بر باربادوس و تشکیل جمهوری در این جزیره اشاره کرده است.
کشورهای اروپایی در قرن های ۱۵ تا ۱۹ میلادی بیش از ۱۰ میلیون آفریقایی را به عنوان برده به منطقه آتلانتیک انتقال دادند و کسانی را که از این سفر ستمگرانه جان به دربردند، وادار به بردگی و کار اجباری در کشتزارهای منطقه کارائیب و آمریکا کردند.
دولت جامائیکا سال گذشته برنامه های خود را برای درخواست غرامت در برابر انتقال اجباری نزدیک به ۶۰۰ هزار آفریقایی و وادار کردن آنان به کار در کشتزارهای نیشکر و موز اعلام کرد که ثروت بزرگی برای برده داران انگلیسی به همراه داشت. جامائیکا گفته است که ممکن است به زودی با پیروی از باربادوس، از زیر سلطه خاندان سلطنتی انگلیس بیرون بیاید.
نظرسنجی ماه گذشته "اوت" نشان داد که ۵۶ درصد شهروندان جامائیکا خواستار پایان ریاست خاندان سلطنتی انگلیس بر کشورشان هستند.
به گزارش ایرنا؛ موج جدید جدایی خواهی استرالیایی ها از انگلیس در ۳۰ شهریور ۱۳۹۹ زمانی شکل گرفت که مردم کشور "باربادوس" در حوزه کارائیب یکی دیگر از کشورهای مشترک المنافع انگلیس برای حذف ملکه انگلیس از راس قدرت و تبدیل شدن به یک کشور جمهوری رای مثبت داده بودند.
صرف نظر از باربادوس، اگرچه تعدادی از کشورهای ثروتمند مشترک المنافع سابق بریتانیا از جمله استرالیا، نیوزیلند و کانادا هنوز الیزابت دوم را به عنوان شخص اول کشور خود در نظر می‌گیرند، اما برخی کشورهای کوچک‌تر حوزه کارائیب به شدت مشتاق هستند تا خود را از سلسله مراتب سلطنتی دور کنند.
در پی تبدیل شدن باربادوس به جمهوری در سال۲۰۲۱ مقام های دست‌کم ۶ کشور کارائیب در تلاش هستند تا خاندان سلطنتی بریتانیا را از حاکمیت کشور خود کنار بگذارند.
در خود استرالیا نیز پیش تر در ششم بهمن ماه ۱۳۹۶ بود که ده‌ها هزار نفر از مردم و بومیان با شرکت در تظاهراتی گسترده در شهرهای مختلف این کشور با اعلام انزجار از دوران سیاه استعمار، بار دیگر خواستار تغییر روز ملی استرالیا شدند که مقارن با واقعه تجاوز استعمار انگلیس به این کشور است. آنها معتقدند که استرالیا همیشه سرزمین بومیان خواهد بود به رغم آنکه سردار انگلیسی در سال ۱۷۸۸ هنگام اشغال این کشور اعلام کرده بود که انگلستان این منطقه ‘خالی از سکنه’ را به مستعمرات خود اضافه کرده است.
ساکنان اصلی استرالیا می گویند مستندات تاریخی حاکی از آن است که نسل های متوالی آنها در ۵۰ هزار سال گذشته در سراسر این قاره زندگی کرده اند و لذا نسبت به نفی تاریخ خود توسط دولت (تحت کنترل انگلیس) خود اعتراض دارند و می گویند تا زمانی که این روند وجود داشته باشد، شکاف میان دو نسل گذشته و جدید در این کشور وجود خواهد داشت.
کشور پهناوری چون استرالیا به تدریج می رود با جمهوریخواهی بر پایان سلطنت ملکه انگلیس بر این کشور مهر تایید بزند تا گامی ضروری در جهت جبران خسارت مادی و معنوی برای بومیان این قاره و یا کشور پهناور باشد.
این موج جدایی خواهی به تدریج در اسکاتلند و حتی کانادا هم شکل گرفته است، چون آخرین نظرسنجی در کانادا هم نشان می دهد مردم این کشور نیز اگرچه تا امروز تا حدودی با حاکمیت ملکه الیزابت بر کشورشان مشکل چندانی ندارند اما کاملا با جانشین احتمالی او مخالف هستند و این به معنی آن است که امپراتوری انگلیس بعد از مرگ ملکه الیزابت علاوه بر اینکه طلوع خورشید در استرالیا را نخواهد دید بلکه غروب آنرا نیز در کانادا تجربه نخواهد کرد.
یادآوری می شود بریتانیای کبیر سابق که بزرگترین استعمارگر تاریخ است و بعد از قدرت گیری آمریکا در جهان به استعمار پیر معروف شد، در عصر خود به قدری مستعمراتش را گسترش داد که مدعی شده بود آفتاب هرگز در امپراتوری آن غروب نمی‌کند؛ چرا که لازمه گسترش این قلمرو ارتش بزرگی بود که کشتار زیادی را در مستعمرات به ویژه از میان بومیان آنها به وجود آورد.
«خورشید در بریتانیا هرگز غروب نمی‌کند!» یک جمله قدیمی در حکومت بریتانیا است و خودشان معتقد بودند همیشه بخشی در کره زمین وجود دارد که از آنِ بریتانیا باشد و در آن‌جا خورشید بتابد، چون روزگاری بود که لندن بر یک چهارم کره زمین حکم‌فرمایی می‌کرد، اما امروزه به تدریج در عصر جدید قدرت خود را از دست داده و روند اضمحلال این قدرت استمعاری می رود با شروع موج جدید جمهوریخواهی و استقلال طلبی کشورهای مهمی چون استرالیا، کانادا و حتی اسکاتلند تکمیل شود.