سرویس حاشیه نگاری: برنامه تلویزیونی «ماه عسل» یکی از جنجالیترین برنامههای ماه رمضان امسال است که از همان روز اول پخش آن با حواشی بسیاری روبرو شد.
حضور زوج جوانی که یکی از آنها به بهانه نشان دادن میزان عشق و علاقهاش به دختر مورد علاقه خود، خود را از ساختمان به بیرون پرت کرده بود یکی از این حواشی بود که باعث ایجاد شائبه بدآموز بودن «ماه عسل 94» شد.
بعد از آن بود که مجری برنامه و دیگر مسئولین آن تصمیم گرفتند تا برای کاهش تنشها به سراغ سوژههای کمدردسرتری بروند ولی انگار حواشی قصد رها کردن ماه عسل امسال را نداشتند. در یکی دیگر از قسمتهای این برنامه بود که احسان علیخانی، مجری برنامه برای یکی از مهمانان «ماه عسل» که پسری جوان از تربیتشدگان بهزیستی بود، در آنتن زنده اقدام به خواستگاری تلفنی از دختر مورد علاقهاش کرد. موضوعی که انتقادات بسیاری را در پی داشت.
اما حواشی همچنان برای ماه عسل ادامه دارد و جدیدترین نمونه آن مربوط به حضور یک پزر عروس در برنامه دو شب گذشته ماه عسل به عنوان مهمان بود.
بهانه حضور او در این برنامه معرفی شغلش به عنوان یکی از مشاغل سخت برای بانوان است. گذشته از اینکه آیا این گونه کارها اصلا مشقتی دارد یا نه که بخواهیم آن را در فهرست مشاغل سخت قرار دهیم؛ حضور چنین افرادی در برنامه پرمخاطبی مثل ماه عسل که در ماه رمضان پخش میشود، خود بزرگترین نمونه ارائه الگوی نامناسب و بدآموز است.
البته این الگوی نامناسب زمانی خود را بیشتر نشان داد که تصاویری بیحجاب از این زن در فضای مجازی منتشر شد که البته در حال انجام وظیفه در همان شغل در اصطلاح سختش بود! حالا باید دید ضرورت حضور این فرد و نوع پرسش و پاسخی که بین مجری برنامه و این میهمان صورت گرفت، واقعا چه پیامی برای لحظات ملکوتی افطار و اذان مردم داشت؟
دست به دست شدن تصاویر بیحجاب این فرد در شبکههای اجتماعی نه تنها سودی برای ماه عسل نداشت بلکه کل ساختار صدا و سیما را زیر سوال برد که چرا در انتخاب مهمانانی که به تلویزیون دعوت میشوند، دقت نمیشود؟ مسئلهای که باید دید مدیران رسانه ملی و مسئولین برنامه ماه عسل چه راهکاری را برای آن در نظر خواهند گرفت.
اما این موضوع را باید از یک زاویه دیگر نیز دید. چرا که همه افرادی که تاکنون به صدا و سیما رفت و آمد داشتند، میدانند که سختگیریهای بسیاری برای عبور و مرور به داخل این سازمان وجود دارد و بدون هماهنگی قبلی امکانی برای ورود افراد غیر از کارمندان سازمان امکانپذیر نیست. اما گویا نظارت بر این موضوع اهمیت بیشتری از نظارت بر حضور افراد در آنتن زنده تلویزیون دارد که مسئولین این سازمان حتی زحمت یک جستجوی ساده در مورد پیشینه کاری این فرد را به خود نداند و باعث این آبروریزی بزرگ شدهاند.
همچنین توجه به نکتهای دیگر نیز در این زمینه ضروری به نطر میرسد، آن هم موضوع گسترش فرهنگ مجری سالاری در رسانه ملی است. چرا که اگر مدیران سیما به نیروهای تولید کننده برنامههای تلویزیون بیش از حد اعتماد نمیکردند و چشم بسته همه مهمانانی که این برنامهسازان قصد دعوتشان را دارند، تایید نمیکردند، شاید هیچگاه مسائلی از این دست رخ نمیداد.