حرمت شکنی یا نقد منصفانه؟!

 به هر حال این رسانه که عنوان «ملی» را در دنباله خود یدک می کشد، به تدریج و در گذر از سال ها توانسته به تعداد شبکه های خود اضافه کند و حالا هر استانی علاوه بر دریافت شبکه های ملی، برای خود شبکه ای ویژه به نام آن استان دارد که با پخش ویژه برنامه ها و سریال هایی با لهجه و گویش آن استان، سعی در گسترش و توسعه رسانه داشته است.

مردم سال هاست که با این رسانه اخت گرفته اند و به اخبار رسمی آن اعتماد و مشتری سریال های شبانه آن شده اند و بازیگران بسیاری برای نخستین بار با همین سریال های تلویزیونی به مردم معرفی شده اند و بنا براعتماد و بازی خوبی که ارائه داده اند، توانسته اند محبوبیت و اعتبار فراوانی در بین جامعه به دست آورند.

از نگاهی دیگر، همین رسانه که وسیله ای برای نمایش هنر بازیگری، تئاتر و سینماست، حرمتی دارد که بازیگران و دست اندرکاران آن باید به همان دلیلی که بوسیله این قاب، با مردم جامعه ارتباط برقرار می کنند و مردم با نقش های مختلف سریال های آنها ارتباط برقرار کرده و آنها را با همین نقش های رنگارنگ یاد می کنند و مورد احترام قرار می دهند، جا دارد که همان بازیگران نیز که گاها از همین رسانه برای اولین بار به مردم معرفی شده اند، حرمت تلویزیون و به معنایی دیگر حرمت مردم را نگه دارند تا همچنان بین مردم محبوب و ماندگار باقی بمانند.

بدون شک رسانه ملی نیز در این سال ها گاها از نشان دادن رفتار واقعی مردم و خواسته هایشان فاصله گرفته و با اختیار دادن به فلان مدیر، دست به نظارت ها و محدودیت های سلیقه ای زده و یا با نشان ندادن واقعیت های موجود، سبب کمتر شدن اعتماد مردم از رسانه ملی شده که البته با تغییرات مدیریتی جدید این سازمان، خبرهای خوشی در حال شنیدن و دیدن است.

قطعا این نگاه داشتن حرمت، دو طرفه است و همین طور که رسانه ملی به بازیگران خود اعتماد دارد و راه را برای شکوفایی استعدادهای آنها باز می گذارد، آن بازیگران نیز طبیعی است که با حفظ این حرمت، اگر هم نقدی به این ساختار داشته باشند، بدون شک باید با رعایت انصاف و ادب انجام شود؛ هنوز از خاطر نگارنده این متن، ادبیات تند نیوشا ضیغمی و دلخوری او از تلویزیون از یاد نرفته است. ضیغمی گفته بود : «سال هشتاد و دو شروع کار حرفه ای من با سریال فاخر در چشم باد اتفاق افتاد… آن روزها تلویزیون ملی حرمت داشت جای هرکسی نبود، از کارگردان و بازیگر و مجری و تهیه کننده تا مدیران همه به فکر فرهنگ سازی و تولید محتوی هایی بودند که آینده فرهنگی مردم سرزمینمان را رقم خواهد زد.

امروز این رساله ملی تبدیل به رسانه شخصی شده !برایتان باید تاسف خورد،همین و بس و امروز به عنوان کسی که همیشه سرم را بالا گرفتم و با افتخار عنوان کردم که شروع کارم با صدا و سیما بوده ، مانند همکارانم به این شکل رفتار رسانه شما اعتراض دارم و نه تنها در تلویزیون شما کار نخواهم کرد بلکه به فرزندم هم اجازه تماشای برنامه شما را نخواهم داد.»

جالب است که دو سال پس از این ماجرا، خبر بازی این بازیگر در سریال «بی نشان» که قرار است از شبکه سوم سیما به روی آنتن رود، رسانه ای شده است و یا آتیلا پسیانی در مصاحبه اخیر خود با فریدون جیرانی در برنامه کافه آپارات شبکه نمایش خانگی با انتقاد از نظارت های سلیقگی تلویزیون می گوید: «17 سال است که به جز فوتبال، تلویزیون را دنبال نمی کنم.» درصورتی که آتیلا پسیانی در همین 17 سالی که معتقد است فقط فوتبال را از تلویزیون دیده، 30 سریال برای همین تلویزیون کار کرده و چه خوب بود که لااقل این بازیگر برای کارهای خودش هم احترام و حرمت قائل بود؛ مردمی که سال هاست به آن علاقه منداند، بماند.