روایت علامه حکیمی از هویت صنفی روحانیت

به گزارش حلقه وصل، صفحه اینستاگرام منتسب به علامه حکیمی نوشت:

بسم الله الرحمن الرحیم

 نخست، عذر تاخیر در قدرشناسی از قدرشناسان که در این چهل روز پس از آن چهل روز دیگر، تسلیت ها نوشتند و گفتند و در این دو چله، چها که برما نگذشت. دو برادر را پس از عمری همسنگری، ازدست دادن و تنها ماندن با یک عمر، یاد و خاطره از روزهای سخت غربت دین تا تماشای موج بیداری دینی توامان، تلخ وشیرین است. مرحوم حاج شیخ علی آقا، متنعم به ذکر دائم و ریاضت مستمر و اخلاق وتواضع و استاد محمدرضا حکیمی، آموزگار عقلی ومعنوی ما درچشم بهم زدنی احضارشدند و رفتند.

 سپاسگویی از آنهمه پیام های تسلیت و محبت تا چهلم ایشان به تاخیر افتاد.

 بی شک اینهمه محبت و وفا از شما سروران، بیش از اشخاص، متوجه اهداف بود. 

 تجلیل از خادمان مذهب، بخاطر تجلیل از مذهب است. 

کدام مذهب؟

آن دو بزرگوار ( استاد محمد رضا ، و حاج شیخ علی آقا )، سالها برای دوازده مجلد الحیات، بقصد دوازده ضربه به گفتمان مرگ سنت های الهی کوشیدند تا در توفان دین گریزی و انسان ستیزی، انسان در پناه دین ، آرام یابد و قرآن و عترت از زاویه ی گورها به متن زندگی بازگردند، چه حیات انسان درحیات دین و حیات احکام دین در حیات حقوق انسان است. هدف ، نشر فرهنگی بود که درآن، غدیر، نه یک واقعه، بل حماسه ای در تثبیت فلسفه سیاسی شیعه با تاکید بر وحدت اسلامی است که چگونه علی ع با حق و حق با علی ع است بی آنکه تفاوت مذاهب به تعارض مذاهب بینجامد . خورشید مغرب، اشارت به آفتاب مطلق بود و یادآوری آن که بشریت از غیاب چه کسی رنج می برد ؟ و دانسته و ندانسته در انتظار کیست ؟ و انتظارفرج، انتظار معصومترین سیره حکومت و سبک زندگی است آنگونه که به رشد همه بشریت و بلکه همه موجودات زمین بینجامد. هدف، تبیین قیام جاودانه حسین ع ، نه تنها بمثابه مناسکی فرقه‌ای، بل طرح انسان نو و اسلام مردمی بود تا نسبت عاشورا را با انقلاب و عدالت و با مشروعیت حکومت ها تبیین کند. سرود جهشها از روشنگران تاریخ و از شهداء فضیلت میگفت تا فلسفه شورشهای شیعه در همه تاریخ را تبیین کند که اسلام ، برای اصلاح اعمال است نه توجیه اعمال، و باید مراقب نفوذ قدرت و پول در حکومت اسلامی و سلطه آنها بر جامعه اسلامی بود. 

در عرصه معرفت نظری نیز سخن از ضرورت مرزبندی میان اخباریگری و اخبار گرایی و تفاوت اجتهاد با تقلید در فلسفه وعرفان ، ودفاع از مقام عقل و حریت در عقل ورزی و  خطر تعبد در علم و فلسفه بود و آنگاه بازگشت به کلام جاودانه و تاکید بر تناقض کلام نور و کلام ظلمت در نسبت هبوط با هدایت که خدمت منحصربفرد انبیا ع به بشر است. هدف از طرح مکتب تفکیک و معرفی بزرگان آن چون حاج شیخ مجتبی قزوینی رضوان الله علیه ، ونظریه ی تفکیک الهیات الهی از الهیات بشری ، فتح باب گفتگو _ و نه سد این باب _ بود تا وخامت تکفیر را تعدیل کند و برای تلطیف تفاوت نظرها ، باب تفکیک بجای تکفیر را بگشاید با تاکید بر استقلال معرفت شناسی دین که تفقه درنقل را عقل ستیزی ندانیم ، و نه سد باب مکاشفات عرفا و کشفیات فلاسفه کنیم و نه آنها را مطلق و آزمون ناپذیر بنماییم.  چنانچه وصایت را نباید محدود به کرامات شخصی اهل بیت ع کرد بلکه بایسته است بدان، بچشم جهانبینی جامع ومانع، و  الگوسازی برای اندیشیدن و سبک زندگی و دولت سازی و عدالت گستری نگریست و بازگشت به قرآن ، یک ارتجاع تاریخی نیست.

این سیره، از دامنه و سابقه دانش مسلمین گفت تا نشان دهد چگونه بشریت در تفکر نو و نگاه علمی، مدیون اسلام است و به اعتراف دیگران در دل تاریخ، نشان داد که اختراعات بزرگ و ابتکارات بنیانگذار تمدن جدید، کار مسلمین بود،  از بنیانگذاری بسیاری معارف عقل نظری تا حکمت عملی و فلسفه اخلاق و حقوق تا نظامات علمی و ادبیات و هنر.

بزرگداشت بیدارگران اقالیم قبله ازسید جمال و میرزای شیرازی و شیخ محمد خیابانی تا علامه امینی و... بود تا نشان دهد که چاره چیست و راه کجاست و مسیر تاریخ چگونه تغییر می کند؟

هویت صنفی روحانیت و مسئولیت‌های علمی و عملی آن در تاریخ معاصر بویژه پس از انقلاب  را پیش چشمها آوردن و به تفسیر آفتاب و خطر ابرهای ضدانقلاب از راست وچپ و از درون و بیرون پرداختن، از امام در عینیت جامعه و نفی سکولاریزم که همان تفکیک امامت ازجامعه است، گفتن و فراخوان بازفهمی بعثت ،غدیر، عاشورا، مهدی و انعکاس فریاد روزها و یادآوری پیام جاودانه از مرام جاودانه و  ضرورت مجدد  آموزش استعمار شناسی و ارتباط با انقلابیون جهان، از پیوند کربلا با غزه .

درعرصه ادبیات وهنر ، تاکید بر ترکیب بلاغت و تعهد و ضرورت آیین نامه نگاری در نظام ترجمه دینی در کشور و دفاع از شعر متعهد و پیوند ذوق و آرمان، ترویج عقل سرخ جهت تصحیح درک اقتصادی در فقه تا تعقل اجتهادی در فلسفه پویا و معرفی بزرگان اساتید حوزه های علمیه مشهد و قم و نجف و اصلاح در نظامات حوزه برای پیوند میان خروجی حوزه ها با خواسته های پیامبر ص و اهل بیتش ع و ضرورت توسعه فقه و اخطار خطر انحراف و ارتجاع که درکمین انقلاب نشسته و موانع رشد انسانند و برانگیختن استعدادهای دانشگاه برای اصلاح جهتگیری نظام علوم انسانی و ارتباط آن با علوم قرآنی  و به رخ کشیدن جاهلیت مدرن.

از ارتباط نان و کتاب  تا افشاء خاورشناسان و آسیب‌شناسی دائره المعارف نویسی های ناظربه اسلام و تشیع و تصحیح نسبت بزرگان شیعه و سنی در باب معارف اهل بیت ع، و نیز از ۱۵۰ سال مقاومت خونین ضداستعماری  و همزمان، گفتگو با جوانان برای حفظ امید آنان به دین و انقلاب و جدائی ناپذیری توسعه از عدالت . 

هدف الحیات ، ارائه ی توضیح المسائل حکومتی و اجتماعی در کنار توضیح المسائل فردی و عبادی بود تا انقلاب اسلامی و نهضت بی نظیر امام خمینی از هر گونه انحراف و تحریف مصون بماند و شاید کسانی ندانند یا فراموش کرده باشند که نخستین کسی که تعبیر امام خمینی را به کار برد و نوشت و گسترد محمدرضا حکیمی در دهه ۴۰ بود و تا پایان نیز دغدغه صیانت از ارزشهای اسلامی و انقلابی، دغدغه اصلی او بود و بی تاب دفاع از خلوص دین و هسته معرفتی انقلاب اسلامی بود.. و میخواست میان ضعف واحیانا فساد این یا آن مدیر با ارزشها واحکام دین خدا نیز تفکیک شود و وحی و مفسرانش و بلکه انقلاب اسلامی، فدای قصور و تقصیر این وآن نشود و نهضت در تکامل دائمی باشد.

موسسه الحیات، جهت گسترش مولفه های تمدن سازی و خداباوری و انسان شناسی در مکتب آخرین پیام آور خداوند و اهل بیت او، تاسیس شد تا بدون نسبت‌ها و تفسیرهای نادرست از این جریان فکر دینی و انقلابی، در نشر و تداوم این فرهنگ بکوشد.

 و اما وصیت شرعی و قانونی اخوی بزرگ:

 اینجانب محمدرضا حکیمی فرزند عبدالوهاب متولد ۱۳۱۴ شمسی در تاریخ ۱۷ اسفندماه ۱۳۹۷ وصیت می‌کنم، تا آقای امیرمهدی (اخوی زاده) زیر نظر اخوان به موارد ذیل عمل نماید:

کلیه حقوق مادی و معنوی مجموعه آثار چاپ شده مکتوب، ترجمه های آثار، کتاب های صوتی و تصویری ودیجیتال، مستندات (صوت، تصویر، دستخط و...) و نوشته های منتشر نشده و هر آنچه از اینجانب وجود دارد، در اختیار موسسه الحیات - مرکز حفظ و نشر آثار - می‌باشد و نظارت بر نشر و ترویج تمامی این موارد با این موسسه است.

 استفاده از عنوان «الحیات» برای هرگونه فعالیت علمی، فرهنگی، هنری منوط به رضایت اخوان و موسسه الحیات می‌باشد.

 برگزاری هرگونه بزرگداشت، نشر یادنامه، نقل خاطره و انتشار تصویر و صوت، با نظارت و تایید موسسه الحیات - مرکز حفظ و نشر آثار - می‌باشد.

 این وصیت نامه بر همهٔ نوشته‌ها و وصیت‌های گذشته اینجانب حاکم است. ( محمدرضا حکیمی)

اینک با وصیت ایشان، آقای امیرمهدی حکیمی موظف به انجام این امور و اداره موسسه الحیات است؛ و باید در نشر و تداوم این فکر و اندیشه بکوشد.

محمد حکیمی