"حاج عبدالله والی" یکی از اسوه‌های درخشان عمل و اقدام جهادی

سرویس معرفی: اولين فرزند مرشد نصرالله به نام عبدالله در 18 اسفند 1327 در محله دولاب تهران به­ دنيا آمد. پس از طي مراحل تحصيل در سال 1351 به استخدام بانك صادرات ايران درآمد و در همان سال ازدواج كرد. والي از طريق بنياد امام جعفر صادق(ع) به حمايت از بينوايان مي­پرداخت. پس از پيروزي انقلاب اسلامي وي در سال 1360 به اتفاق تني چند از همكاران به هرمزگان سفر كرد و مدت شش ماه درنقاط فقير نشين آنجا خدمت كرده و با منطقه بشاگرد آشنا شد. بشاگرد (منطقه­اي وسيع محصور بين استان­هاي هرمزگان، كرمان و سيستان و بلوچستان با آب و هواي گرم و پوشش گياهي فقير با مردمي محروم و بيش از هشتاد هزار نفر جمعيت پراکنده در منطقه) حاجي را وادار نمود كه از سال 1361 از طرف كميته امداد امام خميني مسئوليت آنجا را به عهده گرفته و طي حضور 22 ساله با اجراي طرح­هاي گسترده عمراني، اقتصادی، بهداشتی و... مردم محروم بشاگرد را از محرومیت­های مختلف رهانيده و چهره اين منطقه را به كلي دگرگون نمود. بر اثر 12 بار ابتلا به بيماري مالاريا، سلامتي خود را نيز از دست داد و در 8 ارديبشت 1384 در سن 56 سالگي در اثر سكته قلبي جان باخت.

نان خشک

حاج محمود والي (برادر حاج عبدالله كه مدت­ها در بشاگرد با حاجي بود) مي­گفت: «اوايل كه به بشاگرد رفته بودم نون رو براي چندين روز از ميناب مي­گرفتيم و روزهاي آخر به زور  مي­خورديم. يك بار يكي از بچه­ها به جاي اينكه صد تا نون بخره رفته بود پونصد تا نون گرفته بود و آورده بود. اين­ها خشك شد و ريز ريز شد. حاجي مي­گفت: بايد همين­ها رو بخوريم اصراف ميشه.»، مي­گفتيم: «حاجي بابا دل درد مي­گيريم، اين نون نيست.» مي­گفت: «نه، بايد بخوريم.» خودش هم با ما شروع مي­كرد به خوردن، ما هم مجبور بوديم يه مشت نون خورده بر می­داشتيم مي­ريختيم تو دهنمون. تا اينكه خواهر يكي از بشاگردي­ها كه با ما كار مي­كرد قبول كرد هر روز با آردي كه بهش مي­داديم برامون نون بپزه.

مريض اولويت اوله

حاج محمود والي تعريف مي­كند: «اوايل كه به بشاگرد آمده بودم فقط يك آمبولانس داشتيم كه براي آوردن مريض­ها و اعزامشون به ميناب استفاده مي­كرديم. اول صبح يه مريض اومد، دكتر گفت بايد اعزام بشه. آمبولانس راه افتاد مريض رو برد. ظهر باز يكي ديگه رو دكتر گفت اعزامش كنيد. حاجي عبدالله گفت: «با لندكروز ببريدش.» عصر يه بچه شير خوره آوردن، دكتر گفت: «اگه زود به میناب نرسه تلف مي­شه،» حاجي گفت: «تانكر سوخت رو حركت بديد.» حاجي خيلي حساس بود و مي­گفت: «مريض اولويت اوله.» چندين بار شد كه خودش مريض­ها رو برد.

آب چشمه با قورباغه

مادر حاجي تعريف مي­كند:«سال 63 حاجي مرا برد به بشاگرد. در كپر بوديم، حاجي نبود. پا شدم رفتم بيرون، خانم­ها مشك دستشان بود و مي­رفتند سر چشمه آب خوردن بياورند. من هم رفتم سر چشمه. يك حوض بود که آب از زير كوه ريزه ريزه مي­آمد داخل حوض. ديدم داخل حوض همه چيز هست، قورباغه، زالو و . . .؛ گفتم:« خدا مرگم بده، عبدالله از اين آب  مي خوره؟ بچه ­هام از اين آب مي­خورند؟ بميرم الهي.» به كپر آمدم و ديگه نه آب و نه نان خوردم، نه غذا و نه چايي. فقط بيسكويت و نوشابه مي­خوردم. وقتي حاج عبدالله اومد گفتم: «عبدالله جان الهي فدات شوم آب قورباغه مي­خوري؟»، گفت: «سر چشمه آبش تميز است. گفتم مرا ببر ببينم.» گفت: «باشد مي­برم.»؛ يك هفته من را سر دواند، آخر هم سر چشمه نبرد.

روزه بدون افطار

ماه رمضان بود، حاجي عبدالله براي سركشي رفته بود سمت روستاي بر كهنك، وقتي برگشت اذان مغرب رو گفته بودند، اما حاجي افطار نكرد، حالش خيلي بد بود. با ناراحتي گفت: «رفتم توي روستايي كه چهل - پنجاه نفر بيشتر جمعيت نداشت، توي كپرهاشون هيچي براي خوردن نبود، همه هم روزه بودن.»، حاجي تو اون گرما بازبون روزه رفته بود و اومده بود. گفتم: «حاجي حالا بيا افطار كن بعد يه فكري مي­كنيم.»، گفت:«نه محمود همين الان غذاي آماده و برنج و آرد و روغن ببريد به اين­ها برسونيد، تا امشب غذا بهشون نرسه من افطار نمي كنم.» واقعا هم رفتيم و برگشتيم حاجي افطار نكرده بود. وقتي مطمئن شد غذا رو بهشون رسونديم روزه­اش رو باز كرد.

جاده سازی با ابزار دستی

سال 61 كه حاجي براي اولين بار به بشاگرد آمد با او آشنا شدم. آن­ها چند نفر بودند، ولي هر كدام بعد از مدتي رفتند و فقط حاجي ماند. با حاجي مي­رفتيم منطقه را مي­ديديم. گاهي توي گردنه­ها الاغ نمي­توانست بالا برود، حاجي صدا مي­زد:«علي داستاني، الاغ دادي به ما! به جاي اينكه اون من را بكشه، من بايد الاغ را بكشم.»، يك روز پرسيد: «اهالي روستا كمك مي كنند تا جاده بزنيم؟»، گفتم: بله. رفت بيل و كلنگ آورد و خودش اول شروع كرد. براي اينكه خسته نشود، مي رفتم كلنگ را از دستش مي­گرفتم حاجي ديلم بر مي­داشت، ديلم را مي­گرفتم حاجي بيل برمي­داشت. خدا شاهد است حاجي از ما بيشتر كار مي­كرد. ما خسته مي­شديم اما حاجي نه.

خودکفایی خانوارها

حاج عبدالله تعريف مي­كرد: «محصولات عمده منطقه مثل ليمو ترش و حصير را پرورش داديم. خريداران اين حصيرها كه زنان بشاگردي مي­بافتند چند نفر از رئيس­های ده­ها بودند كه با قيمتی بين بيست تا بيست و پنج تومان مي­خريدند . رفتم ميناب و بررسي كردم ديدم اين حصيرها آنجا نود تا صد تومان خريد و فروش مي­شود. اومدم بشاگرد و اعلام كردم ما حصيرها رو  دانه­اي هشتاد تومان مي­خريم. ديديم آن­ها هم شروع كردند به خريدن با همين قيمت، ما هم اعلام كرديم هشتاد و پنج تومان می­خریم، اين­ها هم لج كردند و گفتند ما مي­خريم نود تومان. ما گفتيم ديگه حصير نمي­خريم، بفروشيد به اين آقايان. اینجوری حدود دو هزار خانوار به خودكفايي رسيدند.»

بدترين خاطره

جعفر پورولي مي­گويد: «يك شب از حاجي پرسيدم تلخ­ترين خاطره شما در بشاگرد چيست؟ حاجي گفت: «يك دختر خانم با برادر دو قلويش در اطراف روستاي كونك زندگي مي­كردند،  بچه يتيم بودند. وقتي من به آن روستا رفتم مالاريا گرفته بودم و تب شديدي داشتم، دو يا سه روز قدرت حركت نداشتم. اين­ها دو كپر داشتند كه من در يكي از آن­ها خوابيده بودم. اين خواهر سه روز از من پرستاري كرد. اين قضيه گذشت تا اين دختر خانم بزرگتر شد. واقعا انسان نمونه­اي بود. هر كه به آن روستا مي­رفت از مهرباني او تعريف مي­كرد. به سن ازدواج رسيد و ازدواج كرد و شش ماه پس از ازدواج بيمار شد. وقتي خبر دار شدم با آن همه مشكلات و نبود راه، همراه دكتر حركت كردم. وقتي بالاي سر او رسيدم يك ساعت بود كه به رحمت خدا رفته بود. خيلي متاثر شدم که چرا بايد يك دختر خانم جوان در آغاز زندگي پر از اميد، به علت نبود جاده و حتي عدم امكان حمل با شتر به درد آپانتيست بميرد.»

انفاق بهترین ها

حاجي رو لباس­هايي كه به بشاگرد مي­فرستادن خيلي حساس بود كه دست دوم نباشه، مي­گفت: «اگه كسي مي خواد چيزي انفاق كنه بايد بهترينش رو بده، اگه مي­خواهيد لباس بديد همون چيزي كه خودتون دوست داريد و مي­پوشيد رو بديد نه دست دوم.»، اگه اشتباهي لباس دست دوم مي­رسيد به بشاگرد         نمي گذاشت توزيع بشه. مي­گفت : «درسته اينها محروم هستند اما شخصيت دارند، اينجوري بهشون توهين مي­شه»، با اينكه بعضا از همين لباس­هاي دست دوم هم حاضر بودن بگيرن، اما حاجي نمي­گذاشت، مي­گفت: «اگه يه مريضي واگير دار توش باشه من توزيع كننده مسئولم، من چه ميدونم اين لباس تن كي بوده»

مدرسه فوتبال

مجید جلالی (مربی فوتبال) مي­گويد: «روزي حاجي به من گفت: «اين بچه ها استعداد خوبي در ورزش دارند، اين­ها هم حق دارند كه ديده بشوند و استعداد هايشان به ظهور برسد.»، بنده را براي ساختن مدرسه فوتبال بسيار تشويق مي­كرد ، حتي شب آخري كه بشاگرد بوديم از من خواست كه يك مدرسه فوتبال راه­اندازي كنم كه بنده با كمال ميل پذيرفتم و هم اكنون يك مدرسه فوتبال به نام حاج عبدالله در منطقه افتتاح كرده­ايم.»