به گزارش حلقه وصل، سید یاسر جبرائیلی در کانال تلگرامی خود از مرور فاجعه‌ای که بر ونزوئلا گذشته است، نوشت.
امروز که بسته کمک‌های سوختی ایران به ونزوئلا می‌رسد، شاید مرور فاجعه‌ای که باعث شده ونزوئلا به عنوان بزرگترین دارنده ذخایر نفتی جهان، نتواند مستقلا نیاز خود را تامین کند، خالی از لطف نباشد. لیبرال‌های ایرانی سعی
دارند وضع امروز ونزوئلا را نتیجه حکومت هوگو چاوز و نیکلاس مادورو بخوانند. اما واقعیت این است که رنج امروز مردم ونزوئلا، نتیجه رابطه بسیار خوب حکام وابسته این کشور با آمریکا در دوره پیش از چاوز است.
پیش از چاوز، ونزوئلا با وجود درآمدهای سرشار نفتی، یک کشور کمتر توسعه‌یافته باقی‌مانده بود. لوئیس گیوستی لوپز، که یک مهندس نفت و تحصیل‌کرده دانشگاه‌های آمریکا بود، در دهه 1990 میلادی با این توجیه که می‌خواهد
باافزایش تولید، قیمت‌ها را پائین بیاورد، تولیدکنندگان کوچک در ایالات‌متحده را زیر فشار گذاشته، از بازار نفت خارج کند و سهم بزرگتری از بازار نفت را نصیب خویش سازد، با اعطای امتیازهای ویژه به شرکت‌های نفتی خارجی ازجمله
معافیت‌های مالیاتی، تولید نفت ونزوئلا را با 33 درصد افزایش از 2.5 میلیون بشکه به 3.3 میلیون بشکه در روز رساند. صادرات نفت ونزوئلا به آمریکا از حدود یک‌میلیون بشکه در سال 1991 به 1.8میلیون بشکه در روز، در سال 1997
رسید، و درواقع 17 درصد کل واردات نفت ایالات‌متحده را تشکیل می‌داد. شورای امنیت ملی دولت بیل کلینتون این پیروزی جدید در تأمین امنیت انرژی را جشن گرفته و اعلام کرد، «ما یک گام اساسی در کاهش وابستگی به خاورمیانه
برداشته و به انجام رسانده‌ایم و اکنون ونزوئلا عرضه‌کننده خارجی شماره یک نفت ما شده است».
این افزایش تولید که با افزایش نسبی درآمد نفت همراه بود اما تأثیر چندانی بر زندگی مردم ونزوئلا یا توسعه صنعت نفت آن نگذاشت. این کشور تشنه سرمایه‌گذاری، حجم عظیمی از درآمدهای نفتی خود را در بازارهای مالی آمریکا
انباشت می‌کرد و بر ثروت و قدرت بانکداران و دلالان نفتی می‌افزود. روبرتو لمپا توصیف جالبی از اقتصاد ونزوئلا ارائه می‌کند: «ونزوئلا برای دهه‌ها کشور کمتر توسعه‌یافته‌ای بود که سرمایه صادر می‌کرد».(به فصل سوم کتاب دولت
و بازار مراجعه کنید)به عبارت دیگر، ونزوئلا پیش از چاوز یک گاو شیرده برای آمریکا بود. واشنگتن هم نفتش را می‌برد، هم درآمدهای نفتی‌اش را در بازار خود حفظ می‌کرد، هم اینکه اجازه پیشرفت را به آن نمی‌داد چون منافعش در
وابستگی ونزوئلا بود؛ چنانکه سعودی چنین است و چنانکه ایران پیش از انقلاب اسلامی چنین بود. ایران اگر امروز صنعت نفت ونزوئلا را جان می‌بخشد و طلا دریافت می‌کند، به برکت انقلابی است که اگر نبود، ایرانی اینجا نبود.