محرومیت دانش آموزان فقیر آمریکایی از یک وعده غذا

به گزارش حلقه وصل، مدارس فقط مکانی برای یادگیری کودکان نیست؛ مکانی برای تغذیه آنها نیز هست.

به لطف «برنامه ملی غذای مدارس» 30 میلیون کودک آمریکایی – حدود 60 درصد از کل کودکان واقع در سنین مدرسه- به صورت منظم از ترکیبی از صبحانه، ناهار و خوراکی های عصرانه در مدارس بهره مند می شوند. تخصیص یارانه های فدرال این اطمینان را به وجود می آورند که تمام کودکان توانایی پرداخت هزینه غذای مدارس را با هدف رفع گرسنگی و سوء تغذیه داشته باشند.

اما با تعطیلی مدارس دولتی به دلیل گسترش همه گیری ویروس کرونا، چه بر سر غذایی می آید که در قالب بزرگ ترین برنامه تغذیه کودکان در اختیار آنها قرار می گیرد؟

من با توجه به تحقیقاتم در این باره که مدارس چگونه غذا در اختیار کودکان فقیر قرار می دهند، اکنون نگرانم که این تعطیلی باعث شود برخی از فقیرترین کودکان دسترسی دیگری به مواد غذایی مغذی نداشته باشند. غذای مدارس با هدف رفع گرسنگی

با وجود دغدغه های همیشگی نسبت به کیفیت تغذیه ای ناهار مدارس و دور ریز غذای بوفه های مدارس، دریافت این وعده های غذایی، مصرف کلسیم، گوشت، سبزیجات و طیف وسیعی از ویتامین ها و مواد معدنی ضروری دانش آموزان را به وضوح بهبود داده است.

این بهبود دریافت مواد مغذی به خصوص برای 18 درصد از کودکان آمریکایی حیاتی است که والدین آنها گاه یا همیشه از توانایی مالی تامین مواد غذایی مغذی برای تمام اعضای خانواده برخوردار نیستند. این کودکان بالغ بر یک چهارم از کالری مصرفی خود را از غذایی به دست می آورند که در مدارس می خورند.

 گنجه های خالی و نخوردن وعده های غذایی، رشد سالم کودکان را مورد تهدید جدی قرار می دهد. تحقیقاتی که اثرات دراز مدت سیاست های دهه 1960 را با هدف گسترش برنامه ملی ناهار مدارس دنبال می کنند، نشان می دهند که وقتی کودکان مرتبا ناهار می خورند،  بیشتر احتمال دارد که دوره دبیرستان را به پایان برسانند و احتمالا وارد کالج شوند.

بعلاوه برنامه جدید فدرالی که طی چند سال گذشته با هدف تامین ناهار رایگان برای تمام دانش آموزان در مدارس طراحی شده که درصد بزرگی از کودکان کم درآمد را در برمی گیرد، به نظر کارآیی دارد. چون بعد از اجرای این برنامه، نمرات امتحانی دانش آموزان مدارسی که در این طرح شرکت دارند افزایش یافته و رفتار آنها نیز رو به بهبود است.

بر اساس قوانین فدرال هیچ دانش آموزی برای ناهار خود بیشتر از 2.90 دلار نمی پردازد. اما حدود نیمی از دانش آموزان مدارس دولتی بسیار کمتر از این مبلغ را می پردازند. کودکان خانواده هایی که درآمد خانوار آنها کمتر از 185 درصد خط فقر قرار دارد که در حال حاضر معادل حدود 48 هزار دلار در سال برای یک خانواده چهارنفره است، برای هر وعده غذا تا 40 سنت پرداخت می کنند. دانش آموزانی که خانواده هایشان با همین تعداد کمتر از 130 درصد همین مقدار را یا کمتر از 34 هزار دلار درآمد دارند، هیچ پولی بابت ناهار مدرسه پرداخت نمی کنند.

بیشتر از دو سوم کودکانی که غذای مدرسه را استفاده می کنند، آن را رایگان یا با تخفیف بسیار زیادی دریافت می کنند. در تعطیلی مدارس چگونه باید کودکان را تغذیه کرد 

البته بسیاری  از خانواده های کم درآمد می توانند مقداری کمک اضافی را در قالب دیگر انواع کمک های فدرال دریافت کنند.

از جمله این کمک ها شامل برنامه «همکاری مکمل تغذیه» است. اما الزامات پیچیده این برنامه برای واجد صلاحیت اعلام کردن افراد، عده زیادی از آمریکاییانی را که برای بردن غذای کافی بر سفره خانواده شان با مشکلاتی دست به گریبانند شامل نمی شود.

علاوه بر این مزایای این برنامه محدود است. برای مثال یک خانواده چهار نفره نمی تواند بیشتر از 646 دلار از این کمک ها را در هر ماه دریافت کند که به طور معمول برای پوشش هزینه تمامی نیازهای تغذیه ای یک خانواده تکافو نمی کند.

تا تغییرات اساسی در تور ایمنی ملی صورت نگرفته، به باور من رهبران مدارس باید اطمینان حاصل کنند که هرچند مدارس برای محافظت از سلامت عمومی تعطیل هستند، اما همچنان نقش مهمی در تغذیه دانش آموزان ایفا می کنند. در واقع مدارس به دنبال  راه هایی برای تامین غذای دانش آموزانی هستند که مدارس آنها به دلیل شیوع این ویروس تعطیل شده است. وزارت کشاورزی آمریکا راهی برای این کار پیدا کرده است. این وزارتخانه به مدارس اجازه می دهد تا در مناطق کم درآمد در یک برنامه ناهار تابستانی برای کودکان مشارکت کنند و حتی اگر به خاطر شیوع کرونا بسته شده باشند، غذای آنها را تامین کنند.

در حالی که این به نظر راه مفیدی می آید، ولی فکر نمی کنم که کافی باشد. به این دلیل که مدارسی که مشمول مشارکت در برنامه تابستانی می شوند تنها یک دهم کودکانی را در برنامه غذای مدارس شرکت دارند شامل می شوند. مگر آنکه کنگره دست به کار شود و برای پوشش هزینه تغذیه کودکانی که مدارس آنها تعطیل شده یک بودجه اضطراری در نظر بگیرد – و به سرعت نیز این کار را کند – در غیر این صورت پر کردن این شکاف تغذیه ای بر عهده اجتماعات محلی و بانک های غذای آنها باقی می ماند.