به گزارش حلقه وصل، «کمال احمدی» طی یادداشتی در روزنامه کیهان نوشت:
۱- این روزها در چهل و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی قرار داریم؛ انقلاب مظلومی که با انواع و اقسام دشمنی‌ها و تحریم‌های خارجی و جنگ ۸ساله و بی‌تدبیری و ناکارآمدی برخی مدیران داخلی و... همچنان پویا و مقاوم ایستاده و به پیشرفت‌های چشمگیری دست یافته است.البته در این میان همواره عده‌ای در داخل با اغراض بعضا متفاوت ولی همسو با رسانه‌های بیگانه تلاش کرده‌اند این ذهنیت را به جامعه القا کنند که انقلاب اسلامی خدمت چندانی حداقل در بخش اقتصادی به مردم نکرده و وضعیت معیشتی توده‌ها در پیش از انقلاب بهتر بوده است!
برای پاسخ به این شبهه ابتدا لازم است وضعیت اقتصادی و اجتماعی ایران در قبل از انقلاب اندکی مورد بررسی قرار گیرد؛ اقتصاد کشور در دوره پهلوی وابستگی شدیدی به نفت داشت و درآمد حاصل از فروش آن عمدتاً صرف خرید روزافزون تسلیحات نظامی از غربی‌ها خصوصاً آمریکا می‌شد این در حالی بود که بخش اعظمی از آحاد مردم با فقر شدیدی دست به گریبان بودند تا حدی که بر اساس آمار بانک جهانی ۴۶ درصد مردم ایران در سال ۵۶ زیر خط فقر بودند و بسیاری از خانواده‌ها برای تامین یک وعده غذایی در شبانه‌روز مشکل داشتند. این وضع بغرنج در حالی بود که رژیم ستمشاهی دست و دل‌بازی‌ها فراوانی در قبال خارجی‌ها داشت که فقط در یک نمونه طبق گزارش وزارت خارجه انگلیس بین سال‌های ۵۴ تا ۵۶ دولت ایران ۱/۲ میلیارد دلار کمک بلاعوض به فرانسه و ۸۰۰ میلیون دلار به انگلیس داشته است!
در زمینه صنعتی، کشور ما پیش از انقلاب تقریبا تمامی کالاهای مورد نیاز خویش را از خارج وارد می‌کرد و معدود کالاهای ساخت داخل آن نیز عموما از کیفیت و مرغوبیت پایینی برخوردار بود و اغلب صنایع هم مونتاژی بودند تا تولیدی؛ در زمینه کشاورزی و دامداری طبق آمار رسمی دولت، در سال ۱۳۵۶ دولت ایران فقط قدرت تأمین مواد غذایی مردم خود برای ۳۳ روز را داشت و مجبور بود باقی مواد غذایی خود را از خارج وارد کند برای مثال، مرغ را از فرانسه، تخم‌مرغ را از اسرائیل، سیب را از لبنان و پنیر را از دانمارک وارد می‌کرد، در حوزه گازرسانی پیش از پیروزی انقلاب تنها پنج شهر کشور از نعمت گاز برخوردار بودند و در زمینه برق‌رسانی هم تنها ۱/۳ میلیون مشترک برق- اعم از خانگی، عمومی، صنعتی و کشاورزی- وجود داشت، در حوزه بهداشت و سلامت نیز به جهت کمبود خدمات درمانی و بی‌توجهی رژیم طاغوت به مسائل بهداشتی از هر هزار تولد نوزاد زنده در سال ۵۶، ۱۱۱ کودک زیر یک‌سال می‌مردند. خلاصه نظام خدمت‌رسانی و توجه به تأمین نیازهای زندگی روزمره مردم در دوره ستمشاهی بسیار نامطلوب بود تا جایی که در اوایل دهه ۵۰ شاه در مصاحبه با «اوریانا فالاچی» جمله‌ای گفت که به‌خوبی بیانگر نوع نگاه وی به مردم بود. وی مدعی شد در جامعه‌ای که بیش از سه چهارم مردم آن سواد خواندن و نوشتن ندارند، بهترین شیوه حکمرانی، سرسخت‌ترین دیکتاتوری‌ها است.
اما با وقوع انقلاب اسلامی و با وجود مشکلات و مصائب فراوان ناشی از جنگ تحمیلی و تحریم‌های متعدد و... شاهد پیشرفت‌های مختلفی بوده‌ایم که بخش اندکی از آن شامل: ۶ برابر شدن راه‌های کشور، افزایش راه‌های اصلی و فرعی کشور از ۳۶ هزار کیلومتر به بیش از ۲۱۰ هزار کیلومتر،۲۰ برابر شدن ظرفیت بنادر کشور، ۳۰ برابر شدن سدهای مخزنی کشور از ۱۳ سد به حدود۴۰۰ سد بزرگ در سال ۱۳۹۵، ۱۴ برابر شدن تولید برق کشور، و برق‌دار شدن ۹۹/۹ درصد روستاها، افزایش سهم گاز در سبد انرژی کشور از یک درصد در ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی به ۷۲ درصد، ۵۷ برابر شدن صادرات غیرنفتی به عبارتی صادرات غیرنفتی از ۵۴۳ میلیون دلار در سال ۱۳۵۷به ۳۱ میلیارد دلار در سال ۱۳۹۵ رسید،۳۰ برابر شدن تولید محصولات پتروشیمی، تا جایی که تولید محصولات پتروشیمی از ۱/۶ میلیون تن در سال ۱۳۵۷ به ۴۸/۱ میلیون تن در سال ۱۳۹۴ افزایش یافت، ۲۴ برابر شدن تولید فولاد خام و... همچنین نرخ رشد اقتصادی که در سال ۱۳۵۶، حدود ۳/۷- درصد بود، در سال ۱۳۹۵ به ۴/۵ درصد رسید که بیانگر آن است که سرعت پیشرفت اقتصادی در سال‌های بعد از انقلاب به مراتب بیشتر از سال ۵۶ بوده است.
از سوی دیگر امروز بالغ بر ۹۰ درصد نیاز کشور به محصولات کشاورزی و استراتژیک نظیر گندم، برنج و جو در داخل تامین می‌شود و در مرز خودکفایی قرار داریم به‌طور مثال میزان تولید گندم نسبت به قبل از انقلاب اسلامی ۵ برابر شده و تولید برنج هم به‌عنوان دومین محصول پرمصرف کشور (پس از گندم) رشدی بالغ بر ۶۰ درصدی نسبت به قبل از انقلاب اسلامی داشته که تا حد بسیار قابل توجهی از واردات آن کاسته شده است. همچنین در طول سال‌های پس از انقلاب با وجود ۲ برابر شدن جمعیت ایران و افزایش مصرف سرانه، واردات اقلامی نظیر گوشت قرمز، مرغ و تخم‌مرغ و شیر تقریبا قطع شده است.
۲- شاید عده‌ای در مقابل بیان پیشرفت‌های چشمگیر انقلاب اسلامی در چهار دهه اخیر مدعی شوند که اگر این انقلاب هم رخ نمی‌داد باز این پیشرفت‌ها صورت می‌گرفت. این در حالی است که اولا این رژیم اگر واقعاً قصد توسعه و پیشرفت ایران را داشت بیش از پنج دهه زمان داشت تا با بهره‌گیری از درآمدهای بالای نفتی (فروش بیش از چند میلیون بشکه در روز) این قصد را تحقق بخشد در حالی که نه تنها این اتفاق رخ نداد بلکه شاه و همسرش حتی در حین فرار از کشور نیز دست به سرقتی بزرگ از دارایی‌های ملت ایران زدند و در دی‌ماه ۵۷ بیش از ۳۵ میلیارد دلار از پول این مردم و ۳۸۴ چمدان طلا و جواهرات و عتیقه را از کشور خارج کردند! بنابراین با توجه ماهیت ضد مردمی رژیم طاغوت و نگاه ارباب رعیتی‌شان، آنها هرگز به فکر پیشرفت واقعی ملت ایران نبودند.
ثانیا مقایسه وضعیت ایران با کشورهای مشابه نظیر مصر نشان می‌دهد اگر انقلاب اسلامی در اینجا رخ نمی‌داد در خوشبینانه‌ترین حالت، کشور ما شرایطی نظیر وضعیت امروز مصر را داشت که فقط به‌عنوان نمونه، آمار تکان‌دهنده فقر و بی‌خانمانی در این کشور حاکی از زندگی بیش از ۵ میلیون شهروند مصری فاقد مسکن در گورستان‌ها و در کنار مردگان است. یک مسئول مرکز آمار و سرشماری مصر چندی پیش در این زمینه گفت: بر اساس آمار و اطلاعاتی که دو ماه قبل جمع‌آوری شده، بیش از ۵ میلیون مصری در ۲۵ استان این کشور در گورستان‌ها زندگی می‌کنند و تعداد آنها فقط در قاهره بزرگ که شامل قاهره (پایتخت مصر)، جیزه و قلیوبیه است، به یک میلیون و ۶۰۰ هزار نفر می‌رسد. وی خاطرنشان کرد: بهایی که شهروندان مصری برای اجاره یک قبر می‌پردازند ماهانه بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ جنیه مصری است و برای خرید و تملیک آن باید ۷۵ هزار جنیه پرداخت کرد. این وضعیت وحشتناک در حالی است که حاکمان مصر در چهار دهه اخیر اولا نگاهی مثل نگاه شاه ایران را داشتند و ثانیا کاملاً در خدمت منافع غربی‌ها گام برداشته و به عبارتی بدون اجازه آنها آب هم نخورده‌اند و ثالثا با هیچ تحریم و جنگ طولانی هم روبه‌رو نبوده‌اند.
۳- چه بسا این سؤال برای عده‌ای پیش بیاید که با وجود تمامی خدمات انقلاب اسلامی چرا الان در زمینه اقتصادی با مشکلات عدیده‌ای روبه‌رو هستیم. در پاسخ باید گفت اولا مشکلات اقتصادی فعلی ربطی به وقوع انقلاب در ایران ندارد زیرا بخشی از این مشکلات، ناشی از ساختار معیوب اقتصادی ایران است که اتفاقا ریشه در رژیم طاغوت دارد یعنی همان وابستگی به درآمدهای نفتی و خام‌فروشی. چراکه اگر از همان ابتدا بنیان‌های اقتصادی کشور به جای تکیه بر درآمدهای نفتی به تولیدات و محصولات فرآوری شده و دارای ارزش افزوده استوار می‌شد چه بسا الان با این مشکلات مواجه نبودیم ثانیا در طول ۴۱ سال اخیر هرگاه مدیران و مسئولان اجرایی به نسخه انقلاب عمل کرده‌اند موفق بوده و به هر میزان از این نسخه فاصله گرفته‌اند کشور دچار زحمت و رنج شده است.
به‌طور مثال از سال ۸۴ تا سال ۹۲ با روی کار آمدن دولتی که در سطح زیرین خود از وزیران و مسئولان انقلابی برخوردار بود ضریب جینی کاهش یافت، شکاف طبقاتی به تدریج کم شد، بیش از یک و نیم میلیون خانواری که هرگز فکر نمی‌کردند صاحب مسکن شوند با اجرای طرح مسکن مهر صاحبخانه شدند، نرخ امید به زندگی نیز جهش معناداری پیدا کرد و... اما از سال ۹۲ به بعد و با حاکمیت تفکر لیبرالی در میان برخی مسئولان و دوری از نسخه انقلاب شاهد افزایش مشکلات اقتصادی بودیم؛ این تفکر به‌جای عمل به رویکردهای انقلابی مدام به دنبال مذاکره با غرب و دیپلماسی التماسی و اجرای مو به موی اوامر صندوق بین‌المللی پول و... بود. نتیجه این تفکر، گرانی بیش از ۱۰۰ درصدی قیمت مسکن فقط در یک‌سال بود. جالب اینکه وزیر راه و شهرسازی وقت به‌دلیل همان تفکر لیبرالی که حتی در آمریکا هم منسوخ شده است ساخت مسکن مهر را مزخرف دانست و هیچ قدمی برای ساخت خانه برای مردم برنداشت یا مسئول دیگری خودکفایی کشاورزی را حرف بیهوده و مزخرف نامید که شاید همین نگاه این روزها سبب شده تا کشور ما پس از چندین سال خودکفایی در تولید گندم دوباره به واردات این محصول استراتژیک روی بیاورد. خلاصه اینکه اشکال از نسخه انقلاب نیست بلکه مشکل ناشی از تفکر عقب‌مانده لیبرالی و غربگراست که با گذشت ۴۱ سال از وقوع انقلاب اسلامی هنوز سینه‌چاکانش دست از سر این مردم برنمی‌دارند.