به گزارش حلقه وصل، حضرت معصومه سلامالله علیها یک سال پس از حرکت امام رضا(ع) به سمت طوس (خراسان فعلی) به سوی برادر و امام خویش هجرت کرد. اشتهاردی مینویسد: «پس از اینکه مأمورین حکومت عباسی در ساوه جلوی کاروان حضرت معصومه(س) را گرفتند حدود 23 نفر از آن ها کشته شدند، گروهی اسیر و گروهی نیز متواری شدند. نقل شده که حضرت معصومه(س) را عمال بنیعباس در ساوه مسموم کردند. آن حضرت در حال بیماری، قم را اختیار کرد، زیرا این مکان، مرکز شیعیان بود از این رو رهسپار آنجا شد.» آن بانوی گرامی پس از آنکه مدت کوتاهی در قم ساکن شد، در همان مکان رحلت یافت.
ماجرای هجرت حضرت معصومه سلامالله علیها به سوی امام رضا(ع)، حکایت مهاجری است که برای رسیدن به لقای خداوند از تمام هستی خود گذشت و تن به حوادث روزگار سپرد، چرا که او لقای خداوند را در گروی همراهی با امام عصر خویش میداند، اما دست تقدیر بر آن شد که در بین راه به مقام رفیع شهادت دست یابد، اما مصداق بارز این آیه از قرآن شود که خداوند فرمود: «... وَ مَنْ یَخْرُجْ مِنْ بَیْتِهِ مُهَاجِرًا إِلَی اللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ یُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَی اللَّهِ؛ هر گاه کسی از خانه خویش برای هجرت به سوی خدا و رسول بیرون آید و در سفر، مرگ وی فرا رسد اجر و ثواب چنین کسی بر خداست» (100 نساء)
حضرت معصومه سلامالله علیها به واسطه معرفتی که به امام خویش داشت، به چنان جایگاهی دست یافت که مقبره ایشان، زیارتگاه برترین خوبانِ از شیعیان شد. زیارتنامه حضرت معصومه سلامالله علیها که از سوی امام رضا علیهالسلام صادر شده، یکی از منابع مهم جهت درک عظمت معرفتی این بانوی بزرگوار است. در بخشهایی از این زیارتنامه میخوانیم: «أَتَقَرَّبُ إِلَی اللهِ بِحُبِّکُمْ وَ الْبَرَاءَهِ مِنْ أَعْدَائِکُمْ وَ التَّسْلِیمِ إِلَی الله؛ به درگاه خدا به سبب دوستی شما و بیزاری از دشمنانتان و تسلیم بودن به خدا تقرب میجویم.»
در این فراز از زیارتنامه، حبّ نسبت به حضرت معصومه سلامالله و برائت از دشمنان ایشان واسطه قرب خداوند معرفی شده که این خود گویای عظمت شأن این بانوی گرامی است. همچنین در فراز دیگری از زیارتنامه، ایشان شفیع مؤمنان برای ورود به بهشت است آنجا که فرمود: «یَا فَاطِمَهُ اشْفَعِی لِی فِی الْجَنَّهِ، فَإِنَّ لَکِ عِنْدَ اللهِ شَأْناً مِنَ الشَّأْنِ؛ ای فاطمه درباره بهشت برایم شفاعت کن؛ به درستی که برای تو نزد خدا مقامی از مقامات بلند است.»