به گزارش حلقه وصل، این نتیجه تحقیقات مفصل گروهی از پژوهشگران حوزه سایبر و اجتماع همچون «ماری الیزابت پیفر» است که فارغ‌التحصیل دانشگاه برکلی آمریکا بوده و از حدود ۲۵ سال قبل برروی این موضوع کار کرده است.
پیفر معتقد است که نوجوانان امروز به اندازه کافی با دنیای واقعی تعامل ندارند تا یک هویت مستحکم وظیفه‌شناس بسازند. پیفر با تمرکز بر گفت‌وگوهای جمعی و یک به یک متوجه شد میان شخصیت آنلاین نوجوانان که خود را باهوش و دوست‌داشتنی نشان می‌دهند و هویت واقعی آنها که معمولا شخصیتی ترسیده و آسیب‌پذیر و به طور غیر قابل باوری تنهاست، تفاوت وجود دارد. آمارها نیز نشان می‌دهند از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۷ میزان استرس ناشی از فشارهای روانی در میان نوجوانان۱۲ تا ۱۷ سال به میزان بسیاری افزایش پیدا کرده است.
پژوهشگران، دلیل افزایش ناگهانی فشارهای روانی بر نوجوانان را به دو عامل نسبت می‌دهند. به عقیده این پژوهشگران «افزایش روابط دیجیتال و رسانه‌های اجتماعی» و همچنین «کاهش مدت زمان خواب نوجوانان»، دو دلیل مهم افزایش مشکلات روحی و ناراحتی‌های روانی هستند.
یکی از کارشناسان حوزه روابط نوجوانان در این رابطه می‌گوید: «این دقیقا همان چیزی است که پیش از این درباره تلویزیون می‌گفتیم و معتقد بودیم تماشای تلوزیون مغز ما را پوک می‌کند. اما در حقیقت زندگی در دنیای دیجیتال باعث می‌شود نوجوانان در روابط رو در رو با همسالان خود فقط درگیر خود باشند، غمگین باشند، آماده یک رابطه واقعی نباشند و از چنین رابطه‌هایی پرهیز کنند. آنها اگر با پیشنهاد ملاقات در زندگی واقعی روبه‌رو شوند، نگرانی زیادی درباره طرد شدن دارند و اگر در یک جمع قرار بگیرند نمی‌دانند چگونه باید رفتار کنند.»
به گفته ماری پیفر: البته این تعجبی ندارد چون نزدیک‌ترین روابط آنها در دستگاه‌های موبایل پنهان شده است.گوشی‌های هوشمند اعتیادآورند و شبکه‌های اجتماعی عامل اضطراب هستند. ترس از دست دادن رخدادی مهم در شبکه‌های اجتماعی باعث نگرانی آنها می‌شود و فشار همسالان برای قرار دادن زندگی خود در دنیای آنلاین در این میان عاملی برای ایجاد نگرانی نوجوانان است.»
پژوهشگران این حوزه از جمله «ماری پیفر» براین باورند راه‌حل این مشکل آن است که به نوجوانان یاد بدهیم چگونه باید در جمع دیگران از معاشرت لذت ببرند.کاری که والدین باید انجام بدهند برگزاری دورهمی‌های بیشتر خانوادگی، تشویق نوجوان‌ها برای انجام کارهای نیمه وقت و به طور کلی انجام فعالیت‌هایی است که آنها را در ارتباط و معاشرت با افراد واقعی قرار می‌دهد و نه چند آواتار مجازی. پیفر می‌گوید ما باید شکل خانواده‌ها را به قبل از سال ۲۰۰۷؛ یعنی زمانی که هنوز شبکه‌های اجتماعی وارد زندگی ما نشده بودند، برگردانیم.