خیانتی به نام راه دو دولتی در فلسطین

به گزارش حلقه وصل: آمریکا حامی طرح دو دولتی در فلسطین اشغالی است. این طرح ظاهر فریبنده‌ای دارد اما به نیت  پشتیبانی از مردم فلسطین نیست. اصلاً شروع اشغال فلسطین با همین طرح دو دولتی بود.

تاکنون رویه به این صورت بوده است که رژیم صهیونیستی از طریق نظامی و پشتیبانی قدرت‌های غربی، اراضی را اشغال می‌کرده و پس از مدتی با نقاب دیپلماتیک، این اراضی را برای خود تثبیت می‌کرده است. 

سکانس اول| سال ۱۹۴۷ میلادی

 فرآیند تزریق یهودی به فلسطین اشغالی باعث شد جمعیت این قوم از ۶% سال ۱۹۱۷ به ۳۳% سال ۱۹۴۵ میلادی برسد.  همین موضوع باعث تشدید نزاع در فلسطین شد. سازمان ملل وارد شد و قطعنامه‌ای را تصویب کرد که بر اساس آن فلسطین به ۲ دولت عربی و یهودی تقسیم شد. حدود ۵۵% از زمین به یهودیان و  ۴۵% از اراضی به فلسطینی‌ها داده شد. بیت‌المقدس نیز به عنوان یک قلمرو بین‌المللی جداگانه اعلام شد. این تقسیم بندی درحالی است که یهودیان، بومی فلسطین نبودند و اساساً حقی برای تشکیل دولت نداشته‌اند.

اولین گام اشغالگری با طرح دو دولتی پس از جنگ جهانی دوم بود

رژیم صهیونیستی در روز ۱۴ می ۱۹۴۸ اعلام موجودیت کرد.  نیروهای نظامی رژیم صهیونیستی ۷۵۰ هزار فلسطینی را آواره کردند. پس از اعلام رسمی تشکیل رژیم صهیونیستی، ارتش‌های مصر، اردن، عراق، سوریه و لبنان به مصاف صهیونیست‌ها می‌روند.ارتش اعراب در این جنگ شکست می‌خورند و صحرای نقب تا مرز مصر (به جز غزه) به اشغال رژیم صهیونیستی در می‌آورد. به این اراضی در اصطلاح «اراضی اشغالی ۱۹۴۸ میلادی» می‌گویند. 

ارتش‌های عربی و رژیم صهیونیستی در بازه زمانی ۵ الی ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ میلادی (خرداد ۱۳۴۶ ه.ش) نیز با هم درگیر شدند که نتیجه آن، اشغال جولانِ سوریه، نوار غزه و شبه جزیره سینا مصر، کرانه باختری اردن و مزارع شبعا لبنان بود. به مجموع اراضی مذکور به اصطلاح اراضی اشغالی ۱۹۶۷ میلادی می‌گویند. 

سکانس دوم| ۱۹۹۳ میلادی

سال ۱۹۹۳ میلادی «اسحاق رابین» نخست‌وزیر وقت رژیم صهیونیستی و «یاسر عرفات» رئیس جنبش فتح،  در حضور «بیل کلینتون» رئیس جمهور وقت آمریکا پیمانی را به امضا رساندند که به «پیمان اسلو» شهره شد.

اساس این توافق مبتنی بر سیاست تشکیل ۲ دولت فلسطین و اسرائیل در فرایند زمانی پنج ساله بود. امری که هیچ‌گاه رخ نداد. در چارچوب این توافق، دو منطقه غزه و کرانه باختری (اراضی ۱۹۶۷ میلادی) به عنوان قلمرو دولت فلسطینی تعیین شد. شرط آن نیز به رسمیت شناختن اسرائیل از سوی عرفات بود. قلمروی فلسطینی در توافق اسلو کمتر از ۲۰% شد. پس از توافق اسلو مبنی بر طرح تشکیل دو دولت،  ۴۵% اراضی فلسطینی در سال ۱۹۴۷ تبدیل به ۱۸% در سال ۱۹۹۳ میلادی شد!

سکانس سوم| اشغال تدریجی کرانه باختری

پیمان اسلو منجر به تشکیل دولت خودگردان فلسطین (PA) شد که مرکزیت آن در رام‌الله است. این به اصطلاح دولت، یک نهاد اداری برای اداره امور فلسطینیان _به صورت غیر نظامی_ است. ابومازن (محمود عباس) رئیس فعلی دولت خودگردان است. کرانه باختری طبق پیمان اسلو به ۳ قسمت B، A و C تقسیم شدند: 

تقسیم بندی کرانه باختری

منطقه A: این منطقه ۱۸% از کرانه باختری است. مسئولیت امور داخلی با دولت خودگردان است.
منطقه B: این منطقه ۲۲% از کرانه باختری است. مسئولیت امور داخلی با دولت خودگردان است ولی کنترل نظامی و امنیتی برعهده رژیم است.
منطقه C: این منطقه ۶۰% از کرانه باختری است. به طور کامل در اختیار رژیم است. 

اکنون تقریباً چیزی از توافق اسلو دیگر وجود ندارد. رژیم صهیونیستی آماری بالغ بر ۶۰۰ الی ۷۵۰ هزار نفر را کرانه باختری و بیت‌المقدس شرقی مستقر کرده است.  شهرک‌های صهیونیستی در تمام مناطق کرانه باختری پخش است. 

اشغال تدریجی اراضی ۱۹۶۷ میلادی

ساخت شهرک‌های صهیونیستی و ایجاد دیوار حائل باعث شده است که جوامع فلسطینی تکه تکه شده و تحرک آنها را با محدودیت روبرو شود. حدود ۷۰۰ مانع جاده‌ای از جمله ۱۴۰ ایست بازرسی در کرانه باختری ایجاد شده است. حدود ۷۰/۰۰۰ فلسطینی با مجوز کار اسرائیلی در رفت و آمد روزانه خود از این پست های بازرسی عبور می کنند. در واقع کرانه باختری تبدیل به نقاط محصور فلسطینی شده است که با یکدیگر ارتباط جاده‌ای مستقیم ندارند. 

نمایی از موانع و ایست و بازرسی‌های رژیم در کرانه باختری

«اسموتریچ» وزیر دارایی در رژیم صهیونیستی اخیراً گفته بود که  باید عمده عرب‌های فلسطینی ساکن نوار غزه را تخلیه و آنها را به مهاجرت به کشوری دیگر ترغیب کنیم! «ایتامار بن گویر» وزیر امنیت رژیم صهیونیستی نیز همین موضع را تایید کرد. هر دو نفر از جریان راست افراطی رژیم صهیونیستی هستند. اما، آمریکا از موضع دو دولتی دفاع کرده است. موضعی که در  سال ۱۹۴۷ و ۱۹۹۳ منجر به فربه شدن رسمی رژیم صهیونیستی شد.